Frjáls verslun - 01.12.1951, Blaðsíða 21

LOFTUR GUÐMUNDSSON:
„ÓÖLDIN OKKAR “
.\’ú jyrir jólin kom á bókamarkcióinn mjög nýstárleg Ijáiiabók, er ntjnist „ÓtíLDIN
OKKAR“, Höjundur bókarinnar, Lojtur GuSmundsson rithójundur, er fyrir lóngu orö-
inn landskunnur, m. a. jyrir dálka sína í AlþýSublaSinu „Brotna pcnna“. Er í bók
þcscari aS finna IjóSaúrval, sem Lojtur hefur birt undir tuijni Leifs Leirs í dálkum
sinum. KvœSin fjalla öll um skoplegu hliSarnar á tilverunni nú til dags, og er Lojtur
jurSu jundvís á þcer. Halldór Pétursson listmálari hefur teiknaS myndir meS kvæS-
unum. „Frjáls verzlun“ birtir hér nakkur kvœSi úr nýútkominni bók Leijs Leirs
tneS leyji höfundar. Ritstj.
VIÐ STRAUMANA
ViS straumana stendur maður
með stöng í höndum.
Viða flýgur valurinn
á vængjum þöndum.
Sumir lieita á kirkjuna
suöur á Ströndum.
Stríð fellur Húkká
til stranda;
vanda, vanda,
gættu þinna handa.
Auðvelt er sporðkræktum
laxinum að landa.
Hefurðu séð stórhveli
stikla fossa livíta;
slíkir eru fiskar þeir,
sem færin slíta.
Sagnafiskinn fæstir augum lita....
Við straumana stendur maður
með stöng í höndum tveim.
Víða flýgur valurinn
um vorbjartan geim.
Sumir kaupa laxinn
á leiðinni heim....
Og þarna lá meykerling
mörg þúsund ára
máluð um varir og tær,
og hafði i gröfina
haft með sér
ilmvatnsnámur tvær. .. .
Þær
hófu ekki hamstrið i gær.
STOPPSTÖÐVAR
Önnur varð gullöld okkar skömm
enn þótt höngum á kili,
mörgum í óhófs brotsjó beið
braskvolk og aldurtili,
svindlarar lyftast og lækka skjótt
likt eins og fluga á þili,
skjögrar þar ein með skattasekk
að skortsins heldimma gili.
Þverbrostið rambar þjóðarbjarg
i þrábyl sundrungarveðra,
óreiðuskaflarnir skella að rót,
skrambi er hann svalur héðra;
iökuð er þar á efstu brún
íþrótt staurblankra feðra;
leitað samninga um lengdan frest
við ljóta karlinn þar neðra.
Undir likkistuloksins hvilft
litgeislum björtum stafar,
Þorgeirsboli með blóðga há
blimskakkar glyrnu á Svavar;
við kúnstnaralýðsins klikuráð
kainlega Vallýr skrafar,
meðan Jónasi þjarmar þögn
þeirrar sjálfteknu grafar.
Öðrum tekur vart upp að hnjám
útvarpsfriðrofinn kargi;
aörir sig teygja á a*ðri svið
upp úr því leiða þvargi;
býsn eru meðan biti og súð
bila ekki undir fargi
þar sem á Hliðdals hljóðu vé
hlaðið var Látabjargi.
Iðnó og herleg Háborg vor
heilla mig til sín löngum,
þar sem baktjaldabrimsins sog
brestur á sviösins töngum.
Guðlaugs og Vilhjálms glæsivé
glymja af óperusöngum
meðan þungbúinn Þorsteinn Ö.
þraukar lijá Tjarnardröngum.
Rís við algróin Austurvöll
útmáluð beinahöllin,
teygir sínn gráa turn við ský,
tið eru breyskra föllin,
taklétt er svallsins hverfihurð,
heyrast að innan sköllin;
mörg er þar kvinnan kókavigð.
komin í mix við tröllin.
Hátt gnæfir Sís við Sölvhóls rúst;
siglingar ekki greiðar;
kveða þar Eimskip keppnisbrag
Keavættirnar gleiðar,
frið er í draumi dalakarls
dagsláttan sunnan heiðar,
þá lögð er í skára gata og grund
frá Granda til Herðubreiðar.
Heyrt hef ég lærða taka tón
með trillum, sem þröst í garði;
utanför, styrk og aðra virkt
útbýtingsnefnd ei sparði;
eðlilegri mér alltstf finnst
öskurrómurinn harði
drynjandi þar, sem Dauðafljót
dynur úr Ríkisskarði.
KONAN OG EILÍFÐIN
Brezkur prófessor
leiður og ljótur,
en lærðari en skrattinn sjálfur,
kvennaþrá sinni kunni ekki hóf,
og kvöld nokkurt, ær og hálfur
upp kerlingu egypzka gróf.
FRJÁLS VERZLUN
Að Hærings eilífðar hafnarvist
hæðist nú djúpið kalda;
heyrist ei lengur hrokans raust
hrós þeim karlæga gjalda;
Holmens fabrikku flím og spé
færu þau, Hlér og Alda;
Fullsterk þeir sveifla seint á stall,
sem ei Amlóða valda.
Steypist um rúntinn stelpufljóð,
stuttar platspjarir flaka;
drossíuljós í langri röð
við löngunum holdsins stjaka;
hjólfjaðrir skjálfa og hrikta við;
hljóðlega sætin braka:
viða er búin breyskri öld
beður án kodda og laka.
173