Frjáls verslun - 01.12.1961, Síða 42

ljótu Holt. Ég hafði meira að segja hugsað mikið
um hana sem tilvonandi eiginkonu og ég vissi að
hún varð þcss vör. Eitt sinn, er ég fylgdi henni
heim, þangað sein hún bjó, um haustkvöld í myrkri,
hélt ég óþarflega lengi í hönd hennar er ég kvaddi
liana. Nei, góði vinur, sagði hún, ekki þetta.
Ekki það? spurði ég.
Nei, aldrei, — hún gckk inn. Þar með var það
mál útrætt.--------
Svo kom Guðlaug Helgadóttir, hún var og er
fimmtán árum yngri en ég. Hún er ákaflega skyn-
söm stúlka. Alúðleg og blátt áfram í viðmóti, talar
ckki mikið en hugsar meira, jafnan hressileg í
bragði, en þó sér maður í augum hennar mikla al-
vöru og, stundum, djúpa sorg. Foreldrar hennar
dóu frá henni ungri og hún á engin systkini. Sjálf-
sagt á hún kunningja og ef til vill vini, til dæmis
frú Holt, held ég. En við, þessi fjögur forðumst
að hnýsast í einkalíf hvers annars, að minnsta
kosti er mér þannig varið og ég held að svo sé um
hin öll. Ég get þó ekki að þvi gert, að eg veiti Guð-
laugu meiri athygli en ég vildi og ég vildi gjarnan
verða þess var, að hún laðaðist meira að mér en
virðist vera. Þetta er víst einhver aðkenning af
ást eins og hún er lijá manni á mínum aldri og með
mitt skaplvndi. Já, ég hugsa oftar og oftar um
þessa stúlku, án þess að mér sé um það gefið, því
vissulega er mér ekki um það gefið að gifta mig,
til þess hefur mér liðið alltof notalega og verið
alltof óháður og einráður á heimili minu, einn og
ótruflaður. Það var undarlegt að mörg ár liðu frá
því að hugsun mín um náið samband við frú Holt
var gersamlega viðruð úr mér og allt mitt hugskot
komið í ró og næði, þar til Guðlaug litla skaut þar
upp kollinum á líkan hátt og hin áður, mín ágæta
vinkona, Bergljót. Þó var Guðlaug miklu áleitnari
enda þótt hún síður en svo gæfi mér nokkurt tilefni
til þess sjálf. Kannske einmitt þess vegna. Hún
var aðeins áleitin í mínum eigin huga, því miður,
fannst mér stundum, en aðra stundina hrósaði ég
happi af því að svo var. —
Eins og ég sagði í upphafi þessa máls, var það í
annað sinn á tveimur vikum að ég varð þess var
í miðjum vinnutíma, að Ragnar var fjarstaddur.
Þetta var á föstudegi og það var ekki útborgunar-
dagur hjá okkur og enginn viðskijitavinur inni.
Lítið að gera eins og oft í ágústmánuði. Guðlaug
stóð ujijj frá ritvélinni, gekk framhjá mér inn i
skrifstofu mína með nokkur bréf, er hún hafði ver-
ið að vélrita. Bergljót sat í gjaldkera-horni sínu
og horfði á mig. Svo brosti hún, mér virtist dálítið
háðslega og sagði: Já, svona er vaninn. Okkur
finnst undarlegt að Ragnar er tekinn uj>p á því að
fara út í vinnutíma, einstaka sinnum, núna, síðan
konan fór frá honum.
Konan, frá honum? spurði ég undrandi.
Já, vissurðu það ekki? ,
Nei, auðvitað ekki, hvernig átti ég að vita það?
Auðvitað, sagði hún. Hvað veizt þú nema um
fugla, grös og steina, gamlar bækur og svo náttúr-
lega verzlunina og, jú, jú, margt annað. En um
félaga þína og samverkafólk! Ekkert.
Guðlaug gekk nú til sætis, hún leit dálítið undr-
andi á Bergljótu og svo á mig.
Nú, nú, sagði ég. Auðvitað veit ég talsvert um
ykkur, við. erum hér saman á hverjum degi í sjö til
átta tíma, stundum lengur.
En hina sextán, sautján tímana og svo flesta
laugardaga og sunnudaga, sagði Bergljót. Það er
meiri hluti ævinnar. Það gerist margt á þeim tíma.
Og meðal annars það, að kona Ragnars er farin
frá honum og vinnur í skrifstofu í Hafnarfirði og
býr þar hjá vinkonu sinni.
En börnin?
Ja, þetta eru nú engin börn, drengurinn sautján
ára og stúlkan fimmtán. Þau eru víst bæði við
vinnu í skólafríinu. Hann á síld og hún í garða-
vinnu hjá bænum. Og svo er móðir Ragnars heima
og stjórnar öllu af miklum dugnaði.
Nú, sagði ég. Ég skil þetta ekki.
Nei, það er ekki von, sagði Bergljót. Það er
varla von að þú skiljir svo auðskiljanlegt mál —
í einkalífi fólks.
Eg hafði ekkert svar við þessari athugasemd
Bergljótar, og lét því talið falla niður og gekk inn
í skrifstofu mína. Um leið skotraði ég augunum
til Guðlaugar, hún horfði á mig, dáltið raunamædd
á svijrinn, eins og hún vorkenndi mér. Það var
ekki laust við að ég væri í hálfgerðum vandræðum
út af þessu, út af fávizku minni, eins og krakki
sem hefur fengið ofanígjöf. Ég sökkti mér ofan í
verk mín og litlu síðar kom Ragnar inn.
Þú vildir finna mig? sagði hann, ég skrapp
snöggvast út, var raunar lengur en ég ætlaði.
Auðvitað, sagði ég og fór svo að tala við hann
um það sem fyrir lá, um kaup á vörum. — Nei,
þeim skyldi ekki verða kápan úr því klæðinu, frú
Holt og Guðlaugu, að ég færi að hnýsast í cinka-
mál kunningja minna. Ekki aldeilis!
38
FRJÁLS VERZLUN