Frjáls verslun - 01.12.1951, Blaðsíða 18

Dr. JÓN STEFÁNSSON :
Léttfeti leggur land undir fót
FeirS) á. IbesftlbsiM fffá §4iP8i4f<o>2sdUQifii°Av©ia ttlll Sádm®tui4Ih.
Ilinn kunni frieðimaður dr. Jón Steíánsson scfi;ir hér frá alveg einstæðu ferðalajfi. Suni-
arið 1900 fór hann ríðandi á íslenzkum hesti frá Newcastle til Sidmouth í Knglandi. Var
hann sjö vikur á hessu ferðalaííi. I greininni lýsir hann síðustu áföngum t'erðarinnar.
Mig sárlangaði til að sitja kyrr í Stratford og sjá
og heyra Shakespeare leikinn tvisvar á dag og liía
sællífi eftir ferðavolkið En ég var skvldugur til að
skila Léttfeta, eigenda hans í Sidmouth. Ég lagði ai
: stað snemma dags í ljómandi veðri og hafði kvatt þá,
sem ég þurfti að kvcðja,
kvöldið áður.
Fyrsta daginn reið ég
rúmar 20 enskar mílur.
Léttfeti saknaði félaga
síns, en það eins og
glaðnaði yfir honum, er
hann sá fé á beit, það var
Cotswold-fé í stórum
hópum. Það fjárkyn hef-
ur lengsta og hezta ullar-
iagða af öllum sauðum á
Englandi.
Wold í Cotswold er
völlur á ísjenzku, en Cote
er stytt úr Sheepcote,
sauðakot eða fjárhús. —
Vall í sænsku og voll í
norsku er grösugur völl-
ur með góðri beit. Á mið-
öldunum var uli aðalút-
flutningsvara Englendinga, og bændur í héraði þessu,
Gloucestershire, (frb. Glostershire) voru auðugustu
bændur landsins. Svo sáu Englendingar, að meiri hag-
ur var að vefa ullina sjálfir og flytja út fatnað. Þykir
enskur fatnaður enn í dag taka fram fatnaði ofnum í
öðrum löndum.
Cotswold er grösugt hálendi og mikið landflæmi,
að meðaltali 600 fet yfir sjávarmál. Þar eru hólar og
hæðir og kjarrskógur, svo féð gengur þar sjálfala sum-
ar og vetur, en getur farið í fjárhús í illviðrum. Smal-
ar búa í smákotum, en þeir segja, eins og er, að
féð veit bezt sjálft hvað því hentar. Má því heita, að
forustusauðirnir stjórni þessu lýðveldi. Segja smalarn-
ir, að þeir stjórni því með langlum meiri framsýni,
reynslu og viti en öllu Bretlandi er stjórnað frá Lund-
úrium. Hitti ég einn þeirra á gestgjafahúsi í Stow
(slow er Staður á forn-
ensku), og taldi hann
mér trú um, að sauða-
vitið va:ri ofar öllum
skilningi. Spurði hann,
hvorl íslenzkir sauðir
væru eins vel viti born-
ir. Ég sagði, að við yrð-
um að hýsa féð að vetr-
arlagi. Ef það gengi úti
sjálfala, þá mundi það
skaga upp í Kotvalla-
sauðina. Hann sat við
sitt og sagði, að í heit-
um löndunt, þar sem fé
væri úti á veturna, yrðu
menn ekki varir við, að
það hefði meira vit en
innibyrgt fé. IJann drakk
hvern bjórinn á fætur
öðrum, er ég veitti hon-
um óspart. Ég varð því að játa, að hann hefði opnað
á mér augun fyrir Kotvallavitinu. Velmegun Eng-
lands var reist á því viti, klykkti hann út. Forustu-
sauðirnir hafa vit fyrir mér, þó að ég hafi margra
ára reynslu. Svo fórum við að hátta. Tal mitt við
smalann olli því, að Léttfeta var gefin nýsleain taða,
rétt eins og hann hefði vit á að bíta gras.
Morguninn eftir lagði ég til við gestgjafann að
kalla gestgjafahúsið Kotvallahús. því að það va:ri ein
af stoðunum undir velmegun Englands. Hann jálaði,
að smalarnir væru fegnir að fá sér glaðningu hjá
FRJÁLS VERZLUN
170