Dagblaðið Vísir - DV - 19.10.1996, Blaðsíða 22

LAUGARDAGUR 19 OKTÓBER 1996
rstæð sakamál
Siðsama nektardansmærin
Þegar Sonja Herbst flutti inn á
Royal-hótelið í Durban, í Natal-hér-
aðinu í Suður-Afríku, gáfu margir
karlmenn henni auga. Og það var
Sonja Herbst.
ekki að ástæðulausu, því hún var
lagleg. Einn af þeim var móttöku-
stjórinn, Lourens Snyman, en hann
var tuttugu og eins árs. Hann hafði
séð margar stúlkur sem gist höfðu á
hótelinu, en í hans augum var Sonja
Herbst einstök, því hún var ekki
bara lagleg og vel vaxin. Yfir henni
var nokkuð kuldalegur blær og hún
virtist örugg með sjáifa sig. Það var
nánast eins og hún vildi gera
ásæknum karlmönnum ljóst að
þeim væri hollast að halda sig frá
henni. Það varð þó frekar til að
auka áhuga Lourens en hitt.
Mestan hluta dags var Sonja á
ströndinni, en um áttaleytið á
kvöldin fór hún út, án þess aö segja
nokkrum hvert hún væri að fara.
Á „Stardust"
Þegar Sonja hafði dvalist á Royal-
hótelinu í fimm daga fór Lourens
Snyder ásamt nokkrum vinum sín-
um á næturklúbbinn „Stardust",
meðal annars til að sjá nektardan-
smeyna Mavis Painnell. Ungfrú
Painnell hafði ekki verið lengi á
sviðinu þegar Snyman varð ljóst að
hún var engin önnur en Sonja
Herbst, sem bjó á herbergi 613.
Þegar Sonja fór af næturklúbbn-
um skömmu eftir miðnætti beið
Lourens hennar og bauðst til að
fylgja henni heim. Hún virtist ekki
hafa mikið á móti því. Þegar hann
spurði hana hvers vegna hún hefði
lagt starf fatafellunnar fyrir sig,
sagðist hún hafa gift sig fyrir þrem-
ur árum, þá átján ára, en maður
hennar John Painnell hefði týnt lif-
inu í námaslysi í september 1968.
„John bjóst ekki við að deyja
svona ungur,“ sagði hún, „svo hann
hafði ekki gert neinar ráðstafanir
mín vegna. Bætumar sem ég fékk
frá námafélaginu voru ekki háar, og
þegar ég var búin með féð varð ég
að fara að vinna fyrir mér, en þar
sem ég hafði enga sérmenntun varð
ég að hafa tekjur af því að sýna lík-
ama minn.“
Ástfanginn
Frá þessum degi reyndi Lourens
allt sem hann gat til að vekja áhuga
Sonju á sér. Frítíma sínum eyddi
hann með henni á ströndinni, og
hann sótti hana í næturklúbbinn á
hverju kvöldi eftir að hún hafði
komið þar fram.
Föstudag einn í nóvember 1969
sagði Sonja honum að hún hefði
fengið bréf frá móður sinni, sem
byggi í Jóhannesarborg. Hún væri
orðin veik, og þess vegna hefði hún
orðið að segja starfl sinu í „Stard-
ust“ upp. Á laugardeginum greiddi
hún reikning sinn á hótelinu því
hún ætlaði að leggja af stað klukkan
fimm á sunnudagsmorgninum, með
fyrstu lest til Jóhanesarborgar.
Lourens vissi ekki hvenær hann
myndi sjá hana aftur og bjó sig und-
ir að halda kveðjuboð.
Tilgangur Lourens var að komast
í rúmið með stúlkunni sem honum
leist svo vel á, og þess vegna keypti
hann áfengi og maríjúana, sem
hann vafði vindlinga úr. Um mið-
nættið sótti hann Sonju og spurði
hvort hann mætti ekki bjóða henni
upp á glas í kveðjuskyni.
„Ég hef ekkert ósiðlegt í huga,“
sagöi hann.
„Það vona ég ekki,“ svaraði
Sonja. „Ég er fatafella, en eini mað-
urinn sem kemst upp í rúm hjá mér
er sá sem setur giftingarhring á
fingurinn á mér.“
Allt snerist upp í
martröð
Lourens blandaði sterkan drykk
og bauð Sonju vindling. Hún saug
að sér reykinn, en hafði orð á því að
þetta væri óvenjulegt tóbak.
„Já, það er blanda af tyrknesku
og bandarísku tóbaki,“ svaraði
hann. „Ég bý hana til sjálfur. Finnst
þér hún góð?“
Eftir tvö glös og vindling fannst
Lourens sem Sonja hefði ekki uppi
sömu vamir og venjulega. Hann
setti plötu á grammófóninn, en á
henni var meðal annars lag sem
hún lét leika þegar hún var á sviö-
inu.
„Dansaöu fyrir mig,“ sagði hann.
Og hún fór að dansa fyrir hann eins
og á næhu-klúbbnum. Þegar hún
stóð loks nakin fyrir framan hann
þreif hann í hana og ætlaði með
hana upp í rúm, en þá snerist hún
gegn honum af krafti. Hún rak að
lokum upp óp, en þá tók hann fyrir
munn hennar með annarri hend-
inni, en um háls hennar með hinni.
Nokkrum augnablikum síðar
varð Sonja máttlaus. Hún var dáin.
Lourens fannst hann upplifa mar-
tröð. Hann stóð ráðalaus, en loks
ákvað hann að losa sig við líkið því
hann þóttist viss um að engin tryði
honum ef hann segði að hann hefði
i raun elskað Sonju og aldrei haft í
huga að myrða hana.
Lausn undir morgun
Lourens fannst nóttin lengi að
líða, en þegar leið að dögun þóttist
hann loks hafa fundið leið til að
koma sér úr vandanum. Hann tók
saman allar föggur Sonju og setti í
ferðatöskumar hennar. Þær fór
hann svo með inn á sitt herbergi,
þar sem líkið lá, en þvoði sér síðan
og fór að lokum til starfa í móttök-
unni.
Enginn var undrandi yfir því að
Sonja Herbst sást hvergi. Hún hafði
jú ætlað með lestinni til Jóhannes-
arborgar klukkan fimm.
Þegar hlé gafst um morguninn fór
Lourens niður í geymslu í kjallaran-
unm, en þar vissi hann af reipum.
Hann tók eitt þeirra, fór með það
upp á herbergið sitt þar sem líkið
var, brá því undir handleggi þess og
kastaði enda reipisins upp á þak-
brúnina. Svo lagði hann líkið í
gluggakistuna. Að því búnu sótti
hann ferðatöskumar hennar og fór
með þær upp brunastigann og upp á
þak.
Bakhlið hótelsins sneri út að
knattspyrnuvefli, og þar var að
sjálfsögðu enginn svo árla morguns.
Hann gat því dregið líkið upp á þak
án þess að til hans sæist.
Valið
Hugmynd Lourens var einfóld, en
ekki beinlínis hugnanleg. Á þaki
hótelsins vora fjórir vatnsgeymar.
Aðalgeymir og þrír aukageymar
með vatni sem ætlunin var að nota
ef til tímabundins vatnsskorts
kæmi. Hugmyndin var að kom lík-
inu og töskunum í einn varagey-
manna þriggja. Vatn úr þeim var
sjaldan notað og því litlar líkur á aö
líkið hindraði rennsli úr honum, en
það taldi Lourens í raun það eina
sem gæti orðið til þess að það fynd-
ist. Hann valdi nú þann geymanna
sem honum fannst henta best, og
kom líkinu og töskunum í hann.
Svo fór hann aftur niður í móttök-
una.
Hálfum mánuði síöar fór Lourens
í frí. Hann fór í heimsókn til móður
sinnar í Pretoríu, en borgin er í um
átta hundrað kílómetra fjarlægð frá
Durban. En leyflð varð ekki eins
langt og hann hafði reiknað meö.
Nokkrum dögum eftir að hann fór
kvörtuðu nokkrir gestir undan
vatnsskorti. Menn vora sendir upp
á þak, og kom þá í ljós að lík lá í
aðalgeyminum og hafði lagst fyrir
útrennslisopið.
Lourens hafði valið rangan
geymi.
Láttur dómur
Þegar fyrir lá að um líkið af
Sonju Herbst var að ræða beindist
grunur strax að Lourens. Það var á
allra vitorði á hótelinu hve mikinn
áhuga hann hafði sýnt henni. Og
nokkrum klukkushmdum síðar var
hann handtekin á heimili móður
sinnar í Pretoríu.
í mars 1970 kom Lourens Snyder
fyrir dómarann Henrik Henning í
sakadómi í Durban, ákærður fyrir
ofbeldisverk sem valdið hefði
dauða. Tárfellandi skýrði hann frá
2. Lourens Snyder.
því að hann hefði verið ástfanginn
af Sonju, og sagði að hann hefði orð-
ið henni að bana af slysni.
Dómarinn tók skýringu hans
gilda og dæmdi hann í þriggja ára
skilorðsbundið fangelsi, svo hann
gat gengið úr réttinum frjáls maður.
Hér hefði málinu átt að ljúka, en
Frú Herbst.
svo var ekki. Lourens hélt heim til
móður Sonju í Pretoríu og bað hana
um fyrirgefingu, og sagöist hafa í
huga að láta setja legstein á leiði
Sonju.
„Snertu ekki gröf Sonju,“ sagði
móðir hennar þá. „Þú varðst henni
að bana. Dómarinn trúði þér, en það
geri ég ekki.“
Barinn af kraftakörlum
Lourens lét sér ekki segjast. Sonja
hafði verið jarðsett í Durban, og
hann kom oft að leiðinu og lagði á
það blóm. Og þar kom að hann lét
setja legstein á það.
Móðir Sonju fluttist til Durban til
að geta verið nærri leiöi dóttur
sinnar, og lét fjarlægja legsteininn.
Hún fékk því svo framgengt að
Lourens var bannað að koma að
leiðinu. En hann lét bannið sem
vind um eyra þjóta og hélt áfram að
leggja blóm á það.
Næsta skref frú Herbst var að
stefna Lourens Snyder fyrir rétt í
þeim tilgangi að fá lagt endanlegt
bann við því að hann kæmi að leið-
inu.
„Það er ekkert í lögum sem bann-
ar fólki að koma að leiðum og leggja
blóm á þau,“ sagði dómarinn þegar
úrskurður var kveðinn upp.
Lourens vildi þó koma að nokkru til
móts við óskir frú Herbst, og kom
aðeins að leiðinu einu sinni á ári,
daginn sem hún hafði yfirgefið
þennan heim. En i nóvember 1973
réðust tveir óþekktir kraftakarlar á
hann við það og börðu hann. Var
álitið að frú Herbst hefði ráðið þá til
þess.
Lokaorð Lourens um
málið
Árið 1984 lést frú Herbst, og þá lét
Lourens Snyder verða af því að
setja legsteininn aftur á leiði Sonju.
Eftir það gat hann komið að því þeg-
ar hann vildi.
Lourens Snyder er nú fjöratíu og
átta ára. Hann fer reglulega að leiði
Sonju, og hann hefur aldrei kvænst.
Og hann segir:.
„Ég elskaði Sonju í raun og vera,
og hún dó fyrir slysni. Ég vakna
enn um nætur í svitabaði og sé
hana fyrir mér þar sem hún lá dáin
á rúminu. Sú minning mun alltaf
fylgja mér og ég get ekki beðið
nokkra konu um að deila henni með
mér.“
Vatnsgeymarnir á þakinu.