Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.1996, Blaðsíða 10

LAUGARDAGUR 19. OKTÓBER 1996 JLj"V"
Þann 18. desember 1993 barst
neyðarkall frá Bergvlk VE 505 sem
strandaði i foráttubrimi í Vöðlavík,
sem er norður af Reyðarfirði. Fimm
skipbrotsmenn voru um borð.
Björgunarsveitir frá Eskifirði,
Reyðarfirði, Neskaupstað, Egilsstöð-
um og Fáskrúðsfirði voru kallaðar
út. Þegar varð ljóst að björgunar-
störf yrðu mjög erfið. Einar Bjöms-
son var varaformaður björgunar-
sveitarinnar á Eskifirði þegar þetta
gerðist og var einn verkstjórnenda á
slysstað. Honum líður seint úr
minni þegar fimm skipbrotsmenn,
sem höfðu beðið björgunar nánast
allan daginn, litu vonaraugum til
björgunarsveitarmanna í fjörunni
þegar þeir náðu loks að brjótast
landleiðina að strandstað eftir mikl-
ar hrakningar.
Allt kolófært
þegar
útkall barst
„Þegar útkallið barst til okkar
var spænivitlaust veður á Eskifirði
- mikil ofankoma og kolófært á
milli staða. Strax varð ljóst að við
færum ekkert af stað fyrr en við
værum búnir að fá öflug snjóruðn-
ingstæki og síðan snjóbíla frá Nes-
kaupstað og Egilsstöðum.
Við fengum fljótlega fregnir af
bátum sem voru fyrir utan Vöðla-
víkina - menn voru að reyna að
koma taug yfir til mannanna á
Bergvíkinni. TF-SIF, þyrla Land-
helgisgæslunnar, var að leggja af
stað frá Reykjavík.
Það var strax kallað í snjóruðn-
ingstæki frá Vegagerðinni til að láta
opna veginn á milli Eskiijarðar og
Reyðarfjarðar. Við gerðum okkur
síðan ferðbúna en biðum svo eftir
snjóbíl frá Egilsstöðum og Neskaup-
stað. Á meðan byrjuöu snjóruðn-
ingstæki að ryðja veginn út Helgu-
staðahreppinn. Jeppar fylgdu síðan
í kjölfar þeirra áleiðis að Vöðlavik.
Þegar líða tók á daginn fréttum
við að þyrlan hefði þmft frá að
hverfa vegna gífurlegrar ókyrrðar
skammt út af Vöðlavík. Þetta voru
okkur mikil vonbrigði.“
Hugleiddu að stökkva
í gummíbáta í fjörunni
„Á leiðinni að Vöðlavík vorum
við í sambandi við skipbrotsmenn-
irna á Bergvík. Við fréttum að þeir
væru að hugleiða að sjósetja
gúmmíbjörgunarbát í briminu og
freista þess að komast þannig upp í
ijöru.
Mennimir voru vissulega ótta-
slegnir og uggandi yfir því hvað
gerðist næst hjá þeim - hvort skipið
færi jafnvel á hliðina í briminu eða
eitthvað annað. Við töldum þá ofan
af þessum ráðagjörðum enda er
mjög áhættusamt þar sem hátt er
niður frá borðstokk skipa þegar þau
hafa strandað nálægt landi.
Ég heyrði að skipbrotsmennimir
voru smeykir enda var veðrið mjög
slæmt og talsvert langur tími í að
aðstoð bærist.
Það hafði gengið mjög illa að aka
út Helgustaðahreppinn því þar er
mikill hliðarhalli að fjörunni sem er
mjög slæmt fyrir jeppa og reyndar
einnig snjóbíla sem ekki hafa tönn.
Ferðin sóttist hroðalega seint út af
veðri og ofankomu. Þegar snjóbíl-
amir komu fór þetta að ganga aö-
eins hraðar hjá okkur. Uppi á Vík-
urheiði var hins vegar orðið
marautt því þar hafði skafið og veg-
hefil þurfti til að ryðja leiðina fyrir
snjóbílana. Við héldum stöðugu
sambandi við skipin úti á Vöðlavík
og skipbrotsmennina á Bergvík.
Þeir vora búnir að bíða lengi eftir
okkur. Fjöldi bíla var kominn í lest-
ina með samtals um 50-60 björgun-
armenn.“
I adrenalínflæði
í fjörunni
„Þegar við komumst út á sandinn
í Vöðlavík var kvöldið að nálgast.
Nú var hafist handa við að setja upp
fluglínutæki fyrir björgunarstóla.
Vettvangsstjóri var Skúli Hjaltason
frá Norðfirði en ég sá um verkstjórn
vegna uppsetningar fluglínutækj-
anna.
Verkið sóttist okkur vel. Skip-
brotsmennirnir vora í sambandi við
Bergvíkin á strandstað. Áður en fimm manna áhöfn var bjargað á land í
óveörinu þann 18. desember 1993 þurftu björgunarsveitir af Austurlandi að
berjast í langan tíma í mikilli ófærö og ofankomu að strandstað.
DV-mynd Einar S. Björnsson
Einar S. Björnsson, formaður björgunarsveitarinnar á Eskifirði, segir að adrenalíniö hafi tekið að flæða um líkamann
þegar hann virti mennina fimm fyrir sér þar sem þeir stóðu uppi á hvalbak Bergvíkur og biðu björgunar á meðan
stöðugt braut á skipinu. DV-mynd Þórarinn Hávarðsson
okkur og skutu línu til okkar í land
sem notuð var til að draga svokall-
aða tildráttartaug um borð í Berg-
víkina. Síðan var líflínan dregin
með henni og björgunarstóllinn
settur á. Stöðugt braut á skipinu í
fjörunni.
Nú fór mikið adrenalínflæði um
líkamann, enginn fann fyrir kulda
eða þreytu - allir spenntir og ein-
beittir með hugann við að koma
mönnunum til bjargar sem allra
fyrst. Ég reyndi að rifja upp allt sem
við höfðum lært á námskeiðum og
æfingum. Við vorum hræddir um
að eitthvað gæti farið úrskeiðis.
Slys geta vissulega orðið þegar búið
er að festa allar taugar og skip kast-
ast til á meðan með þeim afleiðing-
um að allt slitnar."
Brimmenn sóttu
skipbrotsmennina
„Eftir aðeins um 15-20 mínútur
var fyrsti maðurinn kominn í stól-
inn. Tveir björgunarsveitarmenn,
svokallaðir brimmenn, óðu út í fjör-
una til að sækja skipbrotsmanninn.
Honum var síðan fylgt inn í hlýjan
snjóbíl og honum gefið heitt kaffi.
Þetta hafði gengið vel fyrir sig eft-
ir að við komum á vettvang. Nú
drógum við menninnina hvern áf
öðrum í land. Þeir vora ekki bein-
línis hraktir þar sem þeir höfðu
strax eftir strandið komist í flot-
galla. Þettá hafði gengið ótrúlega vel
og áður en klukkustund var liðin
höfðu allir skipbrotsmennirnir
komist heilu og höldnu í land.
Mér er það minnisstætt þegar við
komum út á sandinn í Vöðlavíkinni
og sáum mennina bíða eftir okkur
þar sem þeir stóðu frammi á hval-
bak bátsins. Það má segja að þeir
hafi átt líf sitt undir okkur eftir
mikla og erfiða baráttu þarna um
borð.“ -Ótt
io yiðtal
ik iz
Björgunarsveitarmenn á Austurlandi börðust í margar klukkustundir á slysstað:
Fimm mönnum bjargað
í foráttubrimi í Vöðlavík
- mikil bið og þyrla þurfti frá að hverfa í ógnarókyrrð - skipbrotsmenn íhuguðu að sjósetja gúmmíbát