Frjáls verslun - 01.12.1955, Blaðsíða 17

Þá var það, að Þóra litla kallaði til móður sinn-
ar:
„Ætlar þú að fara að sækja hann, mamma?"
Það var feginleiki og eftirvænting í bamsröddinni.
Húsfreyja horfði á dóttur sína mildum augum:
„Bíddu nú hérna róleg hjá honum afa, þangað
til við komum aftur."
Húsfreyja gekk skyndilega til gamla mannsins,
brá annarri hendi í hvítt hárið og strauk aftur á
hvirfilinn, þar sem tekið var að votta fyrir skalla.
Því næst hraðaði hún sér til dyranna. Þar beið
Einar. Nú opnaði hann og fór fram. Þegar hús-
freyja greip í hurðina til þess að fylgja honum
eftir, sagði Lauga gamla, sem starði á frosinn
gluggann:
„Og þama sér maður þá jólastjömuna, blessað
Betlehemsljósið, — o, það skyldi maður halda!"
Dyrnar lukust upp, húsfreyja smeygði sér fram
fyrir, og hurðin sé aftur. Svo heyrðist marra í frosn-
um ganginum.
Þóra litla gekk til gamla mannsins og sagði:
„Afi minn, lof mér vera hjá þér."
Hann skimaði um baðstofuna, húsbóndinn,
heimilisforsjónin- Það var eitthvað ráðleysislegt
við augnaráðið — og andlitið eins og hann hefði
elzt um mörg ár. Hann lét aftur postilluna, hand-
tökin fálmkennd, lagði hana á rúmið, greip hana
síðan atfur og vafði utan um hana ullarklút, sem
legið haíði á brekáninu. Nú kinkaði hann kolli, og
það færðist festa í svipinn:
„Huh, huh," sagði hann, „ég held það sé bezt
að láta hann ekki slagna, hann meistara Jón. Það
mundi verða brúk fyrir hann bráðum, þó að hann
sé settur af á þessu kvöldi."
Nú var það Vilborg. Hún skellti í góm og sagði:
„Skyldi það standa lengi, að ekki sé björginni
ausið í þennan lýð, sem rennur hérna um sveit-
ina! Þeim fækkar trúlega, hangikjötsbitunum, því
að varla mundi nú mega annað bjóða á þessu
kvöldi, ef ég þekki hana rétt, húsmóðurina héma."
Gamli maðurinn leit snöggt á Vilborgu, hristi
höfuðið og mælti:
„Segjum tvö, segjum tvö, telpa mín! Það mundi
annað en spaug að hafa svona hjartakom í brjóst-
inu, og margur mundi svo óforsjáll, svo frámuna-
lega óforsjáll — ég segi þér satt — að velja heldur
hennar en þitt, — óforstandið, manneskja!"
„Afi," amraði Þóra litla. „Hún mamma sagði, að
ég ætti að bíða hjá þér, þangað til hún kæmi
aftur.”
Hann festi augun á telpunni, og nú brosti hann,
rétti fram hendumar, var fagnaðarkenndur titring-
ur í röddinni, þegar hann sagði:
„Hérna, — komdu hérna konu-nefnan mín, ■—
komdu í fangið á afa." Og hann kippti henni upp
á kné sér, og hún hjúfraði sig að honum.
Þá var það, að hún fór enn á ný að raula, gamla
konan yfir í baðstofuendanum
„Upp úr stallinum ég þig tek,
þó öndin mín sé við þig sek,
barns mun ekki bræðin frek,
bið ég þú ligg mér nærri. ..."
Það heyrðist umgangur frammi, og allir litu til
dyranna. Vilborg hnykkti sér til á rúminu, skaut
augunum í skjálg og saug upp í nefið:
„Þar mundu þau nú enda sum sé koma með
maddömuna!"
Börnin þustu fram að dyrunum — nema Þóra
litla- Hún sat á kné afa síns og teygði fram höf-
uðið. Siggi greip í hurðina, gekk aftur á bak og
dró hana upp. Og þama komu þau svo. Húsfreyja
gekk á undan. Hún var yzt klæða í snævidrifnum
spariflíkunum, bar í fanginu böggul, sem hún
hafði vafið ullarhyrnunni sinni utan um. Á eftir
henni kom Einar og leiddi kvenmann. Hún var í
burunni hans. Það sá ekki í andlit henni, en út
undan ullarklútnum, sem vafinn var um háls henn-
ar og höfuð, stóð dökkur lokkur. Á honum voru
snjókristallar, sem sindruðu í ljósbirtunni.
Húsfreyja fór inn í húsið. Einar stikaði á eftir
henni með hinn ókunna kvenmann við hlið sér,
hallaði hurð að staf. Að vörmu spori kom hann
fram aftur og lokaði á eftir sér. Hann gekk fram
að rúminu sínu, undirleitur og skoteygur, eins og
hann færi hjá sér. Hann settist, tók af sér hettuna
og sló henni við stokkinn, hengdi hana síðan á
rúmmarann, hallaðist fram á hendur sér. Fjögur
eldri systkinin stóðu í hvirfingu og horfðu á hús-
dymar, en Þóra litla sat á hnjám afa síns með
fingur í munni og starði stórum augum. Gamli
maðurinn reri með hana. Hann horfði niður fyrir
fætur sér. Vilborg blíndi á herbergisdymar, en gaf
Einari stöku sinnum hornauga. Allir voru alvar-
legir nema gamla konan- Hún horði brosandi á
dymar, og hin röku augu hennar Ijómuðu. Hún
reri ekki lengur, sat grafkyrr — eins og í sælli
leiðslu.
Húsfreyja kom fram í gættina. Hún leit á Vil-
borgu og mælti hljóðlátlega:
„Farðu nú fram í eldhús, Borga mín, og nærðu
FRJÁLS VERZUTIN
161