Frjáls verslun - 01.11.1967, Blaðsíða 28

2B
FRJALS VERZLUN
VERZLUNARFÓLK
Pantar allt frá bílum
niSur í saumnálar
Stutt rabb við frú Liselotte Gunnarsson, einkaritara
Bergs G. Gíslason
neytendur og þykir því rétt að
drepa á tvo aðra þjónustuliði, sem
kannaðir voru, heimsendingu vara
til viðskiptavina og lán. Allir
senda aðilarnir viðskiptavinum
sínum vörur heim, sé þess óskað,
en aðeins einn þeirra, magnsalinn,
gerir það gegn gjaldi, kr. 50.00 pr.
sendingu, svo sem fram kemur í
töflunni. Aðeins einn aðilinn
kvaðst lána föstum viðskiptavin-
um og var það kaupmaðurinn.
Kvað hann útlán kaupmanna vera
mjög misjöfn og hjá sumumóveru-
legur hluti heildarveltu. Aðspurð-
ur kvað hann viðskiptavini skulda
sér nálægt 25% af heildarveltu s.i.
októbermánaðar, og væri sú tala
nálægt meðaltölu lána, en dæmi
kvaðst hann vita um, að útlán
eins kaupmanns hefðu numið
53.7% af veltu októbermánaðar.
Þarf ekki að fara í grafgötur með
það, hve gífurleg áhrif svo hár
hundraðshluti lána hefur á fjár-
magnskostnað þess, sem þau veit-
ir og bein afleiðing hins háa fjár-
magnskostnaðar er að sjálfsögðu
stórminnkuð arðsemi rekstrarins.
Hver eru störf einkaritara?
Hvaða hæfileika er krafizt?
Hversu sjálfstætt er starfið?
Þetta eru spurningar, sem
margar ungar stúlkur fýsir að fá
svör við. Með auknum viðskipt-
um og vaxandi uppgangi fyrir-
tækja verður þörf forstjórans fyr-
ir trygga „hægri hönd“ meiri, og
góður einkaritari á að vera sú
hægri hönd. Liselotte Gunnarsson
hefur starfað hjá Garðar Gísla-
son h.f. í 27 ár, og er nú einka-
ritari Bergs G. Gíslason for-
stjóra.
— Ég kom hingað til lands árið
1924, með gamla Gullfossi, og
fannst það hræðilegt fyrst í stað.
Ég man sérstaklega eftir því, hvað
mér fundust litlu bárujárnshúsin
skrýtin, máluð í öllum regnbogans
litum. Þá voru engar almennileg-
ar götur, og lítið um stór og falleg
hús. Faðir minn féll í fyrri heims-
styrjöldinni og móðir mín giítist
aftur, Guðbrandi Jónssyni pró-
fessor. Við fluttum svo öll til ís-
lands og settumst hér að. Það var
einkennilegt fyrir þýzkt barn að
koma hingað. í fyrsta lagi kunni
ég ekki orð í málinu, og svo var
allt svo ólíkt. Ég hafði fengið
mjög strangt uppeldi, og var
furðu lostin yfir því, hvað börnin
hér voru frjálsleg; mér hafði t. d.
verið kennt, að börn mættu aldrei
tala, nema yrt væri á þau að fyrra
bragði, og að þau hefðu engan
vilja, ættu bara að hlýða. Ég
hafði þetta mikið frá afa mínum,
sem var af gamla skólanum og
mjög strangur og kröfuharður,
þótt hann væri vænsti maður. Ég
kunni því ekki vel við mig í skól-
anum fyrst í stað og var þá flutt
í Landakotsskóla, og þar leið mér
vel. Nunnurnar voru strangar, en
yndislegar manneskjur. Þar fann
ég meira þá reglu og aðhald, sem
ég hafði vanizt sem barn, og ég
vildi óð og uppvæg taka kaþólska
trú, jafnvel gerast nunna. Guð-
brandur, fósturfaðir minn, reyndi
ekki að letja mig. Hann klappaði
mér á kinnina og sagði, að það
væri sjálfsagt, en að ekkert lægi
á og ég skyldi bíða í nokkur ár.
Ég var samþykk því, en þar kom,
að ég var farin að sætta mig við
og elska frjálsræðið, sem fólkið
naut, og ekki gerðist ég nunna.
Hvenær byrjaðir þú svo að
vinna?
Þegar ég hafði lokið gagn-
fræðaprófi. Guðbrandur varð upp-
vægur, því að hann vildi, að ég
nyti meiri menntunar, en þetta
voru erfiðir tímar, og þótt mig
langaði til að læra meira, hóf ég
störf við bréfaskriftir hjá Stefáni
Thorarensen. Seinna byrjaði ég
svo hérna, og það var Garð-
ar sjálfur, sem réði mig; ég
gleymi því aldrei, að hann sagði
Var það ekki hér, sem spurt var
eftir einkaritara?