Frjáls verslun - 01.12.1955, Blaðsíða 15

„Ég sé um þetta," sagði hann iastmæltur, röddin
svolítið stöm. Svo opnaði hann og íór út.
Þegar hurðin var íallin að staínum, sé húsíreyja
niður á hlóðasteininn:
„Jesús minn, — að maður skyldi eiga eítir að
lifa þetta ... og það ... og það á þessu kvöldil"
Vilborg, lág, en gildvaxin stúlka, hristi lokka-
dökkan koll, skellti í góm og sagði:
,Hvað er þetta, húsmóðir mín, — þó að gamli
maðurinn íari til dyranna?"
„Hann — hann vísar henni burt, — vísar þeim
burt," stundi húsfreyja, og það hrukku tár af aug-
um hennar, tindruðu í ljósi kolunnar-
„Huh!" Vilborg hnussaði feginlega. „Það er þá
kannski tími til kominn, að sá mátinn verði á því
hafður. Svo að ég segi eins og ég meina, þá hef
ég margan ganginn verið klárlega forundruð yfir
því, hvað blessuð húsmóðirin hefur gefið þessu
hyski. Þakkirnar hafa ekki alténd verið þar eftir,
skal hún vita. Ég held maður hafi heyrt út undan
sér orðin þeirra og glósurnar. .. Nú, bömin hérna,
blessuð himnaljósin, hvað sem okkur hinum líð-
ur! ... Skyldi það gilda einu, þó að þvi linni,
þessu gjafafargani — humm! . . . En sá blessaður
ilmur! ... Svona, nú er ég komin héma með hitt
trogið-"
Hún reis á fætur, húsfreyjan. Um hríð stóð hún
og starði á hurðina. Svo tók hún eitt skref í áttina
til dyranna, en nam staðar, horfði niður í blakkt
moldargólfið. Síðan vék hún sér aftur að hlóðun-
um og hélt áfram að færa upp kjötið. Þetta var
mikið kjöt. Og feitt var það. Beitin var góð, bæði
á fjallinu og úti á hlíðinni. Vilborg rak út úr sér
tunguna og sogaði að sér ilminn, augnfór bitana.
Hann var víst ekki miklu minni, jólaskammturinn í
ár en að undanförnu. Blessaður húsbóndinn hugs-
aði um sitt fólk, — það gerði hann.
Dyrnar lukust upp, og gamli maðurinn kom inn.
Hann settist aftur á hnyðjuna, spennti greipar og
horfði hörkulegur á húsfreyju. Um hríð var eins
og hún vissi ekki af honum, en skyndilega vék
hún sér við til hálfs, horfði á hann, andlit hennar
rakt af eiminum frá rjúkandi soðinu í pottinum.
Hún sagði dræmt, tómlega:
„Hverjir ... voru . •. þetta?"
Gamli maðurinn ræskti sig. Svo ók hann sér og
sagði þurrlega, kuldalega:
„Það var stúlkukind."
Húsfreyja stóð þarna hálfbogin og horfði á
tengdaföðurinn, og höndin, sem hélt á forkinum,
skalf, flöktu um hana geislar frá eldinum, sem nú
hafði blossað upp í hlóðunum.
„Var hún þá ein?" hvíslaði hún hikandi.
Gamli maðurinn dæsti:
„Ekki sá ég neinn með henni."
„Og ... og þú vísaðir henni frá ... frá dyrum
okkar, tengdafaðir minn?"
Hann þagði andartak, sagði síðan seinlega,
stillilega — líkt og hann væri að skýra frá ein-
hverju mjög svo hversdagslegu:
„Já, það gerði ég, Þuríður mín. En af því, að það
er nú illkalt úti og sortabylur þessa stundina, þá
fylgdi ég henni héma upp í hesthúsið og vísaði
henni á stallinn. Það er vel heitt í hesthúsinu, al-
deilis yfrinn hiti — og mikið moð í stallinum, eng-
in hætta á, að henni verði kalt- Hún röltir svo í
fyrramálið hérna út yfir fjörumar í dýrðina og
gnægðina á Hömrum, kann vel að vera, að hún
fari það snemma af stað, ef Jiann birtir til, að hún
komi þangað um fótaferð.”
Húsfreyja sneri sór aftur að hlóðunum og hélt
áfram verki sínu. Þegar því var lokið, sagði hún
við Vilborgu, hljóðlega og tómlega:
„Nú tek ég við þessu trogi. Tak þú það, sem
stendur yfir á bálkinum."
Svo gengu þær út með trogin, fóru með þau
yfir í búrið.
Þá er ískrandi hurðin var fallin að stafnum, leit
gamli maðurinn upp í rjáfrið. Hann deplaði aug-
unum, og það fóru kippir um andlitið:
„Ég hafði nú haldið, að mér mundi ekki verða
þyngra um neitt annað, sem þú kynnir á mig
leggja, en að bera upp í naustið byrðina, sem
ég hremmdi úr klónum á briminu hérna í hittið-
fyrrasumar, — blóðið úr blessuðu höfðinu í mínu
hvíta skeggi-" Hann hækkaði róminn og spratt á
fætur. „Ajæja, ljúfur faðir sinna bama, — ætli
hann Sigurður gamli verði ekki að standa sig?"
Hann reif upp hurðina og snaraðist fram í göng-
in. Hurðin þokaðist nær og nær stafnum, en áður
en hún lokaðist til fulls, glórði í augu gamla
mannsins í gættinni. Hann mælti, og í rámri rödd-
inni var reiði og þrjózka: „Það þarf ekki að því
að gá. Ég fer ekki upp í hesthús. Ég fer inn í bað-
stofu til barnaunganna. Það verður farið að kveikja
jólaljósin þeirra fram af þessu."
3.
Það var bjart og hlýtt í baðstofunni á Stapafelli,
þó að vindurinn gnauðaði um stafna og þekju og
hríðin dunaði á gluggunum. Á stoð í miðri bað-
FRJÁLS VERZLUN
159