Frjáls verslun - 01.12.1978, Qupperneq 50

Ráðstefnur
Fundir—námskeið
í burt frá
bæjarstreitunni
ALLAR FREKARI UPPLtSINGAR
ERU GEFNAR Á SKRIFSTOFU
OKKAR AÐ REYKJANESBRAUT
6, SIMI 25855.
Hin vinsælu EDDU HOTEL verða
opin frá miðjum júni til loka ágúst-
mánaðar.
Hótelin bjóða góða aðstöðu til hvers
konar einkasamkvæma, funda- og
ráðstefnuhalds í þægilegu umhverfi.
Vinsamlegast pantið með góðum
fyrirvara.
FERÐA
SKRIFSTOFA
RÍKISINS
ræðislegan. I öðru lagi vegna þess, að fólk man oft
brandara, þótt það gleymi öllu öðru. Hæfni sérfræðings-
ins byggist á því, að tengja boðskapinn brandaranum,
þannig að enginn muni annan án hins. Boðmiðlun er
verkefni sérfræðings. Á þessu stigi mætti reisa þá mót-
báru, að atvinnumannshandbragðið beri ekki persónu-
leika forstjórans vitni, en hann mun sjást, því það er
þáttur í sérfræði sérfræðingsins, eða efast nokkur um, að
starfslið Churchills hafi getað beitt málf. ,'i hans?
Ég vona, að eitthvað af þessum hugmyndum um boð-
miðlunarlistina reynist nýtilegar, en ég kemst ekki hjá því
að benda á, að mest áhrif á folk nútímans fást með
myndrænum aðferðum. I vissum skilningi er skrifað mál
að verða úrelt í lítt læsri veröld. Sterkasti fjölmiðill nú-
tímans er án vafa sjónvarpsþáttur, sem útvarpað er á
aðalsýningartíma. Flestir mynda sér skoðun á viðburðum
samtímans af því sem þeir sjá á sjónvarpsskerminum,
aðrar aðferðir eru tiltölulega áhrifaminni. Og hér blasir
við okkur sú dapra staðreynd, að sjónvarpið dregur fram
vinstri sinnaða hugmyndafræði á kostnað heims, sem
byggir á frjálsu framtaki.
Markmið okkar ætti þvi að vera, að atvinnureksturinn
komi meginboðskap sínum á framfæri í kvikmyndum,
sem sýndar eru og endursýndar í sjónvarpi. Engin rök
leiða til þess, að atvinnurekstur eigi að styrkja kvik-
myndagerð, vegna þess að kvikmynd, sem þarfnast fjár-
styrks, reynist ávallt gagnslaus. Þetta er vandamál, sem
þarf að leysa, ekki með fjárútlátum heldur heilasellum.
Fyrsta markmiðið er, að framleiða velheppnaða kvik-
mynd, sem selst af eigin verðleikum. Annað markmiðið
er, að færa í leikbúning rökin fyrir frjálsu framtaki, ekki
með áróðri eða ádeilu, heldur með söguþræði, sem feli í
sér hversvegna iðnrekstur er nauðsynlegur. Þetta ætti
ekki að vera erfitt. í dag er raunverulegur ágreiningur á
milli iðnfrömuðar og vistfræðings, á milli umhverfissinna
og kaupsýslumanns. Ógnunin við náttúruna er raun-
veruleg. Útrýming margra tegunda villtra dýra blasir við.
Allir viti bornir menn sjá, að glæpsamleg starfsemi er
rekin í nafni iðnrekstrar, einnig þjóðnýtts iðnrekstrar. Við
bregðumst ósjálfrátt gegn öllu, sem er Ijótt í iðnþróun.
Við erum reiðubúin að fordæma þá sem bera ábyrgðina.
Viö þurfum að taka okkur tak til þess að gera okkur grein
fyrir því, að stundum eru rökin hinu megin.
Hver er sá málstaður, sem réttlætir iðnreksturinn?
Einfaldlega sú staðreynd, að nú er of seint að snúa til
baka til hins einfalda lífs. Mannfjöldinn er orðinn of mikill,
borgirnar of flóknar og lífsmáti okkar hefur gert okkur
háð iðnaði. Á þessu kunna að vera gallar, og eru það í
raun, en þetta hefur líka kosti í för með sér. Vandi okkar
er ekki að skapa fyrirheitna landið í ómótuðu landslagi.
Við verðum að gera það bezta úr því sem við höfum, og
það er þýðingarlaust að ætla að afnema lífsmáta nútím-
ans. Gætum við í raun lifað án rafmagns? Vistfræðingar
hafa vissulega að mörgu leyti á réttu að standa, en þeir
koma til funda á bílum, og skrifa ritgerðirnar við Ijós frá
skrifborðslampa. Við sjáum því, að einhverri málamiðlun
verður að ná. Þeir sem höfðu ímyndunarafl til að búa til
vélbyssuna höfðu líka ímyndunarafl til þess að byggja
sjúkrahús. Við erum því bundin iðnvæddri veröld, veröld,
sem framleiðir margt sem er verðmætt, margt sem er
þægilegt, marga fallega hluti og mikið af tækjum, sem við
erum orðin háð. Það sem við höfum ekki efni á, er
mannfjöldi, sem fullur er háleitrar vanvirðu og algjöru
þekkingarleysi á vinnunni, sem þjóðfélagið byggist á. Við
sjáum þörfina til þess að mennta fólk í undirstöðuatriðum
efnahagsmála og frumatriðum viðskipta. Vafi getur
heldur ekki leikið á því, að til þessa þurfum við kvikmynd
50