Þjóðviljinn - 24.12.1965, Side 31

IÐJULEYSI
Það komu strákar og vógu
sig með erfiðismunum upp á
mjóum handleggjunum til að
geta kíkt á stelpur hinum
megin við vegginn. Þeir hafa
verið svosem tólf ára.
Þeir gutu augunum flótta-
lega til okkar hinna og voru
hreint ekki vissir í sinni
sök, en freistingin varð samt
yfirsterkari.
Rímur og skrímsli.
Einn nágranni minn er orð-
tnn gamall maður og honum
þykir vænt um konuna sína.
Hann færir henni blóm reglu-
Jega. En hún stingur þeim,
innpökkuðum í bréf, í vasa
sem stendur í ómerkilegum
glugga og gleymir þeim jafn-
óðum, tekur þau ekki upp.
Fram hjá þessari raunalegu
sögu fer ég enn einu sinni
þennan dag.
Það er áreiðanlega lífshættu-
legt að hjóla eftir Hafnarfjarð-
arveginum og það skyldi eng-
inn gera aftur.Brekkurnar eru
firna'angar og freista til á-
byrgðarleysis og bílarnir allt í
kring, rymjandi af hofmóð og
óánægðir með þína nærveru.
Til að dreifa huganum má
fara með hugnæmt vers úr
rímum af Jesú Kristi:
Sjálfur fjandinn fúlum blés
fítonsanda í Heródes
þorna brandur þar um les
þá var stand með Jóhannes.
Þarna er semsagt átt við
Jóhannes skírara. Þetta kenndi
mér traustur fræðimaður f
þjóðlegum vísindum — sá hinn
sami og ætlar að yrkja rímur
af James Bond. Kannski það
væri líka athugandi fyrir Jón
frá Pálmholti að snúa sér að
því þarfa verkefni, — eða þá
að yrkja rímur af Kristínu
Kfler:
Skírði plátu þundur þar
þá sem játa syndirnar
við sína kátur sveina var
sjálfur át hann flugurnar.
En allavega er auðveldara
að standa í því að frelsa heim-
inn nú en þá. Mataræðið
skárra. Og umburðarlyndið ...
Minn hagur vænkast begar
beygt er inn að Vífilsstöðum
og svo áfram þar inn fyrir.
Lítill sælureitur. Hraungjótur
og bláber, sem eru rétt að
byrja að meyrna. Hér er boðið
upp á iðju sem er sízt af öllu
frásagnarverð (ein handfylli af
annarri dettur ofan í litla tága-
körfu) en tryggir um stund
fullkomið hugsanaleysi, gras-
bftalíf. þann óvenjulega létt-
leika bánkans sem eftirlits-
maðurinn hiá Gogol hrósaði
sér af. Og bó. Væru nú konur
gðaor h<5r rtílægar .
Þarna flugu Svörtu riddar-
arnir yfir. Þessir af Beisnum,
þið vitið. Þessar hraðfleygu.
Það var sagt frá því á flug-
degi fyrir skömniu, að þeir
ættu að fylgjast með öllum ó-
kennilegum fyrirbærum á og
yfir hafinu fyrir austan land.
Þetta hlýtur að vera frámuna-
lega leiðinlegt starf. Skyldi það
ekki kæta guð og menn ef
Svörtu riddararnir kæmu ein-
hvern daginn hvíandi suður á
Beisinn með þá frétt að
skrýmslið í Kmervatni hafi nú
yfirgefið guðleysið í Síberíu
og stefni nú hingað yfir Atianz-
ála á vit Monstrólógs Hennar
Hátignar Elísabetar að sanna
tilveru sína. Á þeim degi myndi
hemámsmönnum fyrst fyrirgef-
ast eitthvað af þeirra þungu
.syndum,
Þægilegheit
A tímum hinnar óvirku, lötu
neyzlu enska kexins, sjón-
varpsins, er upplífgandi að
koma á heimili þar sem nokk-
urskonar átarkí ríkir. Sjálf-
stæð starfsemi yfirgripsmikil
með eindæmum og fleiri dæmi
þar um en hér verði talin —
upptalningin hefði getað end-
að á því að brauðið er líka
heimabakað, og væri það þó
raunar sízt f frásögur færandi.
Það eru sagðar sögur.
Það var karl fyrir austan.
Snauður maður og þótti bú-
skussi en naut mikillar hylll
konu sinnar og hún hélt hann
vel f mat og klæðnaði. Þegar
hann kom á mannamót gat
engum dottið annað f hug, en
þarna færi meiriháttar stór-
höfðingi. Þar eftir var maður-
inn merkilegur og sérkennileg-
ur í tali: ósköp venjuleg tíð-
indi sagði hann með þeim til-
þrifum sem hann væri að ausa
af brunni alvizkunnar. Sveit-
ungar hans höfðu mikið gam-
an af að hlusta á hann, en
hvernig sem þeir reyndu tókst
þeim aldrei að leggja neitt á
minnið af því sem valt upp úr
karli. Nema hvað eitt tilsvar
hefur lengi verið í minnum
haft þar eystra.
Einhverju sinni koni einhver
nágrannanna þar að bónda
sem hann var að hleypa til.
Og sér þá að karl lætur hrútsa
gera tvær ferðir til hverrar ær.
Hann undraði mikið slík sér-
vizka, og með leyfi að segja,
bruðl, og spurði hverju slík að-
ferð sætti.
Þá svarar bóndi af mildi og
gæzku:
Skepnurnar verða að njóta
sinna góðu þægilegheita.
Eilíft Iíf.
Auðvitað eru alltaf að ger-
ast sögur, ógrynni sagna, —
skopsögur, fáránlegar sögur,
mannlífsvíddarsögur, heimslyst-
arsögur. Og sá sem kynni þær
flestar og gæti brætt þær upp
yrði ástsæll maður með þjóð-
inni. Líklega myndi hann einna
helzt skrifa skálkasögu —
liggur það ekki beinast við?
En ..vað e' um við að gera
við atvik sem þessi:
Það kom roskinn maður á
skrifstofu síns erfiðismannafé-
lags. Hann tók starfsmann fé-
lagsins tllli og þar kom að
hann spurði viðmælanda sinn
hvort hann héldi nú ekki að
menn væru eitthvað á sveimi
eftir dauðann?
Nei, starfsmaðurinn bjóst
ekki við því, þetta væri allt
búið þegar menn væru dauðir.
Ekki vildi maðurinn sætta
sig við það. Mér finnst, sagði
hann, svo stutt síðan ég var
unglingsstrákur og nú er allt
í einu farið að halla undan
fæti. Og heldurðu ekki það
geti verið að menn séu svona,
ja, eitthvað á kreiki?
Vitanlega eru það engin tíð-
indi þótt rosknir menn hafi á-
hyggjur af því að dauðinn er
smám saman að nálgast. Það
er í sjálfu sér ekki frásagnai-
vert. En hitt er svo alveg
stórmerkilegt, að maður skuli
koma til síns verkalýðsfélags
til að ræða um hagsmuni sína
í eilífðinni.
Þetta hlýtur að vera gott fé-
lag.
★
Annars var Kasmírstyrjöldin
að brjótast út einmitt þennan
sama dag — það fór þá aldrei
svo að það gerðist ekk’ eitt-
hvað sem skiptir máli fyrir
framvindu sögunnar.
Þetta er vandræðadeila. eins
og allir vita og muna, en sem
betur fer gat Þorsteinn skáld
Valdimarsson höggvið á hnút-
inn. Hann sagði:
Kasmír — Það á enginn að
eiga það land. Kasmír ætti að
vera lysH^arður he'msins.
J ÓLABLAÐ — 31