Dagblaðið Vísir - DV - 27.08.1994, Blaðsíða 28

36
LAUGARDAGUR 27. ÁGÚST 1994
Fannfrænkuá
íslandi gegnum al-
þjóðlegt tölvunet
Frændsystkinin sem kynntust í sumar með aðstoð tölvukerfis. Peter Gallagher, Magnús Eyjólfsson og Guðrún Alfreðsdóttir við Hrútafell undir
Eyjafjöllum.
Þegar Guðrún Alfreðsdóttir leik-
kona var í þann veginn að ráða
einkaspæjara til aö hafa upp á ætt-
ingjum sínum í Englandi eftir nok-
kurra ára árangurslausa leit kom
fyrirspurn hingað frá einum þeirra
um ættir hans á íslandi í gegnum
alþjóðlegt tölvunet.
„Ég vil ekki kalla þetta tilviljun.
Ég skýri þetta þannig að það hafi
verið haldinn fjölskyldufundur
þarna uppi og ákveðið aö taka
málið úr mínum höndum úr því
að mér varð ekkert ágengt og það
látið í hendur tölvufræðingsins í
ættinni," segir Guðrún.
Tölvufræðingurinn Peter Gallag-
her var á leið til Bandaríkjanna
núna í júlí og ákvað að stoppa yfir
helgi á íslandi. Þar sem hann hafði
átt íslenska ömmu langaði hann aö
forvitnast um hvort hann ætti ekki
einhverja fjarskylda ættingja á ís-
landi. Peter sendi fyrirspurn hing-
að um alþjóðlegt tölvunet. Hann
sendi nafn ömmu sinnar og mynd
af póstkorti sem henni hafði borist
frá íslandi. Á póstkortinu var
Hrútafell undir Eyjafjöllum og
taldi Peter að ættingjar ömmu hans
kynnu að tengjast staðnum.
Hafði ekki hugmynd
um hálf-
bróður föðurins
„Það var Jónas Kristjánsson, rit-
stjóri DV, sem sá fyrirspurnina í
tölvunetinu. Hrútafell var reyndar
vitlaust stafað en Jónas þekkti
staðinn. Er Jónas hafði samband
við bóndann á Hrútafelli, Magnús
Eyjólfsson, sem reyndist vera
frændi minn, komst hann að því
að amma mín hafði átt son sem var
faðir minn, Alfreö Gíslason læknir.
Jónas fletti síðan upp í læknatali
þar sem hann sá nafn bróður míns
og gaf Peter upp nafn hans og síma.
Peter hafði hins vegar ekki haft
hugmynd um að faðir hans hefði
átt hálfbróður á íslandi," greinir
Guðrún frá.
Ekki nógu fín fyrir
barnsföðurinn
Að sögn Guðrúnar var amma
hennar, Sigríður Brynjólfsdóttir,
ung og fátæk vinnukona þegar hún
i upphafi aldarinnar varð ástfangin
af ungum manni af „fmni“ ættum
en hún. Hún varð barnshafandi en
gifting kom ekki til greina.
„Amma mín sá ekki fram á fram-
tíð fyrir sig og ungan son sinn. Hún
hugsaði með sér að fara til útlanda
til að ná sér í menntun og jafnframt
til að flýja kjaftaganginn. Hún feðr-
aði drenginn dönskum sjómanni
samkvæmt samkomulagi við
barnsföður sinn og fann fyrir hann
fósturforeldra. Þegar faðir minn
var sex til sjö vikna hélt amma mín
til Bretlands þar sem hún ætlaði
aö læra að handhreinsa silki og
önnur efni sem ekki má þvo. Hafði
hún hugsað sér að þetta gæti orðið
eins konar heimilisiðn. Amma mín
fór með skipi til Leeth í Skotlandi
og gerðist fyrst vinnukona til að
afla sér fjár og læra máliö. Það kom
svo í ljós að hreinsun eins og hún
ætlaði að læra var orðin vélvædd
og því stokkaði hún spilin á ný.
Hún ákvaö að læra annað og lengdi
dvölina.
Giftist
kaþólskum íra
Eftir því sem tíminn leið varð
ísland fjarlægara, amma varð ást-
fangin, gifti sig og eignaðist þrjá
syni á tveimur árum, fyrst tvibura
og síðan einn son. Það varð svo úr
að faðir minn var ættleiddur af
fósturforeldrum sínum.“
Guðrún telur ástæðu þess að Pet-
er vissi ekki um tilvist fóöur henn-
ar vera þá að þar sem amma henn-
ar giftist kaþólskum íra hafi ekki
mátt hafa hátt um það að hún hafi
verið fallin kona á íslandi. „Hún
sagði manni sínum frá syni sínum
á Islandi en það hefur greinilega
verið bara þeirra á milli. Amma
kom nokkrum sinnum til íslands
og hitti föður minn sem fékk að
vita af hálfbræðrum sínum þrem-
ur.“
Löngun í ættartengsl
Sjálf kveðst Guðrún hafa vitað
um tilvist ættingjanna í Bretlandi
frá því hún komst til vits og ára.
Löngunin í ættartengsl hafi svo
ágerst með árunum. „Það eru
svona 5 til 6 ár síðan ég komst í
bréf ömmu minnar sem hún skrif-
aði hingað til lands á árunum 1906
til 1944. Eftir að hafa lesið bréfin
ágerðist áhugi minn að ná sam-
bandi við þetta skyldfólk mitt. Fyr-
ir um það bil 3 árum haföi ég sam-
band við ýmsa aðila vegna þessa.
Að lokum var mér bent á Hjálpræð-
isherinn í London sem er með sér-
staka deild sem aðstoðar fólk við
að hafa uppi á ættingjum. í maílok
núna í vor fékk ég bréf frá þeim
þar sem þeir segjast hafa gefist upp
viö leitina. Þeim datt einna helst
aö ættin hefði öll flutt úr landi. Þó
sendu þeir mér heimilisföng nok-
kurra einkarannsóknaraöila.
Símhringing frá
tölvusérfræðingnum
Ég var um það bil að fara að
skrifa þeim þegar bróðurdóttir mín
hringdi í mig í júlíbyrjun. Henni
var mikið niðri fyrir og tilkynnti
mér að Peter nokkur Gallagher,
frændi minn, heföi verið að hringja
í föður hennar. Hann var ekki
heima svo að bróðurdóttir min tjáði
honum að ég væri lengi búin að
vera að reyna að hafa uppi á hon-
um og öðrum ættingjum."
Peter varð mjög undrandi yfir að
eiga svona nákomna ættingja á ís-
landi. Við þessa fregn varð hann
enn ákveðnari í að koma við á ís-
landi á leið sinni til Bandaríkjanna.
„Hann sagði mér að hann heföi
fengið martröð og hugsaö: guð al-
máttugur. Það passar margt en svo
er þetta kannski ekki rétta fjöl-
skyldan. Ég varð einnig taugaó-
styrk þegar á hólminn var komið
og hugsaði: almáttugur ef ég verð
nú fyrir vonbrigðum. En einhvem
veginn var eins og við þekktumst.
Þetta var eins og að hittast aftur
eftir nokkurra ára viðskilnað,"
skýrir Guðrún frá.
Pílagrímsferð austur
Peter, sem nú er kominn aftur til
Bretlands eftir íslandsheimsókn-
ina og dvöhna í Bandaríkjunum,
segir það hafa verið alveg stórkost-
legt að finna svo náskylda ættingja
hér. „Það var ákaflega að gaman
að koma til íslands og hitta frænd-
fólk mitt þar. Og ég á áreiðanlega
eftir að koma aftur.“ Meðan á Is-
landsheimsókn Peters stóð var
auðvitað farið í pílagrímsferð aust-
ur fyrir fjall og Magnús bóndi Ey-
jólfsson á Hrútafelli heimsóttur.
Amma Magnúsar og faðir Sigríðar
voru systkini. Sigríður var fædd á
næsta bæ við Hrútafell.
Á fjölskyldufundinum kom fram
að Peter, sem býr rétt utan við
London, á systur sem býr í Manc-
hester. Peter er sonur annars tví-
burans sem Sigríður eignaðist.
Hinn tvíburinn eignaðist einn son.
Yngsti bróðirinn átti sömuleiðis
einn son og flutti til hans til Ástral-
íu. Bræðurnir em alhr látnir.
Nú vonast Guðrún til að allir
þessir „nýju“ ættingjar geti fyllt
upp í eyður í sögu ömmu hennar
sem hún hefur verið að rannsaka.
Guðrún nefnir að hugsanlega verði
sögu ömmu hennar gerð skil síðar.