Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Síða 13

IBSENSRANNSAKENDUR OG HENRIK IBSEN
13
Henrik Ibsen
Þegar Pétur Gautur kom út haustið 1867, var fjallað um bókina í
dagblöðum á þann hátt, að hún væri ádeila á norskt samfélag. Að vissu
leyti var það rétt, en verkið var annað og meira. Ibsen tók alltaf nærri
sér, þegar gagnrýnendur heima í Noregi skildu hann ekki, honum
fannst það bera vott um þröngan sjónhring og öfund. Sem betur fór,
stóð Björnson með „Pétri Gauti“, hann var þá staddur í Kaupmanna-
höfn, en skrifaði heim um þessa nýju bók Ibsens afmikilli hrifningu. Af
þessu ályktaði Ibsen sem svo, að Clemens Petersen væri á sömu skoðun
og það hefði kannski mest að segja fyrir hann. Allt var undir því komið
að slá í gegn í Danmörku. En Clemens Petersen kunni ekki að meta
„Pétur Gaut“, þetta væri ekki skáldskapur, vegna þess að hann braut í
bág við of margar reglur skáldskaparins.
En Clemens Petersen lét líka falla vinsamleg orð um verkið. Eg ætla
þó ekki að fara út í þá sálma hér, það skiptir ekki miklu máli í dag. Það
sem skiptir máli er, hvernig Ibsen brást við þessu.