Frjáls verslun - 01.05.1959, Blaðsíða 12

bólgunni að halda áfram, án þess að neitt só frá
neinum tekið.
En ég vil fullvissa menn um, að sögnin að stela
er ábrifssögn. Sá verknaður hefir enn aldrei venð
framinn, án þess að einhverjt4 væn stolið og frá
einhverjum. Það, sem þarf að gera, er því að hand-
sama þjófinn, binda enda á verðbólguna. Þá hverf-
ur þörfin fyrir sýndarráðstafanir eins og vísitölu-
uppbætur, útflutningsstyrki, verðtrygging span-
fjár o. s. frv.
Því verður ekki haldið fram hór, að það sé
vandalaust að leysa þetta mál, en Islendingum
er það engin ofætlan, ef þeir fást til að átta sig á
því, að þjóðin getur aldrei grætt eyn á verðbólgu,
heldur aðeins haft af henni mikinn kostnað. Það
er sorgleg sjón að sjá hóp af greindum og dugandi
mönnum, auk hersingar af öðrum sem eru svona
upp og ofan, hafa það fyrir lífsstarf að vera þjón-
ar í hofi vísitölunnar, safnandi einskisverðum
skýrslum og gangandi frá verr en einskisverðum
útreikningum. Alla þessa ósegjanlegu fyrirhöfn
við það að komast að röngum niðurstöðum mætti
spara sór með því einfalda ráði að hafa heilbrigða
peninga í umferð, láta krónuna vera krónu — og
láta þar við sitja.
Eitt pund af blýi eða eitt pund af dún
Það veit hver maður, sem eitthvað hefir komið
nálægt saltfiskverkun, að fiskurinn lóttist smám
saman, frá því að fyrst cr stráð í hann saltinu um
borð í fiskiskipi, unz bann er orðinn að fullstöðn-
um og máske síðar að Spánar-verkuðum, að óg
ekki tali um fullþurrkuðum Brasilíu-verkuðum
saltfiski. Fiskifólagið getur frætt okkur um það,
bve mikilli rýrnun megi búast við stig af stigi,
og við útflutning ber matsmanni að votta, að raka-
stigið só rótt, og vigtarmanni að staðfesta, að rótt
só frá sagt um þyngdina.
Það er náttúrlega leiðinda-galli á fiskinum,
hvort sem á málið er litið frá sjónarnuði fiski-
manns, verkanda eða útflytjanda, að hann skuli
lóttast svona. Allir aðiljar hafa þó orðið ásáttir um,
að ekkert væri við þessu að gera, það væri nú einu
sinni náttúrunnar lögmál. í öllum þeim aragrúa
af undarlegum lagafrumvörpum, sem lögð hafa
venð fyrir Alþingi á seinni árum, hefir enginn
sóð frumvarp til laga um bann gegn því, að salt-
fiskur lóttist í meðförunum, og líklega væri flutn-
ingsmaður slíks frumvarps álitinn eittbvað undar-
legur, jafnvel í hópi þingmanna. Þó væri þetta eng-
anveginn óframkvæmanlegt. Annaðhvort mætti
láta hjá líða að þurrka fiskinn, en skipa mats-
manninum að gefa út vottorð um, að þetta væri
fullgildur þurrfiskur, eða það mætti verka liann
eins og venja er til, en segja vigtarmanninum að
gefa vottorð um það, að hann hefði sömu þyngd
og hann hafði t. d. upp úr skipi.
Þetta væri framkvæmanlegt, — en vitanlcga
tæki enginn mark á þessum vottorðum, því að
þau væru falsvottorð.
Nú kann lesendum að virðast það þarfleysa að
eyða orðum að svona heimsku, sem engum detti
í bug að gera sig sekan um. Er það nú víst? Ég
ætla að minnsta kosti að reyna að sýna fram á, að
á öðru sviði leikum við í þessu landi mjög ámóta
skrípaleik.
Sá sjúkdómur, sem þjáir íslendinga í efnahags-
málum, er kallaður verðþensla, — inflation á lit-
lendu máli. Eitt af mörgum sjúkdómseinkennum
verðþenslunnar er gengislækkun. Peningar lands-
ins verða minna virði út á við en þeir voru áður.
Þetta er engu síður náttúrulögmál en hitt, að salt-
12
FRJÁLS VERZLUN — FYLGIRIT