Frjáls verslun - 01.04.1978, Blaðsíða 47

ir hendi, væri ef til vill alveg
jafnaðlaðandi að stunda iðnað
og vera í hverri annarri at-
vinnugrein.
Ef við værum hluti af
Danaveldi, væri örugglega enn
litið á okkur sem vanþróað
svæði og nytum við þá fyrir-
greiðslu eins og iðnaðurinn á
Norður-Jótlandi gerir til dæmis.
F.V.: — Hvenær byrjaðir þú
að hafa afskipti af starfsemi á
þessu sviði, Björn?
Björn; — Ég byrjaði að hafa
afskipti af fataframleiðslu þeg-
ar ég kom heim frá námi í
Ameríku árið 1951, þar sem ég
lagði sérstaklega fyrir mig að
kynnast fjöldaframleiðslu á
fatnaði. Fyrst starfaði ég hjá
Gefjun í Reykjavík og síðan
var ég í tíu ár hjá Föt hf. Síðan
1964 hef ég svo verið fram-
kvæmdastjóri og einn af eig-
endum í þessu fyrirtæki, Sport-
ver hf. Við byrjuðum á fata-
framleiðslu og árið 1965 hófum
við verzlunarrekstur og rekum
nú fjórar verzlanir í Reykjavík.
Framleiðslan hefur breytzt
nokkuð að því leyti til, að við
framleiðum jafnmikið af karl-
mannafötum og við gerðum áð-
ur, en við höfum bætt við nýrri
línu, eftir að við fórum að
framleiða fatnaðarvörur frá
Lee Cooper eftir einkaleyfi. Það
er óhætt að segja, að um þessar
mundir er það helmingur af
framleiðslu fyrirtækisins.
Þarna er um geysilegan vaxtar-
brodd að ræða.
Á þessu ári áætlum við að
sauma 50 þúsund buxur og er-
um þegar búnir að selja rúm-
lega helminginn af því.
F.V.: — Hvcrnig er sam-
bandi við Lee Cooper háttað?
Björn: — Það er þannig, að
við kaupum öll efni fyrir milli-
göngu þeirra, og eru það um
100 þús. metrar á ári núna.
Annað sem þarf til saumaskap-
arins fáum við frá þeim einnig
með undantekningum þó. Þann-
ig er t.d. með renniiásana, sem
við kaupum innanlands, en þeir
eru prófaðir hjá Lee Cooper
áður, svo að gengið sé úr
skugga um að þeir uppfylli þær
kröfur, sem settar eru til gæða
framleiðslunnar.
Við fáum öll efni og snið frá
Lee Cooper ásamt alls konar
markaðskönnunum. Einnig fá-
um við tæknilega aðstoð frá
þeim. Það kemur til okkar
maður frá Lee Cooper alltaf
einu sinni á ári og er hjá okk-
ur í viku til þess að kanna,
hvernig við vinnum hlutina, og
ráðleggja okkur. Við getum
líka leitað eftir upplýsingum
hjá hvaða verksmiðju sem er
innan þessa samstarfs, hvort
sem það er varðandi efni eða
tízku.
F.V.: — Hvað er þctta um-
fangsmikil starfsemi á alþjóða-
vísu?
Björn: — Lee Cooper er
mjög stórt fyrirtæki, sem upp-
haflega er brezkt. Það á verk-
smiðjur í Bretlandi, Danmörku,
Frakklandi og Túnis, sem flytja
út til nágrannalanda. Auk þess
framleiða innlendar verksmiðj-
ur með framleiðsluleyfi í Aust-
urríki, Finnlandi, Japan, Nýja
Sjálandi, Spáni og Júgóslavíu
auk íslands.
Samstarf okkar við Lee
Cooper hefur verið mjög gott,
sem fyrst og fremst stafar af
því, að þeim líkar vel fram-
leiðsla okkar, en það getum
við þakkað því, að við höfum
gott starfsfólk., sem vandar til
sinna verka.
Það hefur komið Lee Cooper
mjög á óvart, hversu ört salan
hefur vaxið á þessum vörum
hér á landi. Forstjóri Norður-
landadeildar Lee Cooper sendi
okkur skeyti, þegar við höfðum
framleitt undir þeirra nafni í
eitt ár. Þar segir hann m.a.:
„Venjulega líður ár og dagur
áður en börn geta gengið, talað
og gert annað skynsamlegt, en
það er sjáanlegt, að munur er
á börnum.
Margvíslegt hagræði fylgir
því að framleiða vörur með
framleiðsluleyfi. Fyrirtækið er-
lendis sér um að leggja til snið,
útvegar efni, sem uppfyllir
ströngustu gæðakröfur, auk
þess sem það lítur eftir að
framleiðslan uppfylli öll þau
skilyrði sem það setur sinni
eigin framleiðslu. Augljóst er,
hvaða þýðingu það hefur fyrir
okkur og viðskiptavini okkar
að fá þessa tryggingu fyrir
vörugæðum.
Það gefur auga leið, að ef við
framleiddum ekki þessar vörur
myndi hinn erlendi framleið-
andi selja þær á þessum mark-
aði. Gjaldeyrissparnaður af
þessari framleiðslu er því veru-
legur. Áætla má, að framleiðsla
á Lee Cooper-vörum hér á
landi spari um 60% í erlendum
gjaldeyri miðað við að kaupa
sömu vörur fullgerðar til lands-
ins.
Lee Cooper er fyrirtæki frek-
ar ungt að árum og segja má að
það hafi eflzt mjög á árunum
upp úr 1970. Það er fyrsta
fatafyrirtækið sem gerði flíkur
með vinnufatasniði að vinsæl-
um tízkufatnaði.
F.V.: — Hvað teljið þið ykk-
ur ráða miklu af þessum mark-
aði hérlendis?
Bjöm: — Eftir þumalfingurs-
reglunni teljum við það vera
um 20% og við höfum um 55
dreifingarstaði fyrir þessar vör-
ur.
F.V.: — Byggið þið algjör-
lega á innlendum sniðum og
gæðakröfum í hinni hefð-
bundnu karlmannafatafram-
leiðslu?
Björn: — Síðan 1968 höfum
við átt mjög ánægjulegt sam-
starf við dönsk fyrirtæki. Þar
ber fyrst að nefna G. Fabel
Hansen í Randers. Við fengum
frá þeim snið og tækniaðstoð
og keyptum með þeim efni, því
að fyrir litinn markað er ekki
hægt að kaupa áberandi efni í
stórum stíl. Þess vegna höfum
við fengið fjölbreytni í efnis-
vali með þessu samstarfi auk
þess sem innkaupin verða hag-
kvæmari.
Þess má svo einnig geta, að
eitt árið, 1975, fluttum við út
1600 sett af fötum til þeirra.
Þetta var eins konar útflutn-
ingstilraun, en eins og við
þekkjum öll er gengið þannig
skráð, að það er mjög ótryggt
að stunda svona útflutning.
Af þessu fengum við þó
geysidýrmæta reynslu. Ég hefði
líka gaman af að geta þess í
sambandi við Lee Cooper-samn-
inginn, að hann felur m.a. í
FV 4 1978
17