Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Qupperneq 67

SNORRI STURLUSON OG NORÐURLÖND
67
okgafhann henni eitt plógsland. Þáfór hon íjötunheima [er vel mega veraí Noregi] ok
gat þar fjóra sonu viðjötni nökkurum. Hon brá þeint í yxnalíki okfærði þá fyrirplóginn
ok dró landit tát á hafit ok vestr gegnt Óðinsey, ok er þat kölluð Selund. Þar byggði hon
síðan. Hennar fekk Skjöldr, sonr Óðins. Þau bjoggu at Hleiðru. Þar er vatn eða sjár
eptir. Þat er kallat Lögrinn. Svá hggja firðir í Leginum sem nes í Selundi. En er Óðinn
spurði, at góðir landskostir váru austr at Gylfa, fór hann þannok
og gerði sér þar bústað. Það er því ekki ný bóla, að kostir þyki beztir í
Svíþjóð, og ekki er það heldur nýtt, að menn komi saman af Norður-
löndum og víðara að og geri sér glaðan dag, sem þó getur endað með
ósköpum, ef drukkið er setningslaust.
11. kapítuli Ynglinga sögu hljóðar svo:
Fjölnir sonr Yngvifreys réð þá fyrir Svíum ok Uppsalaauð. Hann var ríkr ok ársæll
ok friðsæll. Þá var Frið-Fróði at Hleiðru. Þeira í millum var heimboð ok vingan. Þá er
Fjölnir fór til Fróða á Selund, þá var þar fyrir búin mikil veizla ok boðit til víða um
lönd. Fróði átti mikinn húsabæ. Þar var gört ker mikit, margra álna hátt ok okat með
stórum timbrstokkum. Þat stóð í undirskemmu, en lopt var yfir uppi ok opit gólíþilit,
svá at þar var niðr hellt leginum, en kerit blandit fullt mjaðar. Þar var drykkr furðu
sterkr. Um kveldit var Fjölni fylgt til herbergis í it næsta lopt ok hans sveit með honum.
Um nóttina gekk hann út í svalar at leita sér staðar. Var hann svefnærr ok dauða-
drukkinn. En er hann snprisk aptr til herbergis, þá gekk hann fram eptir svölunum ok
til annarra loptdura ok þar inn, missti þá fótum ok fell í mjaðarkerit ok týndisk þar.
Hinn danski mjöður hefur þannig snemma reynzt allsterkur. En öll
þessi frásögn er spunnin út af4. erindi Ynglingatals, þar sem þessu er
einnig lýst á mjög neyðarlegan hátt:
Varð framgengt,
þars Fróði bjó,
feigðarorð,
es at Fjölni kom,
ok sikling
svigðis geira
vágr vindlauss
of viða skyldi.
Svigðis (uxa) geirr (spjót): horn, vágr (sjór) horna: drykkur, og sá
vogur er vindlaus, svo að ekki er það stormurinn á þeim vogi, sem
drekkir mönnum, heldur víst eitthvað annað!
I 13. kapítula sögunnar segir, að Vanlandi Svíakonungur
þá vetrvist á Finnlandi með Snjá inum gamla og fekk þar dóttur hans, Drífu. En at vári
fór hann á brot, en Drífa var eptir, og hét hann at koma aptr á þriggja vetra fresti, en
hann kom eigi á tíu vetrum. Þá sendi Drífa eptir Hulð seiðkonu, en sendi Vísbur, son