Dagblaðið Vísir - DV - 04.09.1999, Blaðsíða 18

i8 &ygarðshornið
LAUGARDAGUR 4. SEPTEMBER 1999 JDV
Helsta fráttin
Helsta frétt síðustu viku var
ekki sú að þessi eða hinn hefði
keypt tiltekinn eignarhlut í ein-
hverju fyrirtæki. Fyrir venjulegan
þegn má það einu gilda hvað þeir
heita þessir menn sem stunda við-
skiptaspilið fyrir allra augum eins
og um íþróttir væri að ræða. Eins
og íþróttir: heldurðu með Jóni
Ólafssyni eða Davíð? Með Kol-
krabbanum eða Plokkfiskinum?
Með Samherja, Mótherja, Nýherja
eða Innherja? Hvemig getur venju-
legur þegn gert annað gagnvart
þessu spili - þessum sandkassaleik
- en að yppa öxlum og tauta með
sér það sem Mörður Valgarðsson
sagði í Njálu: Þar eigast þeir einir
við sem ég hirði aldrei hverjir
drepast.
Þetta em bara peningar.
* * *
Helsta frétt síðustu viku var
ekki sú að sautján þúsund manns
hefðu nú skrifað undir mótmæli
gegn því að hús fái að rísa á rok-
grasinu vestur af Álfheimunum.
Eins og dr. Örn Ólafsson benti á í
ágætri Morgunblaðsgrein þá er
þétting byggðar helsta viðfangs-
efni borgarstjómar um þessar
mundir, húsum fylgir starfsemi,
fólk - líf. Sá misskilningur virðist
kominn á flot að landssímahúsi sé
beint sérstaklega gegn ijölskyldu-
garðinum í Laugardal, sem er í
rauninni eina opna svæðið í þess-
um dásamaða dal handa almenn-
ingi - allt annað er harðlæst og að-
eíns handa útvölduih: fótbolta-
mönnum, tennisiðkendum og cur-
ling-sveipurum.
* * *
Kannski er ekki að marka mig.
Sjálfur er ég slíkur öfgamaður í
skipulagsmálum að ævinlega þeg-
ar ég horfi á Viðey sé ég fyrir mér
skýjakljúfana rísa þar. Það yrði
okkar Manhattan. Það yrði fallegt.
* * *
Helsta frétt vikunnar var ekki
sú að bensín hefði hækkað. Það
telst ekki lengur til frétta að slíkt
gerist, og fólki er nær að kaupa sér
að óþörfu alla þessa rándýru bíla
ef það hefur ekki efni á að reka þá.
Okkur er öllum nær: að notast enn
við svo frumstæðan farkost sem
bensínspúandi bílar eru nú í aldar-
lok, þegar öll skilyrði ættu að vera
fyrir hendi að knýja farartæki
áfram með ódýrari orku sem ekki
er jafn skaðlegt umhverfinu.
* * ★
Helsta frétt siðustu viku var
þessi: Leikskólastjóri í vesturbæn-
um var að lýsa ástandinu á leik-
skólum borgarinnar á Bylgjunni á
dögunum og það sem hún sagði
var þetta: góðærið bitnar á börn-
unum.
Hennar vandi og annarra leik-
skólastjóra um þessar mundir er
sá að það fæst ekki mannskapur
til að vinna á leikskólum. Fóstrur
hverfa til annarra starfa, fullsadd-
ar á lágum launum og miklu álagi,
ófaglærðir leiðbeinendur koma og
fara, mæta jafnvel ekki vegna þess
að þeim bauðst betur launuð
vinna. Hvar? í Bónus.
Ekki skal svo sem gert lítið úr
því að það getur verið vandasamt
verk að standa við kassann hjá
Bónus og ekki alveg sama hver
gerir það - þarf að leggja rétt sam-
an og svona. Og hafa góðar lappir,
því að Bónusfeðgar kváðu hafa
litla trú á stólum við kassann
handa starfsfólki, því slíkt tildur
geri það bara værukært. En það
að vera leikskólakennari er bæði
vandasamara starf og mikilvæg-
ara. Það er meira að segja vanda-
samara starf og mikilvægara að
vera leikskólakennari en að vera
verðbréfamiðlari eða þátttakandi í
sandkassaleik viðskiptalífsins: fyr-
ir venjulega -----------------------
þegna lands-
ins skiptir
það þúsund
sinnum
meira máli
hver vinnur
á leikskólan-
um þar sem
börnin
þeirra eru en hitt hver á hlut í
FBA.
Því miður virðist Reykjavík-
urlistinn hafa farið hefðbundna ís-
lenska leið i uppbyggingu þegar
hann tók við völdum í Reykjavík
og fór að reyna að vinna bug á þvi
neyðarástandi sem sjálfstæðis-
menn höfðu skilið eftir í leikskóla-
málum hér: það voru byggð hús.
Nýir leikskólar hafa risið hér
þvers og kruss en þvi miður láðist
Kannski evekki aö marka
mig. Sjálfur er ég slíkur öfga-
maóur í skipulagsmálum að
œvinlega þegar ég horfi á Við-
ey sé ég fyrir mér skýjakljúf-
ana rísa þar.
Guðmundur Andri Thorsson
að gera nægilegar ráðstafanir til
að fá fleira gott fólk til að vinna
þar. Það er erfitt starf að vera leik-
skólakennari; það þarf að vera vel
á sig kominn til sálar og líkama,
hafa endalausa orku að ausa af,
lífsvisku til að bera, góða menntun
og kærleika. Það væri fákænska
að fara að kenna Reykjavíkurlist-
----------------- anum sérstak-
lega um þetta
ástand - held-
ur er því frem-
ur um að
kenna að ís-
lendingar virð-
ast vera lengi
að átta sig á
gildi og mikil-
vægi þessa starfs. Því er það svo
að fólk virðist almennt láta sér fátt
um finnast þótt mannekla sé á
leikskólum, það hefur meiri
áhyggjur af bílunum sínum; vill
heldur mannauða fótboltavelli við
Álfheimana en starfsemi og líf, og
heldur að það skipti máli hvort
Pétur eða Páll eigi hlut í einhveiju
fyrirtæki sem höndlar ekki með
neitt nema peninga.
dagur i Iffí /______________________________
Anna María Karlsdóttir, framkvæmdastjóri Kvikmyndahátíðar:
Tuttugu og tveggja stunda vinnudagur
- opnunardagur hátíðarinnar var eins og kvikmynd eftir Emir Kustorica
Anna María Karlsdóttir, framkvæmdastjóri
Kvikmyndahátíðar.
Föstudagurinn 27. ágúst. Ég vakn-
aði í rigningu, eftir að hafa sofnað í
rigningu. Klukkan var sjö og ég var
ekkert viss um hvaða dagur væri.
Þessi vika rennur öll saman. Kvöldið
áður höfðu samstarfsmenn mínir,
Lísa Kristjánsdóttir og Bjöm Thors,
náð í þá tuttugu gesti sem við voram
með þessa helgi og komið þeim fyrir.
Morgunmaturinn var fjórfaldur
espressó á skrifstofúnni. Síðan var
farið i að ræsa mannskapinn; hljóm-
sveitina No Smoking Band og Emir
Kusturica. Þetta era mjög morgun-
svæflr menn, sjálfsagt vegna þess að
þeir reykja svo mikið. Hluti af hljóð-
færanum þeirra hafði ekki skilað sér,
svo Bjöm fór út á völl að ná í þau og
tvo gesti til viðbótar. Síðan fórum við
í venjubundin símtöl við tollayfirvöld
og flutningsfyrirtæki til þess að vita
hvemig heimtur hefðu verið á bíó-
myndunum okkar til landsins. Þar
var allt í þokkalegu lagi.
Næst hitti ég Auði á DV til að
leggja línumar fyrir blaðamanna-
fundinn á Sóloni íslandusi í hádeg-
inu. Þar áttu Sólveig Anspach og
Emir Kustorica að sitja fyrir svöram,
ásamt Dr. Nele sem er hljómsveitar-
stjóri og höfúndur tónlistar í opnun-
armyndinni, Svartur köttur, hvítur
köttur. Blaðamannafundurinn gekk
vel, Emir malaði eins og köttur og
blaðamennimir sem höfðu beðið um
einkaviðtöl, en ekki fengið, vora
ánægðir með hann.
Eftir fundinn vildi liðið í sund.
Okkur fannst prýðilegt að koma þeim
ofan í sundlaug og láta þá vera þar í
tvo tíma og ætluðum á skrifstofúna á
meðan. En þegar til kom vildu ekki
allir ofan í, heldur fá vodka á sund-
laugarbarminn og slaka á. Við fund-
um engan vodka i Neslauginni, en
þetta bjargaðist, vegna þess að Nele
fékk hálfgert aðsvif og áhugamenn
um vodkadrykkju, ásamt Lisu, fylgdu
honum í koju með viðkomu í Rin til
að kaupa gítarstrengi.
Gjaldeyrisforðinn hreinsaður
Þar sem þeir liggja í makindum í
lauginni segja þeir mér að þeir vOji
fá þóknunina sína fyrir tónleikana í
seðlum í hinum ýmsu erlendu mynt-
um, þannig að ég hentist á milli
bankaútibúa og hreinsaði þau út. Það
stóðst á endum að þegar ég kom til
baka vora þeir að koma upp úr laug-
inni, glorsoltnir, svo við rukum með
þá upp í Perlu til að sýna þeim útsýn-
ið í rigningu og gefa þeim kaffl og
smurt. Á meðan þeir vora að borða
fór ég i viðtal upp á Rás 1, ætlaði síð-
an að ná þeim í tíma fyrir beina út-
sendingu hjá íslandi i dag en það
sprakk á bílnum. Lísa Kristjánsdóttir
ætlaði að bretta upp ermamar til að
skipta um dekk. í kringum hana
stóðu fimmtán karlmenn sem allir
vildu segja henni til við verkið. En
það vora tíu mínútur í útsendingu
svo ég ákvað að hringja í Hreyfil. Við
brunuðum niður í Háskólabíó þar
sem þeir spiluðu eins og englar á
harmonikur og fiðlur og vOdu síðan
fara á barinn og tóku ekki annað í
mál en að við kæmum með.
Ég var eitthvað að muldra um að
mig langaði tO að fara í sturtu og
skipta um fót fyrir opnunina. Það
fannst þeim alger óþarfi en ég hafði
það einhvem veg-
inn af. Ég komst
heim tO min, þar
sem ég stóð og
horfði á fataskáp-
inn í þær tíu mín-
útur sem ég
hafði, en fann
ekkert tO að vera
í. Það voru bara
hrúgur af
óhreinu taui um
aOt hús - og son-
ur minn tók í
höndina á mér og
kynnti sig með
fuOu nafni.
Á hlaupunum út
hringdi ég í
Helgu í Blómálf-
inum og bað hana
að búa tO þijá
blómvendi á
fimm mínútum,
sem hún gerði.
Þegar ég kom inn
í Háskólabíó vora
Einar Valdimars-
son og hans fólk
búin að útbúa sal-
inn og aOt var í finu lagi hjá þeim.
Salurinn var nánast fuOur og fin
stefhning. Menntamálaráðherra hélt
sina ræðu og Emir líka. Eftir á sagð-
ist hann vOja flytja tO íslands ef veðr-
ið væri aOtaf svona gott og ef það
væri aOtaf svona gott fólk í bió.
Tannlækningarum miðnætti
Eftir opnunina og sýninguna á
Svartur köttur, hvítur köttur fórum
við með hljómsveitina og leikstjórann
að borða á Grillinú, þar sem við feng-
um æðislega góða lúðu, sem var mjög
góð og mjúk undir tönn hjá öOum
nema Emir sem vOdi tO tannlæknis.
Þá var klukkan háiftólf og ég vissi
ekki alveg hvemig ég átti að snúa mér
í þessu. En með okkur var Anna
Karen, kona Þorfmns Ómarssonar.
Hún hringdi í sinn tannlækni, Heimi
Sindrason, sem hafði engar vöflur á og
gaf honum tíma á miðnætti. Emir kom
tO baka flmmtán mínútum seinna al-
sæO og með skínandi hvíta brú, fasta í
efri góm. Yfir borðum var talað um bíó
og fótbolta og meiri fótbolta og Friðrik
Þór sagði þeim söguna um rússneska
kafbátahermanninn sem hann hitti á
kvOunyndahátíð í Sao Paulo, sem söng
fyrir hann „Svífur yfir Esjunni", á ís-
iensku en hún er of löng tO að segja
hana hér.
Eftir matinn komum við við á bar,
en stoppuðum stutt. Það vora aOir svo
skelkaðir eftir aOa þessa fótboltaum-
ræðu og að þeir ættu að fara að spOa
við „þrautþjálfað" lið íslendinga næsta
dag, að þeir fóra bara snemma í rúm-
ið. Við fóram aftur í vinnuna og
kláruðum undhbúning fyrir hestaferð,
fótboltaleik og stórtónleikana kvöldið
efth. Við fóram í rúmið um fimmleyt-
ið og voram komin á bak í rigningu
klukkan níu morguninn efth.