Frjáls verslun - 01.01.1972, Qupperneq 50

unum vantaði. Það gekk því á
ýmsu, en kaupendur fengustþó.
En meðan óvissan var sem mest
urðum við að smíða einn trébát
til að skapa vinnu fyrir trésmið-
ina en rafvirkjana létum við
fara í eftirlit í stöðinni sjálfri.
Þannig var gripið til skyndiráð-
stafana á erfiðum tímum.
400 ÞÚS. VINNUSTUND-
IR Á ÁRI.
Afkastagetan hjá okkur er
400 þúsund vinnustundir á ári,
en, í einn 100 tonna bát fara 50
þúsund vinnutímar. Það þarf
því vissulega að tryggja nægi-
leg verkefni fyrir stöðina á
komandi árum.
— Er það ekki óheppilegt, að
hafa fastráðna iðnaðarmenn í
stað þess að leita tilboða frá
verkstæðum í einstök verkefni
fyrir ykkur?
— Það hefur verið deilt á okk-
ur fyrir þetta, en staðreyndin er
sú, að hér á Akureyri er ekki
fyrir hendi aðili, sem gæt; tek-
ið að sér tréverk fyrir okkur
eða raflagnir. Og væri þessi
vinna fengin gerð fyrir sunnan
er ég hræddur um að kostnað-
urinn yxi einhverjum í augum.
— Hvernig eru afköst ykkar
miðað við skipasmíðastöðvar er-
lendis?
— Erlendum sérfræðingum,
sem hér hafa verið ber saman
um að vinnutími á hvert skip
sé alltof langur. Við gerum til
dæmis ráð fyrir 250 þúsund
vinnutímum á 1000 tonna skut-
togara, en þýzkur sérfræðingur,
sem fór yfir dæmið með okkur
sagði, að slíkt verk ætti að
vinna á 150 þúsund vinnutím-
um. Hann sagðist líka vera
reiðubúinn til að koma vinnu-
tímafjöldanum niður í 190 þús-
und tima við þessi skip.
SAMSTARF VIÐ ÞÝZKA
STÖÐ?
— Er nánara samstarf við er-
lenda aðila fyrirhugað?
— Það er í athugun. Þessi
þýzki aðili, sem ég minntist á
er starfsmaður D. W. Kremer
skipasmíðastöðvarinnarinnar í
Elmshorn í Vestur—Þýzkalandi,
Hún hefur smíðað skip fyrir
Hafskip h.f. á undanförnum ár-
um. Fulltrúar fyrirtækisins, þar
á meðal forstjóri þess, voru
staddir hérlendis fyrir nokkru
og átti ég þá viðræður við þá.
Það er staðreynd, að okkur
skortir sérþekkingu í greininni,
hér eru engir menn til með
verulega reynslu, og ég hygg,
að við getum kinnroðalaust leit-
að aðstoðar þeirra, sem búa yfir
mikilli reynslu og eru reiðubún-
ir að miðla okkur af henni. Um
þetta er ekkert ákveðið enn, en
ég hef mikinn áhuga á málinu.
Þjóðverjarnir héldu því til
dæmis fram, að við þyrftum að
minnsta kosti 10—12 tækni-
menn. en sem stendur eru þeir
aðeins fjórir. Forstöðumaður
nýsmíðadeildar hjá Álborg
Værft, sem sótti okkur heim,
var líka þeirrar skoðunar, að
hér væri alltof fámennt tækni-
lið miðað við afkastagetu stöðv-
arinnar.
AÐEINS EINN
AÐILA í FORSVAR.
— Nú hefur komið fram
gagnrýni á, að þú sem fram-
kvæmdastjóri skulir ekki vera
tæknimenntaður. Væri ekki
eðlilegra, að framkvæmdastjór-
inn væri skipaverkfræðingur?
— Þar sem ég þekki til hjá
skipasmíðastöðvum erlendis er
framkvæmdastjórinn almennt
viðskiptafræðilega menntaður.
Skipaverkfræðingur í starfi
framkvæmdastjóra hefði ekki
tækifæri til að setjast niður og
teikna skip. Hans hlutverk yrði
fyrst og fremst að sinna við-
skiptahllðinni og það reyndi
ekki á verkfræðihæfileika hans.
Ég tel líka langhyggilegast, að
það sé einn aðili í forsvari og
framkvæmdastjórninni ekki
skipt milli tveggja manna, t.d.
viðskiptafræðings og verkfræð-
ings. Þetta er ein af „patent-
lausnunum“, sem ýmsum eru
hjartfólgnar, en hafa víðast gef-
izt illa.
Svo varðandi almenna þörf
fyrir skipaverkfræðinga til
starfa hjá stöðinni, vil ég aðeins
benda á, að í skipasmíðastöð-
inni í Elmshorn starfar enginn
verkfræðingur heldur tækni-
fræðingar einvörðungu eins og
hjá okkur. Við höfum hér af-
bragðsmenn á því sviði, og flest-
um ber saman um, að æskileg-
ast sé, að yfirmenn tæknimál-
anna öðlist reynslu í stöðinni
sjálfri.
Það eru núna 20.000 ár síðan Homo Heidelbergensis prentuðu fyrstu fótsóla sína á leir-
inn á Rínarbökkum. Þetta var seinlegt. Fyrir 119 árum byrjuðu þeir svo að framleiða
prentvélar (þær beztu í heimi) og núna í desember siðastliðnum voru þeir búnir að
framleiða 220.000 vélar — og tilkynna yður það hér með.
HEIDELBERGER DRUCKMASCHINEN AG. STURLAUGUR JDNSSON & CO.
IG
FV 1 1972