Frjáls verslun - 01.12.1955, Blaðsíða 13

úð og miskunnsemi. Þctð mundi til lítils ctð hrópct
á náð, þegar sulturinn sverí'ur að þeim, sem manni
hefur verið trúað fyrir. Hefði ekki einhver rifið burt
föðurinn, mann á bezta aldri, þá væri svolítið
öðru máli að gegna, því að það var maður, þó að
minn sonur væri. Ekki verðui til þess ætlazt af
mér, að ég fari í svona tíð héma fram í fjörðinn
— eða spenni mig til hafs, þó að hann kynni að
stilla. Ne-ei." Hann setti aftur hnykk á höfuðið.
,,Nei, nú segi ég stopp — og það alstopp. Hér
eftir skal engum á þessum vetri gefinn biti eða
sopi, engu hleypt inn í baðstofuna, karl minn,
því að sá, sem inn er kominn, hann er óðar bú-
inn að fá ýsuhelming og hákarlsflikki í lófann."
Hann ræskti sig og hraðaði göngunni. „Aðfanga-
dagur í dag, segirðu! Já, víst mundi það satt
vera." Hann rykkti sér til í herðum, eins og hann
vildi hrista eitthvað af sér, sagði í svarrandi tón:
„En hefurðu skoðað í hjallinn? Rafabeltin farin,
riklingurinn horfinn, steinbíturinn á bak og burt,
sömuleiðis rauðmaginn og þessi feikn af grá-
sleppu — mest af hákarlinum líka, -— ekki annað
eftir en þessar knapplega ætu hákarlsbeitur frá í
sumar og haust og nokkrar ýsukippur á loftinu —
sumt grænmyglað, að ég helzt held. ... Og hvað
mundi margt í heimili? Tíu manns — ættu fleiri
að geta talið það en ég!"
Hann var nú kominn heim á hlaðið. Hann stanz-
aði og þagnaði. f þessari svipan kom kona fyrir
bæjarhomið með ullarföt á handleggnum. Hún var
há vexti, klædd dökku, síðu vaðmálspilsi og með
gráa, þykka ullarhyrnu á herðum. Berhöfðuð var
hún, hárið ljóst og þykkt, fléttur niður í mitti. And-
litið var frítt, en fölt og þreytulegt. Hún beindi
augunum að gamla manninum, bláum, stórum og
stillilegum augum. Svo nam hún staðar, því að
hún sá, að hann horfði þannig á hana, að líklegt
var, að hann vildi henni eitthvað sérstakt. Hann
stóð þarna og beindi að henni sínum hvössu sjón-
um, undan loðnum, hnykluðum brúnum. Hann
spýtti og sagði, seinmæltur og fastmæltur:
„Þuríður mín, komdu hérna snöggvast með mér
inn í skemmukornið."
Hún leit til bæjardyranna, og hann tók eftir því
og mælti:
„Ég vil hafa þig út af fyrir mig."
Hún sagði ekki neitt, en vék sér við og gekk í
áttina til skemmudyranna. Hann fór á eftir henni-
Svo stanzaði hún og leit við honum, og gusturinn
feykti gullnum lokk niður á fölt ennið. Gamli mað-
urinn hélt áfram, fór á undan inn í skemmuna.
Hann settist á fiskasteininn, en konan hallaði sér upp að stoð
með uUarfötin í fanginu.
Þegar þangað kom, settist hann á fiskasteininn,
en konan hallaði sér upp að stoð með ullarfötin
í fanginu. Hann þagði andartak, sagði síðan ró-
iega, en þó eins og undirtónn af ergi í röddinni:
„Ég er að koma neðan úr hjalli."
Hún sagði ekki neitt. Þá kippti hann sér til á
steininum og mælti hátt og hvatlega:
„Nú er allt farið nema þrjátíu, kannski þrjátíu
og fimm eða í hæsta lagi fjörutíu hákarlslykkjur,
sem varla geta ennþá talizt ætur matur, og sex
eða sjö — máski átta ýsukippur. Svo eru það
þessir limir í eldhúsrjáfrinu, fáeinar mörtöflur í
kistugarminum, tveir grasapokar og botnhula í
kornbyrðunni, — þetta er allt, og munnarnir tíu.
Hvort finnst þér nú heldur, að maður eigi að byrja
á kúnum eða kindunum, þegar öll sú björg er
horfin, sem maður ætlaði upp á veturinn?"
Hún festi á hann augun, raunaleg, en jafn-
stillileg og áður:
„Ég vona, að til þess komi ekki, tengdafaðir
minn."
„Ha? Hnú — það var rart." Hann hló kuldalega.
„Jú, góða mín, ef þitt skammsýnt hjarta á áfram
að ráða, þá kemur til þess." Hann þagnaði and-
artak, sagði síðan, hvass í máli: „En það ræður
ekki framvegis. Ég er búinn að skipta um lás fyrir
hjallinum — um kenginn líka, og lykilinn forvara
FRJÁLS VERZLUN
157