Frjáls verslun - 01.02.1980, Síða 27

Markús úm Antonsson, Martha Eiriksdóttlr, Anna Krlstín
Traustadóttir og Jóhann Briem hjá Frjálsu framtaki hf.
Lengst til hægri er Óli Örn Tryggvason framkvæmdastjóri
hjá Eggert Kristjánssyni hf.
góða og hafa komið að miklum notum í starfi. Hins
vegar hefði komið í Ijós, að alla grunnþjálfun skorti í
tölvuvinnslu og hefði það komið m.a. í Ijós í eigin starfi
þeirra við tölvu Frjáls framtaks.
Gunnar Hansson segir skorta grundvallarskilning
á tölvum í íslenzku viðskiptalífi, hvernig þær störfuðu
og hvers væri krafizt um umgengni við þær. Sumir
stæðu í þeirri trú að öll vandamál leystust með tilkomu
tölvunnar í fyrirtækinu, að hægt væri að moka ein-
hverju inn í hana og út kæmi árangur. Þarna yröi aö
eiga sér stað hugarfarsbreyting og að forstöðumenn
íslenzkra fyrirtækja gerðu sér almennt grein fyrir hvað
það væri, þetta tæki sem þeir keyptu fyrir milljónir.
Það er leikur að lœra
Óli Örn Tryggvason, framkvæmdastjóri hjá Eggert
Kristjánssyni hf. lýsti því hvernig starfsfólk í hans
fyrirtæki hefði verið búið undir tölvunotkun. Námið
var gert spennandi og skemmtilegt með því að boðið
var upp á tölvuleiki. Starfsfólkið fékk sem sagt að
leika sér með hana. Það tók síöan örskamman tíma í
framhaldi af því að kenna viðkomandi starfsmanni á
þann hluta tækisins, sem hann átti að nota í daglegu
starfi.
Sigurður Gunnarsson, framkvæmdastjóri Skrif-
stofuvéla hf. og formaður skólanefndar Verslunar-
skólans, lagði áherzlu á aö almenn grunnmenntun og
skilningur væri undirstaða að sérhæfingu á sviði
verzlunarstarfa eins og í öðrum starfsgreinum. Eng-
inn gæti tekið ábyrgð á bókhaldsvinnslu í tölvu nema
að kunna bókhald. Hins vegar mætti fela minna
menntuðu fólki einstök verkefni í tölvubókhaldi.
Sigurður gat ekki séð það fyrirtæki, sem tæki viö fólki
beint úr skóla og ætlaðist til að það gengi beint inn í
störfin. Það þyrfti að laga störfin eftir fólkinu en ekki
öfugt. Menn mættu ekki gera ráð fyrir að fólkið yrði
staðlað til að falla inn í tiltekin störf.
Júlíus Sæberg Ólafsson tók svo djúpt í árinni að
segja að Verzlunarskólinn væri fremur að mennta fólk
frá verzluninni en til hennar. Ríkisgeirinn tæki æ meir
af skólagengnu fólki til sín en verzlunarfólkið kæmi af
Þorvaröur Elíasson, skólastjóri (t.v.) og Slgurður Gunnars-
son, formaður skólanefndar Verzlunarskólans.
„Hvar er fólkið, sem verzlunina
vantar?
Greinilega ekki í Verzlunar-
skólanum“
sjónum eða úr frystihúsunum. Á þessu þyrfti að verða
grundvallarbreyting og skólinn að skila fólki betur til
verzlunarinnar. Taldi hann að námskeið fyrir starfandi
verzlunarfólk væri raunhæft skref í rétta átt, þó ekki
fullnægjandi.
Á umræðufundinum var víöa komið við og ýmislegt
fleira bar á góma en það sem hér hefur veriö rakið að
framan. Af hálfu bókfærslukennara skólans kom fram
fullur vilji á að auka kennslu í tölvunotkun, menn
bentu á að svipta þyrfti leyndardómsdulunni af tölv-
unni sem slíkri og skilgreina, hvaða verkefni henni
væri ætlaö að leysa. Æfa mætti nemendur í því að
stilla upp bókhaldi eftir lyklum og vinna það síðan í
tölvu þannig að nemendur sæju hvernig það kæmi út.
Fundi þessum var ekki ætlað að komast að neinum
ákveðnum niöurstööum heldur var hann fyrst og
fremst ætlaöur til að fá fram ólík sjónarmið. Segja má
að það hafi ágætlega tekizt. Fundarmenn þökkuðu
skólastjóra Verzlunarskólans fyrir það frumkvæði að
hafa boöað til fundarins og létu í Ijósi vonir um að
hann mætti verða að einhverju gagni í því endurmati,
sem fram fer á námsefni Verzlunarskólans og í um-
ræöum um hlutverk hans.
25