Dagblaðið Vísir - DV - 08.07.2000, Blaðsíða 18

LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000
Antibus
-.ttt
Það er alltaf einhver andskotans urgur í
íslendingum og oftar en ekki útaf ein-
hverjum tittlingaskít sem skiptir svosem
öngvu máli þegar betur er að gáð.
Nú er allt aö verða vitlaust útaf fótbolta
og kappakstri í Sjónvarpinu og landsmenn
orðnir rosalega pirraðir aö fá ekki fréttir
nema með höppum og glöppum.
Svo rammt hefur kveðið að forgangi fót-
boltans og „formúlunnar" að undanfórnu
að allan júnímánuö hefur ekki verið viðlit
aö að festa hendur á því hvenær eða hvort
fréttir yíirleitt kæmu í ríkissjónvarpinu
og mátti þá einu gOda þó heOl Suðurlands-
skjálfti riði yfir landið. Og kristnitökuhá-
tíð.
Kristnitökuhátíðin hófst á glímusýningu
sem varð að fresta um fjórar mínútur
vegna fólksfæðar á laugardagsmorguninn.
Þá sagði þulurinn: - FaU er fararheill
og það urðu orð að sönnu.
Þegar hátíðarmessan reis hæst undir
lok hátíðarinnar með blessuðu Faðirvor-
inu og GimbOI guðs (Agnus Dei) ómaði
blíðlega að aflokinni bæninni var útsend-
ing sjónvarpsins rofin með miklum gný tO
að koma ómissandi kappakstri Formúlu 1
að.
Á hátíðarsvæðinu voru raunar tveir
risasjónvarpsskjáir svo gestir gætu notið
þess á ÞingvöOum viö Öxará að sjá í sjón-
varpinu Fransmenn þjarma að ítölum í
fótbolta og ökuníðinga þjarma hver að
öðrum í formúlukappakstri.
En eigum við nú ekki - elsku vinir mín-
ir - að líta aðeins á björtu hliöarnar?
Sagt er að í blessaðri mannskepnunni
takist á tvö öfl og hafi áUa tíð gert. Þetta
eru kostir og lestir. Um kostina ætla ég
ekki að fjölyrða, en sagt hefur verið að
drottning lastanna sé fíknin.
Um fíknina væri hægt að skrifa og hafa
raunar verið skrifaðir margir og þykkir
doðrantar enda eru víst fáir lestir sem
valdið hafa jafnmikiUi óhamingju og fíkn-
in.
Hér verður staldrað við það fyrirbrigði
sem nefnt hefur verið „sjónvarpsfíkn" og
ætla ég að gera þá játningu að ég hef tU
skamms tíma verið afar þungt haldinn
sjónvarpsfíkiU og hef lengi haldið að ég
ætti mér ekki viðreisnar von.
Nú er Sjónvarpið sjálft á góðum vegi
með að losa þjóðina úr viðjum lastanna.
Eftir að Evrópumeistarakeppnin í fót-
bolta hófst og ég hætti aö fá kvöldfréttirn-
ar fyrr en eftir dúk og disk hef ég einsog
frelsast frá sjónvarpsfíkninni og er sem-
sagt, kæru vinir mínir, hættur að horfa á
Sjónvarpið.
Yfirtaka íþróttadeOdar Sjónvarpsins á
dagskrá stofnunarinnar hefur fært mér og
mínum meiri gæfu en orð fá lýst.
Vér erum hættir - hættir að horfa á
Ríkissjónvarpið - lausir úr helsi og viðj-
um fíknarinnar.
Þessu ber að sjálfsögðu að fagna einsog
öðru sem áunnist hefur tO heiUa fyrir líf
og lán þjóðarinnar.
Það skyldi þó aldrei vera að landsmenn
fari aftur að una við fuglasöng og lækjarn-
ið, þyt í laufi og Ijúfan gróðurangan í stað-
inn fyir öskrandi fótboltabuUur og ærandi
kappakstursgný.
En ef oss skyldi nú þyrsta eftir fréttum
af náttúruhamfórum á íslandi eða miklum
stórtíðindum héðan að heiman, á þeim
tima sem oss hefur verið lofað fréttum en
ekki fótbolta, þá er gráupplagt að horfa á
Stöð 2.
Þar er ekki hvikað frá því að hafa frétt-
ir á fréttatímum.
Margir af mínum ágætu vinum og
kunningjum að mér meðtöldum voru á
Norska tískudrottnlngin
Mette-Marit.
Konungleg
afgreiðsla
Mette-Marit Tsjessem Heiby
kærasta Hákonar, norska krón-
prinsins, er farin að vinna í fata-
verslun í heimbæ sínum Kristians-
and. Síðast bárust þær fréttir af par-
inu að þau sæjust oft á fasteignasöl-
um í Ósló þar sem prinsinn væri að
leita sér að nýju húsnæði svo hann
hefði betra pláss til að taka á móti
Mette-Marit og þriggja ára syni
hennar. Sjálf er Mette-Marit flutt frá
Ósló og heim til mömmu sinnar í
Kristiansand. Þar vonast hún til
þess að fá meiri ró og næöi fyrir
ágangi fjölmiðla sem hafa sýnt
henni vægast sagt mikinn áhuga
upp á síðkastið. Það er spuming
hvort það hafi eitthvað batnað eftir
að hún flutti því margir leggja leið
sína inn í tískuvöruverslunina þar
sem hún starfar nú og það ekki ein-
ungis tO þess að versla. Það er þó
haft fyrir satt að afgreiðslan í versl-
uninni sé alveg konungleg i hönd-
um Mette Marit.
Það er nú liðið nákvæmlega eitt
ár síöan krónprinsinn og hin ein-
stæða móðir hittust en það var
einmitt í Kristiansand á Quart-tón-
listarhátiðinni. Mette-Marit lét sig
að sjálfsögðu ekki vanta á hátíðina í
ár en Hákon fór frekar í afmælis-
veislu tfl mömmu sinnar.
Max hefur gaman af því að stríða Svenna, sérstaklega þegar hann er að tala í símann.
Nærbuxna- og pitsuþjófur
Þrátt fyrir að Max sé einstaklega ljúf-
ur og vel þjálfaður á hann það þó til að
stríða Svenna og jafnvel vera með
óþekkt. „Hann þolir ekki að ég sé í sim-
anum. Þegar það gerist reynir hann
gjaman að ná athygli minni með því að
fara inn í fataskáp og ná í nærbuxur og
veifa þeim framan í mig. Hann hefur þó
vit á því að koma ekki nógu nálægt til
þess að ég nái nærbuxunum af honum
því ég á ekki þráðlausan síma og get því
ekki verið að elta hann um alla íbúð
þegar ég er í símanum," segir Svenni og
kímir.
Eitt mesta skammarstrikið sem Max
hefur gert af sér var þegar Svenni var
nýbúinn að panta 12 tommu pitsu og
lenti í símanum. Símtalið dróst á lang-
inn og allt í einu áttaði hann sig á þvi
að það er óvenju hljóðlátt í íbúðinni.
„Ég geng því inn í stofu og þá sé ég hvar
Max er að renna síðustu pitsusneiðinni
niður og það án þess að smjatta sem er
mjög óvenjulegt með labradorhunda. Ég
var að vonum alls ekki ánægður með að
hann hefði gleypt heila 12“ pitsu og
hann skammaðist sín líka niður í tær.
Labradorar vita bara fátt betra en mat
og þetta var því að vonum mikil freist-
ing fyrir hann,“ segir Svenni sem fyrir-
gefur „þessari elsku" eins og hann kall-
ar hundinn, svo að segja allt.
Fœr hann aó sofa uppi í hjá þér?
„Það kemur fyrir að hann stelst til
þess að kúra til fóta,“ viðurkennir
Svenni með semingi en er fljótur að
bæta við, „en hann veit að hann má það
ekki.“ -snæ
sinni tíð alveg ótrúlega fíknir í brennivín.
Og maður gekk undir manns hönd að
reyna að frelsa okkur undan þessari
dæmalausu fíkn sem var öngvu skárri en
sjónvarpsfíknin.
Þá var fundið upp undralyfið „Antibus"
sem var þeirrar náttúru að ef menn
drukku brennivín eftir að hafa tekið eina
piliu urðu þeir litverpir, fárveikir, urðu
að þola ofboðslegar kvalir, uppsölur, gífur-
legan blóðþrýsting og geispuðu jafnvel gol-
unni endanlega af þessari viðurstyggilegu
ólyíjan (antibusinum)
En margir fengu af þessu bót á brenni-
vínsfíkninni.
Nú hefur íslenska Sjónvarpið blessunar-
lega fundið lyf sem líklegt er til að bægja
landsmönnum frá sjónvarpsfíkninni.
Gefa okkur reglulega á fréttatímanum
þann antibus sem dugar, semsagt fótbolta
og kappakstur og við missum heilsuna við
að horfa á Sjónvarpið. Flosi
Max er nafnið
á gulum labrador-
hundi sem er í
eigu Sveins
Snorra Sighvats-
sonar, dagskrár-
gerðarmanns á Stjömunni. Max hefur
fylgt Svenna síðastliðin fimm ár og að
hans sögn gæti hann ekki eignast
betri vin. „Ég fékk hann þegar hann
var átta vikna gamail til þess að þjálfa
hann upp sem leitarhund fyrir Björg-
unarhundasveit íslands. Þetta er
fyrsti hundurinn minn og ég féll fyrir
honum um leið,“ segir Svenni, en
Max er nú einn öflugasti leitarhundur
landsins.
Lelkur sér vlö páfagauk
Á þessum fimm árum sem Svenni
hefur átt Max hafa komið upp mörg
skemmtileg atvik, sérstaklega í
kringum heimilispáfagaukinn Pása.
„Pási hafði mjög gaman af því að
stríða hundinum. Hann lét hann elta
sig um alla íbúð og settist gjarnan á
skottið á honum og skrækti af
ánægju þegar hundurinn hristi skott-
ið og hann rann niður eins og í rússí-
bana,“ segir Svenni og upplýsir að
fuglinum hafi líka fundist ofsalega
gott að brýna gogginn á veiöihárun-
um á Max sem varð til þess að það
vantaði æði oft veiðihárin á hundinn.
„Einu sinni var ég að gefa Max að
éta og þá kemur fuglinn fljúgandi og
sest beint í matarskálina. Max var
ekki ánægður með það en beiö róleg-
ur eftir því að fuglinn færði sig. Þeg-
ar það gerðist ekki þá geispaði hann
ógurlega en þá notaði fuglinn tæki-
færið og flaug hreinlega upp í hund-
inn. Ég hélt auðvitað að Max myndi
gleypa Pása þá og þegar en auming-
inn reyndi að ýta fuglinum út úr sér
með tungunni. Það gekk hins vegar
alls ekki vel þar sem Pási sat mak-
indalega í gini hundsins og var bara
að fá sér að drekka af munnvatninu.
Hann hoppaði svo loksins út þegar
Max fór að hrista sig,“ segir Svenni
og segir þetta gott dæmi um það
hversu ljúfur Max sé. Hann myndi
hvorki gera páfagauk né öðrum
mein.
Helgarblað
DV
Útvarpsmaðurinn Sveinn Snorri Sighvatsson hefur átt björgunarhundinn Max í 5 ár:
Páfagaukurinn
flaug upp í hundinn