Frjáls verslun - 01.04.1978, Blaðsíða 45

ast fyrir fatnað, sem það
saumar undir merkinu Lee
Cooper, sem er alþjóðlegt
merki en föt af þessari gerð
eru saumuð víða um heim og
meðal annars hjá Sportver hér
á íslandi samkvæmt sérstöku
leyfi. Tilefni þessara inngangs-
orða Björns var spurning okk-
ar um það, hvernig staða inn-
lends fataiðnaðar væri í sam-
keppni við fataiðnað á lág-
launasvæðum úti í heimi, eins
og til dæmis Austurlöndum
fjær, og hvort það væri eðli-
legt hlutverk fyrir íslendinga
„íslenzkur iðnaður þarf öðrum
atvinnuvegum fremur að taka
ú móti því fólki sem kemur á
vinnumarkaðinn.“
að byggja upp fataiðnað miðað
við þær aðstæður í stað þess
að vinna að sérhæfingu á öðr-
um sviðum framleiðslu.
f framhaldi af þessu vék
Björn síðan að markaðsskilyrð-
um hjá íslenzkum iðnaði og þá
með tilliti til samkeppni frá
þróunarsvæðum.
Björn: — Við skulum gera
okkur grein fyrir, að það má að
vissu leyti skoða ísland sem
vanþróað land vegna þess að
skilyrði til iðnrekstrar hafa
ekki verið fyrir hendi á íslandi
í áraraðir. Við í Félagi ís-
lenzkra iðnrekenda höfum
haldið því fram, að við höfum
ekki verið búnir að gera það,
sem þurfti að gera, áður en við
gengum í EFTA á sínum tíma.
Ef við förum að bera okkur
saman við aðstöðu erlends iðn-
aðar, og þá í EFTA-löndunum
sérstaklega, sem er eðlilegt í
þessu tilviki, má segja, að þau
stjórnunarlegu skilyrði, sem
iðnaður í þeim löndum býr við,
séu enn ekki komin á íslandi.
Iðnþróunaráætlun hefur t.d.
aldrei verið til og ekkert mark-
„Við heyrum stundum að við
iðnrekendur séu mað barlóm.
Það má ef til vill túlka það alla
vega. En við erum að halda
fram staðreyndum.“
visst unnið að gerð hennar
ennþá.
F.V.: — En hvernig er staða
fataiðnaðarins annars staðar á
Vesturlöndum eða í Ameríku
í samkcppni við fataverksmiðj-
ur í þeim löndum sem búa við
mun ódýrara vinnuafl?
Björn: — Það eru víða erfið-
leikar. Sums staðar hefur verið
gripið til þess ráðs að hafa sér-
staka innflutningskvóta. í sum-
um tilfellum eru það evrópsk
eða amerísk fyrirtæki, sem eiga
verksmiðjur í Austurlöndum
og flytja þangað hráefni til
framleiðslunnar en láta síðan
vinna það þar.
Helztu aðgerðir af hálfu
stjórnvalda í háþróaðri iðnaðar-
löndum, sem átt hafa i vök að
verjast vegna þessarar sam-
keppni, hafa verið sérstakar
hömlur á innflutning frá þess-
um löndum, og í sumum tilfell-
um eru sérstök gjöld lögð á
hann.
Stundum, þegar maður hugs-
ar um stöðu okkar í samkeppn-
inni, þá erum við að sumu leyti
í svipaðri aðstöðu og t.d. Norð-
„Svo ég taki dæmi af sænska
fataiðnaðinum þá borgar
sænska ríkið 750 krónur í
stuðning fyrir hvern unninn
klukkutíma.“
ur-Noregur eða Norður-Skot-
land. Á þessum stöðum eru sér-
stök þróunarsvæði og stjórn-
völd hafa gert sérstakar ráð-
stafanir til þess að koma upp
samkeppnishæfum iðnaði í
þessum landshlutum.
Það hefur verið meginregla
okkar iðnrekenda að fara ekki
fram á neina sérstöðu fyrir ís-
lenzkan iðnað. Og við höfum
aðeins beðið um að fá að keppa
við aðrar atvinnugreinar á fs-
landi á jafnréttisgrundvelli. Ef
jafnréttisgrundvöllur væri fyr-
FV 4 1978
45