Frjáls verslun - 01.12.1951, Blaðsíða 13

daga skegg hafði safnast fyrir á andliti hans. Þrátt
fyrir þetta bentu hin dökku og leiftrandi augu hans
ótvírætt til þess, að þau tilheyrðu eiriræðisherra.
Mussolini hikar.
Við yfirgáfuni nú hótelið, þar sem „Svanurinn“
var tilbúinn að hefja sig til flugs. Með erfiðismun-
um tróð ég mér bak við aftara sætið, þar sem Musso-
lini átti að sitja. Um leið og hann steig u])p í vélflug-
una, virtist koma liik á hann andartak. Hann var
sjálfur flugmaður og gal því gert sér betri grein fyrir
þeirri áhættu, sem framundan var. Ég aitlaði að fara
að reyna að koma með einhverjar afsakanir, en orð
mín köfnuðu af hávaðanum í hreyflinum.
Flugmaðurinn gaf merki og um leið slepptu her-
mennirnir, sem höfðu haldið við vængi vélflugunnar.
Við þuturn áfram eftir hinni mjög svo ófullkomnu
flugbraut, og vélflugan okkar hoppaði upp og nið-
ur, þegar hjólin fóru yfir hnullungssteina, sem ekki
hafðist unnið tími til að fjarlæga. Skyndilega tók ég
eftir því, hvar djúpur skurður lá þvert yfir það svæði,
sem við stefndum í áttina til. Mér gafst timi til að
hugsa eitt augnablik: „Skvldum við hafa það eða
ekki?“
í sama mund fann ég, að „Svanurinn“ okkar lyfti
sér lítið eitt frá jörðunni, en vinstra hjólið skall aft-
ur harkalega á brautina. Vélflugan vísaði nefinu lít-
ið eitt niður á við, og nú vorum við að komast á braut-
arenda. Við fleyttum kerlingar eftir brautinni, og ég
lokaði augunum. 0] 1 fyrirhöfn mín virtist nú vera að
renna út í sandinn og verða að engu. Ég héll niðri
í mér andanum og beið eftir hinu óhjákvæmilega og
hræðilega slysi.
Hvinurinn í loftinu, sem lék um vængi vélflugunn-
ar varð sífellt greinilegri og var nú orðinn að reglu-
legu ýlfri. Ég opnaði augun, og í þessu náði Gerlach
fullkominni stjórn á „Svaninum“, sem sveif upp af
flugbrautinni og hækkaði flugið óðum. Við þremenn-
ingarnir vorum allir fölir eftir taugaspenninginn
þessar síðustu sekúndur. Ég lagði hendina ósjálfrátt
á öxl Mussolinis í geðshræringu minni. því að mér
fannst, að nú væri björgun hans fullkomnuð. Hann
hafði náð sér á strik eftir flugtakið, og var nú hinn
málhressasti. Ég tók ekki eftir því fyrr, að hann tal-
aði prýðilega þýzku, svo til lýtalausa.
Á leiðarenda.
Við vorum nú að komast á leiðarenda, og brátt
flugum við inn yfir Róm í stefnu á flugvöllinn við
Pratica di Mare. „Varið ykkur“! hró]>aði Gerlach allt
í einu. „Beygið ykkur niður! Við getum ekki lent
Úr mynclasafnL V.R.
XXXV,
BALUUH 1’Al.MASON
„C'tvarp Keykjavfk — nú hefst barnntíminn!“
nema á öðru framhjólinu“. Ég var búinn að gleyma
því, að vinstra hjólið hafði bilað. „Svanurinn“ snerti
flugbrautina og hoppaði lítið eitt, en flugmaðurinn
náði fljótt jafnvægi og velti honum vfir á hægra
framhjólið og síðan afturhjólið. Vélflugan nam stað-
ar. Allt hafði gengið að óskum, og ég verð að segja,
að við höfðum haft heppnina með okkur frá byrjun
til enda.
Aðstoðarmaður Students, hershöfðinga, bauð okk-
ur velkomna á flugvellinum. Hann var í sólskins-
skapi. Þrjár vélflugur af gerðinni Henkel 111 voru
tilbúnar að leggja af stað. Við máttum engan tíma
missa, ef við ætluðum okkur að vera komnir til Vín-
arborgar fyrir kvöldið.
FRJÁLS VERZLUN
165