Frjáls verslun - 01.05.1969, Side 25

FRJALS VERZLUNf
25
sem árlega koma hingað, til lengri
eða skemmri dvalar á vegum fé-
lagsins. Það er dálítið breytilegt
eftir árum, en í gestabók kynning-
ardeildar eru undanfarin ár færð
að meðaltali um 300 nöfn þeirra,
sem sú deild hefir greitt fyrir um
lengri eða skemmri tíma, hér á
landi, og þegar þetta er ritað, eru
nöfn þeirra orðin 272, það sem af
er þessu ári. Flestir eru frétta- eða
ferðaskrifstofumenn, sumir í boði
Loftleiða í tveggja, þriggja eða
fjögurra daga íslandsdvöl, aðrir
að einhverjum hluta.
Allt kemur þetta fólk vegna ís-
landskynningar Loftleiða erlendis,
vegna þess. að félagið trúir því,
og ég vona með réttu að það sé
einmitt íslandskynningin, sem
vekur athygli á flugferðunum, að
flest af þessu fólki teldi það hreint
ekki frásagnarvert, að unnt væri
að komast með íslenzku flugfélagi
til Ameríku eða Evrópu, ef það
væri ekki einmitt tengt möguleik-
anum til dvalar á íslandi.
íslandsdvölin er þess vegna beit-
an. sem notuð er vegna flugferð-
anna, og hún hefir — sem betur
fer — sannarlega ekki reynzt fé-
laginu nein tálbeita. Það er hún
og lágu fargjöldin, sem áreiðan-
lega hafa orðið félaginu heilla-
drýgst að undanförnu.
Náttúrlega gefur félagið út
kynstur af bæklingum, þar sem
ísland er kynnt. í flugáætluninni
einni saman, sem árlega er gefin
út í um einni milljón eintaka, er
verulegur hluti ætlaður íslenzkri
landkynningu. Þar að auki gefur
félagið árlega út kynningarbækl-
inga um ísland, í eintakafjölda,
sem nemur hundruðum þúsunda.
„Hver er svo hundraðstala Is-
landskynningarinnar?“
Eins og fyrr er sagt, veit ég
VEIÐIMENN
FERÐAFÓLK
fr
OSTA-OG SMJORSAUISE
það ekki, en ég fullyrði, að hún
er mjög há.
Miðað við gengi í dag, er það
mjög varlega áætlað, að Loftleiðir
muni á yfirstandandi ári verja
sem svarar einni milljón Banda-
ríkjadala — eða um 88 milljón-
um íslenzkra króna — til kynn-
ingarstarfsemi félagsins allrar.
„Hver er hugur útlendinga, sem
notfæra sér áningardvalir Loft-
leiða, til lands og þjóðar, eftir
slíka dvöl?“
Þessari spurningu er auðvelt að
svara. Ég held, að ef engin óvænt
óhöpp verða, tafir á ferðaáætlun
eða eitthvað annað, sem telja verð-
ur til slysa, svo sem dólgshættir
í umgengni, þá beri fólk okkur
yfirleitt allvel söguna. Það kemur
ekki fyrirfraim hingað með sér-
lega háar hugmyndir um okkur ís-
lendinga, og ef við reynum að
skýra sérstöðu okkar vegna fá-
mennis og harðbýlis; reynum að
auðsýna hjartahlýju og alúð í
framkomu, án þeirrar undirgefni
og sleikjuháttar, sem margir virð-
ast setja í samband við fyrir-
greiðslu vegna útlendinga, þá get-
um við vel við unað við þann
vitnisburð, sem okkur er oftast
gefinn.
Auðvitað tala flestir útlending-
ar með aumkunarblandinni for-
undran um miðvikudagsvitleys-
una, bjórleysið, dýrtíðina, sterti-
mennskuna og óstjórnina, sem
engum getur dulizt, jafnvel eftir
skamma íslandsdvöl. En það virð-
ist, þrátt fyrir allt þetta, vera ým-
islegt í fari okkar, sem útlending-
um kemur skemmtilega á óvart,
og verður þeim síðar þægilegt,
svo sem jafnréttishugsjón okkar,
og að vissu leyti fyrirlitning á að
fara í manngreiningarálit eftir
sömu reglum og ýmsir aðrir menn
telja í ætt við náttúrulögmál.
„Hvað er það, sem við getum
boðið útlendingum, er aðrir
hafa ekki yfir að ráða?“
Þetta er spurning, sem gaman
væri að glíma við, en nú er ég
orðinn allt of langorður, og þess
vegna verð ég að standast freist-
inguna og reyna að verða stuttorð-
ur.
Svar mitt er: Sennilega ekkert.
Ég fullyrði ekki, að ísland sé
að þessu leyti sú eyðimörk, sem
ég óttast að landið muni vera, þar
sem ég veit ekki um þann lækn-