Frjáls verslun


Frjáls verslun - 01.12.1960, Blaðsíða 41

Frjáls verslun - 01.12.1960, Blaðsíða 41
ÚR GÖMLUM RITUM Handiðnir og smíðar í 3. og 4. hefti Frjálsrar Verzlunar þessa árgangs hafa verið birtir kaflar úr ritgerð Einars Ásmundssonar í Nesi „Um framfarir Islands“. Verða hér enn birtir tveir kaflar úr ritgerðinni svo og niðurlag hennar. Stórkostlegar breytingar hafa orðið á högum landsmanna á þeim níu áratugum, sem liðnir eru frá því að ritgerð þessi var skrifuð. Fróðlegt er að lesa um vantrú höfundar á framfaramátt þjóðarinnar, sem kemur fram í niðurlaginu. En þetta er líka skrifað eftir aldalanga fátækt og hörmung- ar. Og allir skyldu minnast þess, að framfarirnar eru ekki afleiðing af neinu náttúru- lögmáli, heldur byggjast þær fyrst og fremst á skynsemi og atorku þjóðarinnar. Á þetta ekki síður við nú, en á öldinni sem leið. Það er margt, sem því er til fyr- irstöðu, að iðnaður og verksmiðjur geti komizt upp til muna á íslandi að svo stöddu, svo sem strjálbygð landsins og afstaða þess, en eink- anlega framtaksleysi það, sem þjóðinni er svo inngróið fyrir láng- vinna verzlunareinokun. Þó vant- ar það eigi, að landsmenn sé að upplaginu til allt að einu hugvits- samir og lagkænir, eins og menn eru í hverju öðru landi, og þess vegna eins vel hæfir til að verða iðnaðarmenn, hver einstakur útaf fyrir sig. Enginn teljandi iðnaður getur átt sér stað, þar sem mikil er strjálbygð, þar sem heilar og hálfar mílur eru milli livers heim- ilis, því við iðnaðinn er mest undir því komið, að margir geti unnið í samlögum, og vinnunni sé sem mest og haganlegast skipt milli þeirra, er vinna, svo hver gjöri sitt handarvikið, því með þessu lagi nær hver einstakur mestum fim- leika og mestri fullkomnun til að giöra verk sitt bæði fljótt og vel. Menn þurfa eigi einusinni að hafa komið inn í neina verksmiðju til þess að geta skilið, hvað það geng- ur liðugra, að hver gjöri sitt hand- arvikið við hinn sama hlut, með. sömu verkfærum, dag eptir dag og ár eptir ár, heldur en að einn og sami maður skipti alltaf um verk og verkfæri á hverri stundu. En með því lítil líkindi eru til, að Is- land verði nokkurn tíma iðnaðar- land, þá er eigi vert að tala hér mikið um verksmiðju iðnað. Nú sem stendur er Reykjavík hinn eini staður á landinu, þar sem hugs- anlegt væri að gjöra einhverja til- raun með að koma upp dálitlum vísi í þessari grein, því hún er sá staður, sem bezt er farinn að því er snertir samgaungur bæði við innlend héruð og önnur lönd, og hvergi er því eins hægt og þar að draga að sér verkefni eða koma frá sér hinum tilbúna varníngi. Er ])ótt ekki sé um eiginlegar verk- smiðjur að ræða, þá samt fvrir það, að veðráttan á vetrum er optast svo hörð hjá oss, að mikill hluti fólksins verður að sitja inni, þá þurfa menn að sjá svo fyrir, að allur þessi lángi innisetu-tími verði notaður til þarflegrar vinnu á heimilunum, en þetta gengur nú sem stendur mjög misjafnlega til, og víðast hvar mun vera starfað lángtum minna en mætti; hefir það ií mörgu tilliti illar afleiðíngar, því það er eigi einúngis, að tíminn verði ónýtur fyrir mörgum þús- undum manna um nokkra mán- uði á ári hverju, heldur venst fólk- ið fyrir hið sama á iðjuleysi og óreglu, og þetta dregur aptur margan illan dilk á eptir sér. Ullin er hið helzta verkefni, sem vér höfum í landinu, og sem næst liggur að vér vinnum úr, til þess að auka verð hennar. Menn ætti að taka sér fram í tóskapnum, bæði að því, að vinna meira en gjört hefir verið, og svo betur, en þá þarf jafnframt að koma upp sem beztum tóskaparverkfærum, vefstólum, prjónastólum o. s. frv. Eptir því, sem áður vár á minnzt, eru tóskaparvörur þær, sem til landsins flytjast, margfaldar við það lítilræði, sem burt er flutt, og þyrfti þetta að vera jafnara. ís- lendinga vantar hvorki tíma, né þyrfti að vanta kunnáttu, til að tæta til fata handa sér lángtum meira og betra, en þeir gjöra, og með því móti geta þeir sparað sér mikil útgjöld fyrir útlend klæði og lérept, sem margir hafa nú van- ið sig á að hafa, þó þeim hvorki fari það í neinu belur en innlend föt, eða sé í nokkurn máta hent- ugra eptir því sem hér hagar. Það gæti að vísu komið í sama stað niður, þó keyptir væri útlendir dúkar til fata, ef þeir fyrst og fremst væri engu lakari eptir til- tölu en þeir, sem menn tætti sjálf- ir, o£ ef menn í annan stað notuðu þá tímann, sem menn hafa nógan, til að vinna sér inn á annan hátt svo mikið, sem vinnulaununum á hinum útlendu dúkum svarar. Helzt ættum vér að tæta alla vora ull í landinu, svo aðrir tæki eigi frá oss vinnulaunin, því vér höfum nógan tíma til þessa afgángs frá öðrnm störfum, ef vel er á haldið, en fáum trauðlega annað arðsam- ara að starfa aptur í staðinn, held- FRJÁLS VERZLUN 41

x

Frjáls verslun

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Frjáls verslun
https://timarit.is/publication/282

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.