Frjáls verslun - 01.12.1951, Blaðsíða 3

Aftur á móti var ferðin heim frá Papós tíðinda
meiri og eftirminnilegri. Að þrem árum liðnum sagði
Helgi Bergsson á Fossi mér söguna um ferðina heim
úr kaupstaðnum frá Papós. Hún var þá enn í fersku
minni hans og mun hafa verið það til æfiloka, Kvað
hann allt hafa gengið vel og slysalaust þar ti! komið
var j Öræfin, að Skeiðarársandi. Rigningartíð hafði
verið og ár því í miklum vexti. Taldi hann það ekki
með fréttum, þó ár hefðu verið miklar og þeir, sem
reyndu þær, hefðu slundum lent á sund og verið tví-
sýnt um líf þeirra. En þá fyrst hefði gamanið gránað.
þegar farið var vestur yfir Skeiðaiársand.
Eins og kuniiugt er, eru stórvötn austast og vestast
á sandinum. Skeiðará að austan og Núpsyötn að vest-
an. Að morgni dags lögðu þeir á sandinn, langan og
erfiðan. Skeiðará reyndist mikil. en þó fær fyrir þá
og hestana. En þegar þeir voru komnir vfir hana tók
að rigna, og hélzt mikil rigning allan daginri. Þegar
þeir nálguðust Núpsvötnin að kveldi, urðu þeir að
velja vöð á mörgum álum, sem runnu nú fyrir aust-
an vötnin og þeir átlu ekki von á. Gaf það til kynna,
að sjálf Núpsvötnin mundu vera orðin mikil. Gekk
þó allt sæmilega, þar til ekki var orðinn eftir nema
einn áll af vötnunum. Þá voru þeir staddir á stórri
eyri og búnir að fara yfir mestan hluta vatnanna, að
þeir álitu. En þegar þeir reyndu þennan ál, var hann
svo djúpur, að lá við sundi, og töldu þeir ekki ger-
legt að leggja í hann með lestina. Var nú ráðgast um
hvað gera skyldi. Kom þeim þá saman um að snúa
aftur austur yfir vötnin, tjalda á sandinum og binda
hestana á streng og bíða, unz sjatnaði í vötnunum.
En þegar þeir fóru að reyna aftur álinn austan við
eyriná, sem þeir voru staddir á, var hann orðinn al-
gerlega ófær og sá, sem reyndi hann, lenti á sund í
honum. Leiðin til baka austur yfir vötnin var því
lokuð. Var því ekki annars úrkosta ,en taka af hest-
unum á eyrinni, þar sem þeir voru, og híða þar þang-
að til vötnin yrðu fær. Veittu þeir því þá athygli, að
eyrin var alltaf að minnka.
Nú voru góð ráð dýr. Þeir voru þarna innilokaðir
í Núpsvötnunum með björg til ársins handa heimilum
sínum, sem mikið var haft fyrir að sækja um langan
veg, og ófærl fram og aftur, en sandhletturinn, sem
þeir voru staddir á, alltaf að eyðast. Brátt mundi hann
hverfa í flaum hinna ólgandi vatna, og um leið allar
þær nauðsynjar, sem þeir voru að flytja heim til þurf-
andi heimila. Helgi sá, að þeir mundu geta bjargað
lífi sínu og hestanna yfir álinn. En sú hugsun var
óbærileg, að koma heim alls laus og sjá ekki hilla
undir nein úrræði til að bæta tjónið, eða sjá sínum
horgið, er týndar voru ársbirgðir heimilanna. Lítil von
KARL ÍSFELD:
Leiður á andlausum reikningi rentu og arðs
ráðningu lífsins fann ég með einbeiting þankans.
Við komum stohir og kátir í þennan heim
3íkt og keyptur víxill niður til gjaldkera bankans.
En œvinni er sóað í undarlegt, fánýtt brask,
ýmist með tapi eða gróða — kœnlega duldum.
Og sumir deyja frá allhárri inneign í bók,
en aðrir leggjast til hinstu hvíldar frá skuldum.
Mönnum án lánstrausts er afhent ávísun stór
á innstœðu — sem er fryst — i himinsins ranni
og reynist við lokauppgjör álika traust
og afsagður víxill með gjaldþrota ábyrgðarmanni.
var um, að þeir mundu koma klyfjahestum yfir alinn,
og af því gat leitt, ef lagt var með þá í álinn, að allt
lapaðist, heslar og klyf.
Helgi Bergsson kvaðst hafa beðið forsjónina ásjár
og tók nú um leið forustuna í sínar hendur. Þegjandi
hljóp hann á bak hesli sinum, tók tauminn á lest sinni
og lagði út í álinn, alveg óvitandi um það, hvort hann
kæmist með klyfjahestana yfir, eða missti þá alla og
allt það, sem á þeim var. Samferðamennirnir fóru að
dæmi hans. Þetta tókst vonum framar. Þeim heppnað-
ist að koma öllu yfir álinn, að undanteknum einum
hesti, sem þeir misstu með klyfjunum og öllu saman.
Hann var minnstur af öllum hestunum, og taldi Helgi
það ástæðuna lil þess að hann týndist.
Helgi kvað hér hafa farið betur en áhorfði«t. Ekki
fékkst hann um þann skaða. að missa hestinn með
klyfjunum, en var mjög þakklátur forsjóninni fyrir,
að hann og samferðamenn hans urðu ekki ver úti.
Þó kom hér skarð í vörurnar, sem geyma átti til
jólanna. En jólagleðin á þeim dögum var ekki eins háð
utanaðkomandi áhrifum eins og nú. Hún var þá alvar-
leg og djúp og um leið hátíðleg, full af friði og þakk-
læti til forsjónarinnar og trúartrausti og vissu um
það, að til væri ósýnilegur leiðtogi, sem alveg væri
óhætt að treysta, þegar mikinn vanda bæri að höndtini.
FRJÁLS VERZLUN
■ 155