Frjáls verslun - 01.12.1955, Blaðsíða 12

Guðmundur Gíslason Hagalín:
Hér
verður hcxnn ekki
krossfestur
Saga frá síðari hluta átjá?idu aldár
i.
Sigurður bóndi á Stapafelli stóð úti fyrir dyrun-
um á fiskhjallinum og virti hann fyrir sér. Þetta
var lítið hús, hélaðir steinveggir, sá aðeins hér
og þar í gráa eða gula skóf á steinunum, klökuð
torfþekja, stafnarnir úr flettum rekavið, sem orðinn
var mosagróinn, stafninn heill ofan við veggjar-
hæð, en þar fyrir neðan breiðir rimlar.
Sigurður spýtti um tönn, gekk að dyrunum, greip
báðum höndum í hengilásinn og rykkti rösklega
nokkrum sinnum. Síðan beygði hann sig, skoðaði
vandlega gildan kenginn, sem lásinn lék í. Því
næst sté hann nokkur skref aftur á bak, kinkaði
kolli og púaði í hvítt skeggið:
„Ne-ei, — það fer enginn í þennan hjall, nema
hann hafi góða þjöl og rúman tíma til umsvifa.
Humm, — náttúrlega væri kannski hægt að brjóta
rimlana með þungri sleggju, en þess slags verk-
færi skal ekki liggja á glámbekk — ekki hér á
bæ."
Hann yppti öxlum, hnussaði og hélt af stað
heim að bænum, gekk í fyrstu álútur, en beindi
síðan gráum, rökum, en þó hvössum augunum að
bæjarstöfnunum, sem blöstu við sýn, fimm í röð.
Ho-já, nógu staðarlegt mundi nú ennþá heim að
líta, og var meira en að sýnast, ekki ýkjamikið
úr sér gengin þessi hús, þó að húsbóndinn væri
orðinn gamall og hvítur. En til hvers hafði það
verið, allt þeirra bardúss, hans og Þuríðar, öll
þeirra umsýsla, stríð og amstur, eftir að hans
missti við, ef þau áttu að þurfa að slátra skepn-
unum í matinn á miðjum vetri vegna gýligjafa í
gúlann á göngumönnum og betlikindum af öðrum
landshornum? . .. Huh, hér þurfti að spyrna fótum
við. Hjartað hennar Þuríðar var ekki til að stýra
eftir því í svona útliti. Óekkí, karl minn!
Hann gekk með hendur fyrir aftan bak, meðal-
maður á hæð, herðabreiður, en herðalotinn, hold-
grannur, en þó enn með nokkurn roða í kinnum.
Hann var klæddur sauðsvartri vaðmálsburu og
blárri prjónabrók, var í gráum togsokkum, hafði
hvíta, þófna ullarvettlinga á höndum og selskinns-
hettu á höfði. Hann skyggndist til lofts, skaut fram
neðri vörinni og dæsti. Sami foráttu-norðaustan-
þræsingurinn — og . .. nú ætlaði hann víst að
fara að snjóa á þennan heiftar gadd, sem brædd-
ur var yfir allt. Yrði líklega bið á því, að þannig
viðraði, að gömlum manni gæfi fram með lagvað,
þó að einhver hákarlsdoggur kynni að vera skrið-
inn í fjörðinn. Huh, -- þetta mundi ekki vera tíðar-
far, sem ýtti undir forsjált fólk um að dreifa í allar
veðuráttir þeirri vesælu björg, sem það kynni enn
að eiga í búi.
Hann gekk nokkur skref mjög álútur og horfði
niður fyrir fætur sér. Svo hnykkti hann til höfðinu
og horfði á ská til hálofts, sagði síðan köldum,
örgum rómi:
„Mér er rétt sama, hvað einhver segir um mann-

FRJÁLS VERZLUN