Frjáls verslun - 01.07.1968, Blaðsíða 11

FRJÁ'ls: VERZLUNÍ
9
ég hafði neitað, var mér hrint út
í þvöguna. Þeir höfðu þá tryggt
sér stuðning leigjanda í húsinu.
Var ég nú tekinn með valdi og
fluttur í bátinn, en ég streyttist
á móti. Er niður í bátinn kom, var
vélin ræst, en svo óþyrmilega af
stað farið, að vélin skvetti inn á
sig og stöðvaðist. Varð því að fá
annan bát, og eftir mikið stíma-
brak tókst að koma mér um borð
í hann. Var nú haldið í átt til ísa-
fjarðar.
Sagan af þessum atburði flaug
um meðal Bolvíkinga, og vinur
minn mikill, er kallaður var Pétur
mikli, hringdi þegar til Finns
Jónssonar inn á ísafjörð. Hann var
þá með sjómannafund í Herkast-
alanum, og var fundi þegar slitið
og einn samvinnufélagsbáturinn
mannaður. Lögregluþjónn var
hafður með í förinni. Átti að fara
að leita, því að ísfirðingarnir
vissu ekki, hvert haldið yrði með
mig. En brátt kom í ljós, að Bol-
víkingar voru á leið með mig
til ísafjarðar. Er komið var
til ísafjarðar, var bryggjan full af
fólki. Urðu Bolvíkingarnir að
leggjast utan á samvinnufélags-
bátinn. — Voru þeir síðar kærðir
fyrir sýslumanni.
En er hér var komið sögu, vildi
ég ekki láta við svo búið standa.
Heitt var í kolunum í Bolunga-
vík, og nú skyldi halda fund þar
á meðan ástandið væri svo. Var
því haldið fjölmennu liði á sam-
vinnufélagsbátnum til Bolunga-
víkur. Er þangað kom, var brim-
brjóturinn fullur af fólki. Jóhann-
es Teitsson, oddviti, bað okkur í
nafni hreppsnefndar að hætta við
fundinn, en við sögðum sem satt
var, að við kæmum í friðsamleg-
um tilgangi, og að lokum tókst
okkur að komast á fundarstað i
Templarahúsið. Fundarstjórar
voru séra Páll Sigurðsson og
Kristján Ólafsson, hreppstjóri. Ég
hafði framsögu og klappað var og
stappað. Man ég, að ein höfðings-
kona hrópaði: „Það dugir ekki að
stappa, við verðum að arga“.
Þannig var andrúmsloftið. Undir
morgun var haldið til ísafjarðar
í dásamlegu veðri.
Þetta verkfall var langt og
strangt og stóð fram á sumar.
Nokkrar tilraunir voru gerðar til
verkfallsbrota en án árangurs.
Eitt sinn reyndu þeir Jón Fann-
berg og Axelsson, verzlunarstjóri
Nathan & Olsen að koma kassa
af kaffibæti undir vernd fulltrúa
sýslumanns, Óskars Borg, til Bol-
ungavíkur. Kassinn var til Bjarna
Eiríkssonar, kaupmanns og hefur
hann vafalaust verið valinn vegna
mikilla vinsælda. Þeir hafa hald-
ið, að Bjarna yrði liðið að fá kass-
ann öðrum fremur. Úrskurður
bæjarfógeta dugði þar ekki til,
því að enginn má við margnum.
Hannibal Valdimarsson var
bæjarfulltrúi Alþýðuflokksins á
ísafirði, er flokkurinn hafði þar
meirihluta. Átti hann sæti í bæj-
arstjórn með Torfa Hjartarsyni og
Guðmundi G. Hagalín. Árið 1938
sótti Hannibal um skóólastjóra-
stöðuna við Gagnfræðaskólann á
ísafirði. Þrátt fyrir þungan póli-
tískan mótblástur fékk Hannibal
þó stöðuna og gegndi henni alls í
15 ár. Meðan hann var skólastjóri
hætti hann formennsku í verka-
lýðsfélaginu, og Guðmundur G.
Hagalín tók við ritstjórn Skutuls,
blaðs Alþýðuflokksins. Nemend-
um fjölgaði mjög í tíð Hanni-
bals, og er hann lét af em-
bætti 1953 voru nemendur skól-
ans á þriðja hundrað. Bjarni Bene-
diktsson, þáverandi menntamála-
ráðherra. veitti Hannibal lausn
frá skólastjóraembættinu.
— Kennslustörfin eru með
merkari þáttum lífs míns — seg-
ir Hannibal. Ég var mörg ár próf-
dómari, og alls kennari í 20 ár ævi
minnar.
Hannibal Valdimarsson fór
fyrst í framboð til Alþingis í
Norður-ísafjarðarsýslu 1946. Varð
hann landskjörinn þingmaður, en
er Finnur Jónsson, þingmaður ís-
firðinga dó, sagði hann af sér þing-
mennsku og bauð sig fram i
aukakosningum á ísafirði. Var
þetta djarft skref, er Hannibal
sté, en hann hlaut kosningu. Við
næstu kosningar féll hann síðan
fyrir Kjartani Jóhannssyni, lækni,
en varð þá landskjörinn að nýju.
Árið 1952 varð Hannibal formað-
ur Alþýðuflokksins til 1954 og
var þá jafnframt rilstjóri Alþýðu-
blaðsins. Árið 1954 var hann kos-
inn forseti Alþýðusambands ís-
lands og hefur verið það síðan,
síðustu árin sjálfkjörinn.
— Eftir að ég var settur af sem
formaður Alþýðuflokksins 1954,
héldu margir, að ég væri búinn í
pólitíkinni — segir Hannibal og
brosir, en nokkrum vikum síðar
var lagt að mér í fullri andstöðu
við Alþýðuflokkinn og Sjálfstæð-
isflokkinn að verða forseti ASÍ.
Gerðist það í samstarfi við sósíal-
ista, og þótt Einar Olgeirsson segi
nú að ég hafi beitt ofbeldi og
heimtað sjö menn í miðstjórn, þá
bjargaði það byltingu í ASÍ. Ég
sagði við þá: Ef þið heimtið þrjá
menn, missum við Alþýðusam-
bandið, enda kom það á daginn,
Hannibal Valdimarsson á skrifstofu sinni í Félagsmálaráðuneytinu
í Arnarhvoli — 1957.