Dagblaðið Vísir - DV - 07.02.1998, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 1998
15

maðurinn
„Þetta er ekki bara ryksuga,“
sagði sölumaðurinn. „Þetta er
tæki sem hreinsar loftið í íbúð-
inni. Það er sama hvort það er
matarlykt eða reykingalykt. Allt
hverfur á svipstundu. Rykagnir
sogast allar inn í þetta töfratæki
og út kemur hreint loft.“ Sölu-
elskuleg hafði fengið hann í heim-
sókn til sín með töfratólið. Niður-
staöa þess fúndar var að hún festi
kaup á apparatinu. í kaupbæti gat
hún fengiö pottasett, þó með því
skilyrði að hún útvegaði Qóra
menn til að taka á móti ryksugu-
manninum. Það fylgdi með að
ekki nægði að kynna græjuna
öðru hjóna. Bæði yrðu að hlýða á
boðskapinn. Mín góða mágkona
sneri sér því beint til mín og bað
mig vinsamlegast að gera sér
þennan greiða. Ekki vildi ég
verða valdur að því að hún missti
af pottasettinu. Ég sagði því já án
þess að bera það undir minn betri
helming.
Rykmaurar
ógurlegir
ryksugumannsins. Sú var
að visu margfalt stækkuð
enda kvikindin ekki
sýnileg berum augum.
Sem í
aldingarði
Sem gestgjafi
ryksugumanns-
ins bar ég mig
karlmannlega.
Konan settist
hjá manni sín-
um, ábyrgðar-
manni sýning-
arinnar. Tólið
suðaö og puð-
aði í stofúnni
hjá okkur. Það
var ekki um
að deila. Það

Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
maðurinn sýndi okkur hjónunum
listir tólsins og dró ekki af. Hann
brá ryksugunni á þykku mottuna
í stofúnni. Viö stóðum í þeirri
meiningu að hún væri hrein að
kalla.
„Horflð á þetta,“ sagði sölumað-
urinn. „Ló og sandur eftir tvær,
þrjár strokur. Venjuleg ryksuga
hrærir bara í rykinu en ekki
þessi. Hún sýgur upp óhreindind-
in. Síðan getið þið notað hana til
þess aö djúphreinsa teppiö á eftir.
Allt verður skínandi bjart."
Á við tuttugu
venjulegar
„Hún er dýr,“ sagði ég. I hug-
anum hafði ég reiknað út að
meint töfratæki kostaði eins og
tíu til tuttugu venjulegar ryksug-
ur. „Það er vegna gæðanna,"
sagði sölumaðurinn og horfði á
mig einbeittur en um leið sann-
færandi.
Það var eiginlega mitt verk að
maðurinn sat í stofunni hjá okk-
ur. Konan var saklaus. Hún hefur
sótt ótal sölusýningar í heimahús-
um og jafnvel haldið slíkar sjálf.
Þar hef ég hvergi komið nærri
enda plastdósir, sápur og annað
sem selt er á slikum kynningum
nokkuð fjarri áhugasviði minu.
Ég bar hins vegar ábyrgð á ryk-
sugumanninum. Mágkona mín
Kynningin var boðuð kvöld
eitt 1 vikunni. Eiginkona mín
sagðist verða mér til trausts og
halds meðan á kynning-
unni stæði. Ég vissi
ekki nákvæmlega á
hveiju ég ætti von
í hlutverki gest-
gjafans. Þó reikn-
aði ég með eins
og tveimur komnn
sem færu um húsið
okkar eins og hvítir
stormsveipir. Ég sá
íbúðina fýrir mér tandur-
hreina líkt og gerist stund-
um í sjónvarpsauglýsingum.
Þó ljótt sé frá að segja frá því
hvarflaði aldrei að mér að kaupa
tólið. Mágkona min sagði enda að
engar skuldbindingar fælust í
móttökunni.
Þá hafði ég heyrt miklar lýsing-
ar af rykmaurum svokölluðum
sem tæki þessi ættu að grafa upp,
einkum í rúmum fólks. Þótt ég sé
eldri en tvævetur hef ég aldrei
rekist á þannig maura. Þeir hafa
að minnsta kosti ekki haldið vöku
fyrir mér. Þar sem ég taldi fyrir
fram að ég ætti von á tveimur
röskum konum velti ég fyrir mér
hvort mér bæri að hleypa þeim í
sjálft hjónarúmiö í rykmauraleit.
Að athuguðu máli ákvað ég að
láta slag standa. Hjónarúmið okk-
ar er að kalla nýtt og fjandakorn-
ið ekki fullt af rykmaurum.
Til þess kom þó aldrei að komu-
leituðu rykmaura. Þegar kynning-
arstundin rann upp kom einn
karl í stað kvennanna tveggja
sem ég átti von á. Þótt hann
færi mikinn i kynningu og
nefndi rykmaura og sýndi
mér mynd af þeim skepnum
sótti hann það ekki fast að yf-
irfara hjónarúmið. Ég var því
feginn. Af rykmaurunum er
það aö segja að þeir eru ekki
smáfríðir ef marka má mynd
hreins-
aði loftið.
Rykagnir allar
þutu í tækið og settust í
vatnsbað í belg þess. Horn
þeirra teppa sem hann brá
tækinu á skýrðust öll í lit-
um. Maðurinn lét tólið
blása yfir okkur fjóluilmi
jafnt sem furulykt. Það var
sem við sætum í aldin-
garði.
„Finnst þér þetta ekki
frábært?" sagði sölu-
maðurinn
m.
og beindi
máli sínu til
mín. Hann
beitti töfratæk
inu á allt sem
fyrir varð. Hann
skipti mn rana og
stúta, skúraði park-
ettið og stakk sogröri
inn í ofna. Ég kimni
ekki við annað en játa
því að mikið væri lagt í
heimilisvopn þetta. „En
það er dýrt,“ tautaði ég
ofan í bringuna.
Ryksugumaðurinn lét
sem hann heyrði ekki
athugasemdina.
„Það er ekki betra tól til
fyrir bílinn," sagði mað-
urinn. „Þetta smýgur
alls staðar á milli. Þá er
hægt að sjúga upp vatn-
ið og óhreinindin úr
gólfteppum bílsins. Síð-
ast en ekki síst má
djúphreinsa sætin.“
Ég vildi ekki láta blá-
ókunnugan

'

manninn vita af því að ég væri
orðinn heldur latur við bíl-
þvotta í seinni tíð. Því skoðaði
ég stútana fyrir bílinn, handlék
þá og tók undir mikilvægi þess
að sitja í djúphreinsuðu sæti.
Litið á innvolsið
Konan fór fram í eldhús að
hella á könnvma. Ég sat því
einn og óstuddur í stofunni
með manninum. Ég reyndi af
veikum mætti að ræða mál-
efni sem snerta ryksugur sér-
staklega. „Hvað er stór mót-
orinn í henni?“ spurði ég
til að segja eitthvað.
Ryksugumaðurinn
nefndi vattafjöldann.
Hann sinnti þessum
nývaknaða áhuga
mínum með því að
opna ryksugubelginn
og skrúfa í sundur
innvols vélarinnar.
Þegar konan kom með
kaffið fann ég að ég
var ekki lengur í aðal-
hlutverki. Ryksugu-
maðurinn sneri sér að
henni. Hann hafði
sýnilega komist að
því, þá er ég sat einn
með honum, að ég
vissi minna en ekki
neitt um ryksugur.
Töfrapottar
Þetta var rétt mat hjá
sölumanninum enda
kunni hann sýnilega
sitt fag. Hann gerði
greinarmun á amatör og
atvinnumanni. Af vaxandi
þrótti sýndi hann konunni
getu vélarinnar. Ég sá að hún
fylgdist með af auknum áhuga.
Henni var greinilega farið að lít-
ast á apparatið.
„Viijið þið festa ykkur vélina í
kvöld?" spurði ryksugumaðurinn
þá er hæst stóð sýningin. „Nei,“
sagði ég. „Þetta er afar dýrt tæki
og við verðum að fá að hugsa mál-
ið.“ Kaup á tólinu voru fjarri mér.
Sölumaðurinn horfði fremur til
konu minnar en mín. „Hvað með
þessa potta sem fylgja?“ spuröi
konan.
„Skoðum þá hið snarasta,"
sagði maðurinn og greip tösku
með pottasettinu. Samkvæmt lýs-
ingu sölumannsins voru pottamir
nánast með eiginleika galdrapotta
í Grimmsævintýrum. Matur úr
þeim var engu llkur, að sögn. Ég
fann það og sölumaðurinn líka að
vamir konunnar vom að bresta.
Hún gat greinilega hugsað sér að
sitja í lofthreinsuðu rými
undraryksugunnar og sporörenna
heilsufæöinu úr töfrapottimum.
Síðasta hálmstráið
„Pottar sem landsliðskokkar
elska og þrá,“ sagði sölumaður-
inn. „Þeir fylgja vélinni ef þið
kaupið hana í kvöld, annars ekki.
„Nei,“ endurtók ég. „Við kaupum
ekki.“ „Ættum við ekki bara að
smella okkur á hana?“ sagöi kon-
an. „Tíu daga skilafrestur, engar
skuldbindingar," sagði sölumað-
urinn. Hann fann að hann hafði
undirtökin. „Já, prófum bara,“
sagði konan. „Tökum hana til
reynslu."
Ég seig niður í nýhreinsaðan
sófann. Konan og sölumaðurinn
gengu snarlega frá pappírum.
Undratækið var eftir á stofugólf-
inu þegar ryksugumaðurinn fór.
Loforð var um pottasettið væna.
Hálmstrá mitt er aðeins eitt -
skilafresturinn. „Ég spyr ekki
inn skýringar ef þið skilið,"
sagði sölumaðurinn.
Fari svo þarf ryksugu-
maðurinn svo sem eng-
ar skýringar. Hann sá
ástæðuna holdi
klædda í hrúgu í
hreina stofustóln-
um þá er hann
kvaddi.