Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Síða 61

„AF SKRIFUÐUM SKRÆÐUM ER ALLT GOTT“
61
Jón Sigurðsson sat ekki á alþingi 1861, svo að þeim nöfnum auðnað-
ist ekki að hittast það ár, þó að Jón Borgfirðingur kæmi til Reykjavíkur
um mánaðamótin júlí-ágúst úr bóksöluferðalagi og ætti þar þriggja
vikna dvöl, enda þykir honum skarð fyrir skildi, þegar hann gerir sér
ferð til þess að hlusta á fulltrúa þjóðarinnar flytja mál sitt, að nafna
hans vantaði í umræðum um sum þingmál. „Annars hugsaði ég að við
mundum finnast hér. Það á líklega ekki að lukkast,“ segir hann í bréfi,
sem hann skrifar í Reykjavík 8. ágúst þetta ár og heitir enn ,,að hafa
augun opin . . ., því lengi dylst í djúpunum.“ Jóni Sigurðssyni þótti
einnig miður, að svona skyldi til takast. ,,Það var skaði, að ég gat ekki
hitt yður í Rvík, því að ég hefði getað talað þar meira við yður á hálfum
degi en ég get skrifað á hálfu ári, þó ég væri iðnari í bréfaskriftum en ég
er,“ skrifar hann 16. sept. þetta sama ár.
Á næstu árum fara fá bréf á milli þeirra nafna. Það er farið að losna
um Jón Borgfirðing fyrir norðan, og honum gengur ekki sem bezt að
verða við óskum nafna síns í Kaupmannahöfn., ,Því er ver, ‘ ‘ segir hann
í bréfi 14. sept. 1863, ,,að égget ekki sent yður neitt afþví, sem þér hafið
beðið mig um, sumt er alveg lofað, en sumt liggur hjá einstaka manni
myglað á kistubotni og einu sinni hverki hafa vit á því eða vita af því.
Smávegis sendi ég yður núna, sem þér hafið víst ekki fengið. Hér er
ekkert prentað utan „Norðanfari“, ekki svo mikið sem á kvartista.
Prentsmiðjan hérna, bóksala og bókmenntir eru allar á hausnum og
væntanlega allir þeir, er hanga á sama bandi. Ég veit fyrir mig, að ég
rétti líklega aldrei við, sízt meðan ég er hér, sem nógir eru um það litla,
sem hér er að hafa til vinnu, nema þá að standa á hausnum í öllum
skítverkum, sem ég er illa fallinn til. Ég vil helzt komast austur á
Eskifjörð eða þangað nálægt, sem enginn fúskari er og færri eru um
innkaup á lífsnauðsynjum. Hér er ekki um auðugan garð að gresja með
skruddur. Það á enginn neitt. Dagblöðin rífa þeir í sundur og álíta
sjálfsagt með því þá helgustu skyldu að drepa rödd og sögu tímans, er
felst ævinlega í þeim. Yður mun þykja dýr reikningurinn yfir bækurnar
og blöðin, en þetta kostar það mig. Þó ég hafi ekki látið fyrir það allt
peninga, þá hef ég brallað á því öðruvísi . . . Ekki var það beinlínis
meining mín, að upptaling yrði gerð í skýrslunum yfir handrit mín í
fyrra, heldur eins að geta þess, að til félagsins hefðu komið handrit
nokkur sem að undanförnu. Það er vel, að því er haldið sér í safni, því
seinna mun korna meira, sem ekki getur orðið í bráð. Þér megið geta
því nærri, að efég skyldi skilja mig við allt mitt bókarusl, yrði mér lífið
leitt og gleðisnautt, það breiðir ekki þær rósir á leið mína.“