Frjáls verslun - 01.12.1955, Blaðsíða 26

hún til hvíldar undir stórum steinum á svokölluðum Mið-
dcgishól og bar fann smalamaður frá Þórcyjarnúpi hana
örcnda nokkru síðar. Smalamaður fór bá í Sporð og bað
Jón bónda að hjálpa sér að koma líkinu þangað heim. Af
því varð þó ekki, annarsvcgar vcgna þcss að Margrct hus-
frcyja var kona líkhrædd, cn hinsvcgar mun aðalástæðan
hafa vcrið sú, að Jón bóndi taldi sig ckki hafa önnur hús
fyrir líkið, cn þau scm alltaf væri vcrið að ganga um. Var
líkið því flutt að Sclási, bæ þar nokkru austar og geymt í
auðum kofa skammt frá bænum.
En nú víkur sögunni að hinum örlagabrungna dcgi,
föstudcginum 2. dcscmbcr.
Þá um morgun nn var vcður kyrrt, frostlítið, cn tölu-
vcrður sn;ór á jörð, cr skafið hafði í beðjur cða skafla.
Lítiisháttar fjúkmyglingur var á, cr jókst því meir scm leng-
ur lcið á daginn, en svo var frostlaust að snjóinn hálf
klcssti fram eftir dcgr. Dimmt var í lofti svo að skýjafar
varð illa eca aiis ckki greint. Mátti scgja að vcður væri
mjög tvísýnt og allra vcðra von, cn bó munu allir bændur
þar í grcnndinni hafa beitt fc sínu þá um daginn.
Gunnar, hinn tólf ára gamli bóndasonur á Sporði, rak
fé föður síns til bcitar þcnna morgun. Bcitti hann því á
mýrarsund, sunnan og austan v:ð svokallaða Þríhóla, cn
þangað er 10—12 mínútna gangur frá Sporðsbænum. Þrátt
fyrir töluvcrðan snjó var ágætur hagi og féð hélt sig í
sömu kröfsunum fram eftir degi. Gunnar litli hafði gæt-
ur á því, enda sá vcl til þess að hciman.
Þennan dag bar gest að garði á Sporð'. Hét sá Bjarni
Sigurðsson frá Sclási, cn þá búscttur að Ncðra-Vatnshorni.
Bjarni mun hafa komið um cða uppúr hádeginu og stóð
lcngi við, því hann bjóst ckki til ferðar fyrr cn í rökkur-
byrjun og ætlaði þá heim til s/n að Ncðra-Vatnshorni.
Um sama lcyti og Bjarni var að búa sig til ferðar, lagði
Jón bóndi af stað eftir fénu. Gunnar litli, sem jafnan var
vanur að ganga til kinda mcð föður sínum, cnda mjög
hncigður fyrir sauðfé, ætlaði að vcnju að fara mcð honum,
cn faðir hans bað hann að verða cftir heima. Kvað Jón
bóndi ekki einhlýtt með veðurúriitið og ef hvessti væri
strax skollin á stórhríð. Hann kvaðst því heldur vilja fá
Jóscp, eldri son sinn, hann yrði sér að mcira liði ef á þyrfti
að halda. Jósep var, eins og áður gctur, þrcmur árum eldri
cn Gunnar og því þroskaðri orðinn og dugmciri. Hinsveg-
ar var Jóscp lítt hncigður fyrir skcpnur og sat öllum stund-
um, scm hann gat því við komið, við bóklestur og skriftir.
Er Jóscp fékk tilmæli föður síns að sækja með honum
féð, fór hann til móður sinnar og bað hana um vcttlinga.
Á mcðan Margrét húsfrcyja hugði að vcttlingum lét Jósep
orð falla á þá leið, að hann heyrði untlurfagran söng, scm
sér hcyrðist bcrast frá Þórcyjarnúpnum.
Áður en þeir fcðgar lögðu af stað kvaðst Gunnar litli
ætla að hjálpa þeim að láta féð inn, þegar þcir kæmu til
baka, úr því hann fcngi ekki að fara með bcint. Beið Gunn-
ar síðan í bæjardyrunum, rciðubúinn að fara út þcgar fað-
ir hans og bróðir kæmu heim mcð k ndurnar.
En rétt cftir að þcir lögðu af stað gerði snarpa hríðar-
gusu af norðri, rofaði svo allra snöggvast til. En bað upp-
rof mun ckki hafa varað nema augnablik, ekki c nu sinni
skipt mínútum, því þá skall hríðin á aftur í jafn skjótri
svipan scm hcndi væri veifað. Bylurinn stóð sleitulaust á
fjórða dægur mcð hörkufrosti og vcðurhæð svo mikilli,
cins og hún verður mcst hér á landi. I gamalla manna
minnum er þctta ein mesta hríð, cr þcir mundu.
Frá Gunnari litla er það að segja, að hann beið I of-
væni heimkomu föður síns og fjárins og hélt hann sig í
bæjardyrunum á meðan. Gerði hann ýmist að opna bæjar-
hurðina, eða loka henni aftur til þess að varna innfoki í
dyrnar. Bjóst hann þá og þcgar við því að pabbi sinn
myndi koma og langaði til bcss að fara út að fjárhúsun-
um á móti honum. En vegna bess bvc hríðin var svört
var hann óviss um að finna fjárhúsin, svo hann náði sér
í bandreipi, cr voru inni í bænum, bcitn ætlaði hann að
hnýta saman og fcsta öðrum endanum í bæjardyraklink-
una, cn fikra sig áfram mcð hinn endann í bcitti v°n að
ná húsunum. Átti þctta að vcra öryggisútbúnaður, þann-
ig að hann næði alltaf til bæjarins aftur þótt hann fyndi
ekki fjárhúsin.
En á meðan hann var að basla við reipin kom Margrét
móðir hans fram og spurði til hvers hann ætlaði reipin.
Gunnar sagði hcnni hið sanna um það, en þá bað hún
hann að láta það ógcrt. Þctta væri ekki veður fyrir óharðn-
aða unglinga og auk þess myndi hann varla gera neitt
gagn, þótt út kæmist. Var því hætt við þcssa fyrirætlun
og reipin látin á sinn stað.
Rétt í þcssum svifum var bæjarhurðinni hrundið harka-
lega upp og inn snaraðist snjóbarinn maður svo varla var
hægt að scgja að í hann sæist. Hugði heimafólk hér vcra
kominn Jón bónda og bjóst við að Jósep litli væri þar
á hælum hans.
Þetta var þó ckki Jón, hcldur Bjarni á Vatnshorni, scm
hafði snúið við cftir að hann var kominn spöl frá bænum
og sá hve hríðin var svört. Taldi hann tvísýnt að hann
myndi rata heim til sín í þvílíku veðri og tók því þann
kostinn að snúa til baka og freista þcss að ná Sporðsbæn-
um aftur.
Þegar Gunnar litli tjáði Bjarna, að faðir sinn væri ókom-
inn með féð, taldi Bjarni sig hafa grun um að hann myndi
vcra kominn mcð það heim að fjárhúsunum, því sér hefði
heyrzt þar mannamál. Kvaðst hann skyldi hyggja að því
betur og fór við það út.
Bjarni kom að vörmu spori aftur og með honum þrír
ókunnugir menn, sem hann kvaðst hafa fundið í fjárhús-
unum, en Jóns cða Jóscps sonar hans hafði hann ckki
170
FHJÁLS verzlun