Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Blaðsíða 63

,AF SKRIFUÐUM SKRÆÐUM ER ALLT GOTT“
63
5 >
Þessu svarar Jón Borgfirðingur í bréfi 7. sept. sama ár:
„ . . . Ekki lízt mér vel á reikningsmálið mitt og Bókmenntafélagsins,
en það verður svo að vera. Réttast væri, áður en ég fer á hreppinn, sem
verður innan skamms, bæði þar launin eru svo lítil og svo þegar
stjórninni þóknaðist að lækka dýrtíðaruppbótina, þar sem allt hækkar
hjá kaupmönnum, sem nauðsynjavara er . . ., að skilja mig við allt, sem
pappír heitir, og draga mig svo langt frá honum, sem sagt til dalanna.
En mér er aftur farið að standa um tönn, að Hafnardeildin fái ruslið,
því það mun sannast, að hún verður Dönum að bráð nema með
duglegum og íslenzkum forsetum með íslenzkan anda. Ég tala ekki um,
ef Islendingar skildist frá Dönum, hvort þeir muni ekki halda því, sem
þeir liafa fengið, en aftur hefur deildin fengið gott frá mér og engar
ruður. Af því deildin hérna átti safn af ritum um sálmabók, þá lét ég
hana fá bréf M. St. En nú hefi ég hugsað mér samt að borga með rusli
fyrir árin 1859, 60, 61,63, 64, 65, eða 6 ár, en handrit hefi ég látið fyrir
66, 67,68, sem gengið hafa millum okkar, er þér hafið verið hér, og ættu
þau árin að ganga út. Fyrir árið 1870 þykist ég hafa borgað . . .“
Jón Borgfirðingur var ekki einn um það að óttast, að safn Bók-
menntafélagsdeildarinnar í Kaupmannahöfn hafnaði hjá Dönum, en
sem betur fór, reyndist sá ótti ástæðulaus, og var safn Bókmenntafé-
lagsins keypt handa Islandi árið 1901. Annars kvartarjón undan þvíí
áðurnefndu bréfi, að forseta Bókmenntafélagsdeildarinnar í Reykjavík
sé ekki vel við þá „kalla, er senda allt út. Er ég einn meðal þeirra. Er
maður bundinn í báða skó að hafa átölur á sér“. Forseti Reykjavíkur-
deildarinnar á þessum árum var Jón Þorkelsson rektor Reykja-
víkurskóla.
Þar sem Jón minnist á „bréf M[agnúsar] St[ephensen]“, mun
höfða til gagna um Leirárgarðasálmabókina 1801, sem nú eru geymd í
ÍBR. 55-56 4to og sum eru komin frá honum, en auk þess seldi hann
Reykjavíkurdeildinni örfá önnur handrit.
Svo bágborinn var efnahagur Jóns Borgfirðings orðinn 1877, að
hann sér ekki önnur úrræði en setja bókasafn sitt að veði fyrir láni og
skrifar nafna sínum í Kaupmannahöfn 20. okt.:
„Háttvirti vin! Bréfsefnið er að fara fram við yður um það, sem ég
var að tala um í sumar, nefnilega að fá lán af sjóði Bókmenntafélags-
deildarinnar í Kaupmannahöfn gegn því að setja í veð fyrir því allt mitt
bóka- og blaðasafn þrykkt og óþrykkt, sem ég á og eignast kann, en þó með
því móti, að safnið sé undir mínum höndum, meðan ég lifi, því ég get
eigi unnt öðrum þess, ef öðruvísi færi, nema Finni syni mínum. En ég