Frjáls verslun - 01.04.1983, Blaðsíða 57

mennt voru lág og kröfur fólks
engar, en við höfðum alltaf nóg
fyrir okkur. Ég leið aldrei neinn
skort eða neitt vegna fátæktar.
Mamma fór í fiskvinnu snemma
á morgnana hjá Kveldúlfi, svo
ég varð sjálfur að vakna í skól-
ann, hita mér mat í hádeginu.
Það gerði ég á þríkveikju, sem
ég á enn. Þaö er skemmtilegur
gripur sem góðar endurminn-
ingar eru tengdar við. Við þetta
litla eldunaráhald lærói ég
svona frumdrögin í matreiðslu;
hita upp saltfisk og svoleiðis.
Þaó var nú ekki alltaf allt í
sómanum hjá mér í þá daga við
eldamennskuna, enda grillið
ekki komið til.
— Og 1944 ýtir þú sjálfur úr
vör?
— Já, þá var mikil gróska
komin í allt hér og stríðsbusi-
nessinn farinn að blómgast.
„Fisk and Chips‘‘-búðir voru
niður allan Laugaveginn á
tímabili og allt fór að breytast.
Ég var kyrr í niðursuðunni til
1944.
Þá byggöi ég að Bergstaða-
stræti 34 og opnaði Síld og
Fisk. Hugmyndin var að gera
þarna nýtískulega fiskbúð með
úrvali rétta og alls kyns síldar-
rétta. Ég lagði þarna svolítið
niður, gaffalbita, kryddsíldar-
flök o.fl. og fjölbreytnin í rétta-
vali var mikil. En þetta hitti
eiginlega ekki í mark eins og ég
ætlaðist til. Ég held ég hafi
verið á undan tímanum með
þetta. Fólk hér heima kunni þá
ekki að meta þetta, þó útlend-
ingum þætti þetta lúxusvörur.
Þróunin varð sú, að ég fór að
þúa til ýmsa rétti, síldarsalötog
hitt og þetta. Þá vatnaði snittur
og smurt brauð og þá fannst
mér ekki annað að gera en
byrja á því. Viðskiþtavinurinn
vildi fá ákveðna hluti og ég hef
alltaf verið reiðubúinn að gera
allt fyrir hann. Úr þessu þróuö-
ust mál svo að verslunin fór að
útbúa kvöldborð og veislumat.
Áður en ég vissi eiginlega af
var þarna komin kjötvinnsla og
þá fór ég að hugsa um veit-
ingarekstur. Hann byrjaði nú
bara á pylsusölu og við tókum
að framleiða allar vinnsluvörur.
Þá vantaði svínakjötió. Af því
var lítið á markaði hér og oft
mjög erfitt að fá það.
Ég sá ekki aðra betri lausn á
málinu en setja upp eigið
svínabú. Til þess keypti ég
jörðina Minni—Vatnsleysu
1953 og hóf svínaræktina
1954. Ég byrjaði smátt, var meö
eitthvað um 30 gyltur. Þetta átti
aðeins að fullnægja þörfum
verslunarinnar og vinnslunnar
á Bergstaðastrætinu. En mark-
aðsþörfin varó meiri og svína-
ræktin hefur vaxið með aukinni
þörf. Á Minni-Vatnsleysu er nú
um 300 gyltu stofn.
— Þaö er því tilviljun eða
óvart sem þú fórst út í kjöt-
vinnsluna?
— Atvik og þróun réóu
þessu. Ég hafði árum saman
verið hjá Sláturfélaginu, kynnst
öllum deildum þess og m.a.
verið í kjötvinnslunni. Þetta var
því ekkert nýtt fyrir mig, þó ég
bætti niðursuðu og niðurlagn-
ingu við inn á milli. Þegar svo
kjötiðnaóur var viðurkennd
sem faggrein fengum við allir,
sem verið höfóum með sjálf-
stæðan rekstur full réttindi,
enda voru þau áunnin. Má í
þeim hópi nefna Þorbjörn í
Borg, J.C. Klein og fleiri auk
mín. Smám saman hvarf fisk-
urinn alveg úr rekstrinum hjá
Síld og fisk. Það fer ekki saman
að vera með kjöt og fisk á
sama borðinu. Nafnið varorðið
þekkt og vel virt og engin
ástæða til að breyta því.
— Þú opnaðir verslun í
Austurstræti, sem þótti bylting
þar sem allar kjötbúðir voru
nær íbúðahverfum. Gekk hún
ekki?
— Á tímabili rak ég fjórar
verslanir, í Austurstræti, á
Bræðraborgarstíg 5, við Hjarð-
arhaga og á Bergstaðastræt-
inu. Kjötbúðin í Austurstræti
sem hét Hrátt og soðið í fyrstu
49