Dagblaðið Vísir - DV - 30.03.1996, Síða 13

LAUGARDAGUR 30. MARS 1996
13
Föðurleg ábyrgð
Konan hefur mjög aukið þátttöku
stna í menningarstörfum að undan-
fórnu. Þetta metnaðarfulla starf frú-
arinnar hefur orðið til þess að auk-
in föðurleg áhyrgð er komin á mín-
ar herðar. Ég er sem sagt farinn að
sinna ýmsu sem hún hefur gert
með sóma og er auðvitað ekki nema
sjálfsagt að ég taki þátt í.
Svo stóð á fyrr í vikunni að kon-
an sinnti áhugamáli sínu, sönglist-
inni, og tilkynnti mér um leið að
bekkjarskemmtun yrði síðdegis
hjá yngri dóttur okkar. Hún er sex
ára og því að stiga fyrstu skref
skólagöngunnar. Þetta var auðsótt
mál enda er kært með okkur
feðginum.
Sykraður brandari
Ég fékk að vita um þetta
ábyrgðarstarf mitt með skömmum
fyrirvara og hringdi því heim til
þess að segja baminu að ég kæmi
örugglega og hún þyrfti ekki að
hafa áhyggjur af einveru á skóla-
skemmtuninni. Þegar stúlkan
svaraði heyrði ég strax að eitthvað
var að. „Hann vill ekki hjálpa mér
með brandarann," kjökraði hún og
átti þar við bróður sinn. Þetta kom
mér á óvart. Þótt sú dálitla sé
pabbastelpa og snúi mér í marga
hringi er hún ekki síður eftirlæti
uppkominna bræðra sinna.
Hún sagði mér, með grátstafinn
í kverkunum, að hún ætti að
syngja á skemmtuninni og segja
einn brandara. Brandarann kunni
hún utan að en vildi engu að síður
skrifa hann á blað. Samkvæmt frá-
sögn hennar vildi bróðirinn að
hún skrifaði brandarann sjáif í
stað þess að hann gerði það. Þá
hélt hún því fram að hann vildi
ekki aðstoða hana með f-in tvö í
orðinu Hafnarfjarðarbrandari.
Eitthvað þvældist sá mæti stafur
fyrir stúlkunni.
Ég tók þegar upp hanskann fyr-
ir litlu pabbastelpuna og kallaði
son minn í símann og spurði
hverju þessi meðferö á litla englin-
um sætti. Hvort það ætti alveg að
eyðileggja hina barnslegu gleði
vegna skólaskemmtunarinnar.
„Róaðu þig gamli minn,“ sagði
strákurinn í símann. „Þú veist
ekkert hvað gengur á héma. Ég
ætlaði að hjálpa henni með
brandarann en fyrst þetta gekk
eitthvað illa hjá henni trompaðist
hún alveg og hellti úr sykurkarinu
yfir mig. Hún getur átt þennan
brandara sinn fyrir mér.“
Drengminn er hinn mesti geð-
prýðismaður en ég heyrði að það
var þungt í honum vegna ástands-
ins. Hann sagðist ekkert ráða við
stelpuna. Ég bað um vopnahlé og
sagðist koma heim á svipstundu
sem ég og gerði. Ástandið var
óbreytt þegar ég vatt mér inn úr
dyrunum. Stúlkan unga var kom-
in að fyrra f-inu i Hafnarfjarðar-
brandaranum og strákurinn
brúnaþungur í næsta herbergi.
Sykur var út um allt í eldhúsinu.
Ég reyndi að ganga á milli og
jafna þetta snarlega enda gat það
ekki gengið að fara með brandara-
kerlinguna mína grátbólgna á
skemmtunina. Ég skrifaði því ekki
aðeins f-in heldur allan brandar-
ann. Hún hafði svo sem oft farið
með hann áður fyrir mig og segir
hann miklu betur heldur en les.
Þótt henni hafi farið vel fram í
lestrinum er hún enn hæglæs. í
brandaranum var spurt af hverju
Hafnfirðingar læddust alltaf fram
hjá apótekinu. Það er víst svo þeir
veki ekki svefnpillurnar. Þetta
þótti minni sniðugt.
Ekki heimabakað
Við þutum út til þess að koma
ekki of seint á skemmtunina. Þeg-
ar ég brunaði af stað heyrði ég úr
aftursætinu: „Við eigum að koma
með köku. Mömmumar ætluðu að
baka.“ Þar lá ég í því. Bakstur er
ekki mín sterkasta hlið og tíminn
auðvitað enginn. „Við reddum
þessu,“ sagði ég og skutlaðist í
næsta bakarí. Þar sá ég hrístertu
svokallaða sem mér fannst passa í
partíið og borgaði sanngjarna
þóknun fyrir hana.
Ég var samferða ungri móður
með barn sitt inn í skólann. Hún
hélt á óskaplega fínu bakkelsi svo
ég faldi hrístertuna í plastinu fyr-
ir aftan bak. Þegar inn kom svign-
aði borðið undan stríðstertum,
brauðtertum, vöfflum, rjóma og
alls konar góðgæti. Þetta var eins
og í meiri háttar fermingarveisl-
um. Það hvarflaði að mér að
spyrja móðurina ungu hve mikið
lyftiduft hún notaði en hafði vit á
því að þegja. Ég reif laumulega
Jónas Haraldsson
utan af hrístertunni og stakk
plastinu i körfú sem ég sá til hlið-
ar. Það var víst ekki ruslafata
heldur bakkelsisgeymsla einhverr-
ar frúarinnar. Ég vona að hún fyr-
irgefi mér gjöminginn.
Enskur vals
Skemmftmin hófst með dansi
bamanna. Danskennarinn hafði
náð góðum tökum á bekknum.
Bömin dönsuðu því af innlifun
fyrir foreldra og systkin. Ég slapp-
aði af úti í sal og naut þess að
þurfa ekkert að gera annað en
horfa á og klappa fyrir góðri
frammistöðu. En Adam var ekki
lengi í paradís. Danskennarinn
var svo fjallhress að hann kallaði
foreldrana upp á svið og fól þeim
að dansa við bömin. Fyrst skyldi
stiginn enskur vals. Það er eins
gott að konan er ekki hér, hugsaði
ég með mér. Það verða því tiltölu-
lega fá vitni að fótaburði mínum í
valsinum. Um leið varð mér litið
út í salinn og sá þá eldri son minn
kominn þangað með myndbands-
upptökuvél á öxlinni.
Eiginkona mín hafði þama séð
við mér. Hún vildi greinilega ekki
missa af þessu skemmtiatriði þótt
hún væri að syngja allt annars
staðar í bænum. Vamir mínar
voru engar. Ég stillti mér upp aft-
an við danskennarann til þess að
njóta leiðsagnar hans í enska vals-
inum. Danskennarinn, sem er
kona, dansaði við stúlkubam og
tók því að sér hlutverk karlmanns-
ins i dansinum. Það auðveldaði
mér eftiröpunina. „Hægri fótur
fram, til hliðar og aftur,“ sagði
danskennarinn og endurtók svo í
sífellu: „Einn, tveir, þrír - einn,
tveir, þrír.“
Ég gjóaði augunum út i sal og sá
að strákurinn var með upptöku-
vélina límda á dansandi föðurinn.
Ég er ekki flinkur á þá myndavél
en svo mikið veit ég að hún býr
yfir mikilli aðdráttarhæfni. Ég
fylgdi danskennaranum því af ein-
beitni, einn, tveir, þrír - einn,
tveir, þrír og hugsaði minna um
tærnar á dóttur minni. Hún var
svo einbeitt við dansinn að hún
tók varla eftir því þótt ég træði
henni um tær. Fljótlega tók ég þó
eftir því að ég var dottinn úr takti
við danskennarann. Ég var á ein-
um þegar hún var á þremur.
Sami brandarinn
Danssýningu minni lauk en ég
sá það á glottinu á stráknum að
honum líkaði lifið vel. Þetta átti
hann eftir að sýna móður sinni.
Mér gafst þó enginn tími til þess
að spá í fótamenntina því næst var
komið að börnunum að skemmta
okkur með bröndurunum. Þaö
gekk prýðilega þar til kom að
bekkjarbróður dóttur minnar.
Hann stóð sig að sönnu með ágæt-
um en gallinn var sá að ég kann-
aðist við brandarann. Hann var
um svefnpillur í Hafnarfirði.
Ég fékk létt áfall fyrir hönd dótt-
ur minnar. Ekki var hægt að fara
upp og segja sama brandarann aft-
ur. Ég leit á hana og það var aug-
ljóst að hún þekkti brandarann
ekki síður en ég. Hún tók þessu þó
öllu með ró. „Iss, þetta gerir ekk-
ert til. Ég kann fullt af bröndur-
um.“ Og það var orð að sönnu.
Hún fór upp, stóð ein á sviðinu og
sagði brandara. Hún hafði ekki
æft hann heima en fipaðist hvergi.
Brandarinn hitti í mark, fólkið hló
og mín var alsæl. Ég var montinn.
Frammistaða hennar bætti alveg
upp dansæfínguna.
Hrístertan okkar
I kaffinu á eftir runnu hnallþór-
urnar út og brauðterturnar.
Rjómavöfflurnar voru vinsælar,
sem og flatkökur og kleinur. Allt
heimabakað. Ég gaf tertunni
minni hornauga. Hún var háif ein-
mana á homi borðsins. Flestir
sniðgengu hana. Kannski var ekki
nóg lyftiduft í henni. Ég tók stóran
sveig fram hjá kökunni og lét sem
ég hefði komið með heimabakað.
„Hver kom með þessa? hrópaði
kona yfir hópinn þegar tekið var
saman eftir kaffidrykkjuna. Hún
hélt á tertunni minni. Enginn
svaraði. Konurnar voru að taka
saman hnallþóruleifarnar en tert-
an mín var nánast ósnert. „Ég
held að hún sé úr bakaríi," sagði
konan og beindi máli sínu til
hinna kvennanna. Þær flissuðu.
„Þakka ykkur fyrir samver-
una,“ sagði ég og leiddi dóttur
mína út. „Pabbi, ætlarðu ekki að
taka kökuna okkar með heim?“
spurði dóttir mín í sakleysi sínu
og teygði sig eftir hrístertunni. Ég
strunsaði út. Flissið í konunum
breyttist í hlátur.