Frjáls verslun - 01.04.1983, Blaðsíða 52

Hótel Loftleiðir reist á mettíma. Þorvaldur í Síld og fisk mótaði gerð þess hótels
og sá um rekstur þess í upphafi. Hér er Þorvaldur að því verki loknu. Hann situr
þarna við skrifborð blaðafulltrúa Loftleiða á þeim tíma, borð Sigurðar Magnús-
sonar. „Ég kunni aldrei við mig við skrifborð og hafði ekkert slíkt meðan ég sá um
reksturinn. Ég var því látinn setjast við borð Sigurðar meðan myndin var tekin,“
sagði Þorvaldur.
og var gefinn út af Gunnari Jó-
hannssyni alþm. frá Siglufirði.
Ég var oftast söluhæstur, enda
mikið á sig leggjandi til að ná
því marki, því Gunnar hafði
aukaverðlaun eftir hverja viku.
Sölukóngurinn fékk 5 krónu
aukaverðlaun. Það munaði um
minna. Með aurana fór ég til
mömmu, sem geymdi þá vel og
ávaxtaði, svo ég fékk myndar-
lega fermingargjöf — því þá
var bankabókin afhent.
— Manstu upphæðina?
— Já, það er að segja ég
man hver hún var um þaö er
lauk. Ég geymdi bankabókina
til 1930. Þá tæmdi ég hana og
keypti bíl. Það voru 1100 krón-
ur sem ég ’fékk greiddar úr
bókinni og lagói í bílinn, sem
kostaði 1900 krónur. Þetta var
árgerð 1927 af Chevrolet,
frægur bíll í fínu standi,
,,drossía“ sem Kjartan Guö-
laugsson átti og var bíllinn
kallaður ,,Veiöibjallan“.
Þetta var Alþingishátíðarárið
og margra leiðir lágu til Þing-
valla. Ég tók að flytja fólk
þangaö í drossíunni og vegna
Alþingishátíöarinnar kostaði
farið fyrir hvern mann helmingi
meira en taxtinn var venjulega
eóa 10 krónur. Ég keyrði dag
og nótt þegar ég kom því viö og
þá var ekki mikið sofið. Þegar
sumarið var lióiö var ég búinn
að borga bílinn upp í topp. Það
var ekið austur nýja veginn,
sem búið var að leggja um
Mosfellsdalinn en gamla veg-
inn til baka. Þetta var fyrsti
hringvegurinn til Þingvalla. Og
alltaf var fullskipað í öllum
ferðum.
— Ekki stóð þessi gullöld
allt sumarið?
— Nei en þó var Alþingis-
hátíðarsumarið þó nokkuó
langt. Svo harkaói maður á
,,Lillebil“ á kvöldin og um
helgar. Þetta gaf góðar tekjur
þó mikió væri fyrir haft, því
þetta var gert utan fullrar vinnu
hjá Sláturfélaginu.
— Manstu mánaðarlaunin
sem verslunarstjóri Hrossa-
deildarinnar?
— Ég hafði 350 kr. á mán-
uói, en þaö voru bestu laun
sem fáanleg voru í þá daga.
Almenn laun voru 300 kr. Ég
var því alltaf í sæmilega góðum
launum, en þaó þurfti að vinna
vel og lengi fyrir þeim.
— Hvenær fórstu í niður-
suðunámið?
— Ég var hjá SS til 1934 aó
ég fór til Þýskalands aö nema
niðursuðu og niðurlagningu
aðallega með það markmið að
standa fyrir framleióslu á sjó-
laxi. Er heim kom var fyrsta
verkefnió að sjóða niður fyrir
Fiskimálanefnd þorskflök fyrir
ítalíumarkað. Þaö gekk vel en
úr því varö þó ekki meira. Þessi
niðursuðutilraun fór fram hjá
Sláturfélaginu.
Síðan var ákveöið að setja
upp niðursuðuverksmióju fyrir
rækju á ísafirði. Fiskimála-
nefnd réöi mig til að setja upp
og annast rekstur þessarar
nýju verksmiðju. Þar var ég til
1937.
Þegar viö höföum framleitt
600 kassa kom í Ijós, að láðst
hafði aó skipuleggja söluna til
útlanda. Ég var sendur út í
söluferð, fór til sjö landa og
gekk vel og grundvöllur var
lagður undir framtíðar rækju-
sölu.
í millitíðinni — meðan ég var
á ísafirði — stjórnaði ég upp-
setningu rækjuverksmiðju fyrir
Gísla Jónsson á Bíldudal. Réð-
ist síðan til Sölusambands ísl.
fiskframleiðenda er þeir
ákváóu aö stofnsetja niður-
suöuverksmiöju, sem fékk
húsnæði við Lindargötu, þar
sem Áfengisverslun ríkisins er
núna. Hún tók til starfa 1938.
Henni veitti ég forstöóu þar til
ég hóf sjálfstæóan rekstur
1944. í millitíóinni setti ég upp
niðursuðuverksmiðju fyrir Har-
ald Böðvarsson á Akranesi og
einnig litla humarvinnsluverk-
smiöju í Vestmannaeyjum.
— Áttu sérstakar minningar
um kreppuárin?
— Nei, eiginlega ekki. Fá-
tæktin var almenn og fólk
þekkti yfirleitt ekki annað en
fátækt. Móðir mín og ég höfð-
um alltaf atvinnu. Laun al-
44
i