Frjáls verslun - 01.04.1983, Blaðsíða 59

og það var ansi mikil lífs-
reynsla. Ég var ekki fagmaður í
slíkum rekstri og þurfti að hafa
Jæróa fagmenn“, þjóna og
matsveina. Þetta gat stundum
verió erfitt en alltaf mjög
skemmtilegt.
— Var kannski reynt að
drepa þig niður?
— Nei, nei, aldrei neitt í þá
átt. Ég hafði alltaf mjög gott
fólk. En þú getur ímyndað þér,
aó fagmaóurinn meó prófiö
þykist alltaf vita betur en sá,
sem ekki hefur pappírana í
höndunum. Þaó kom fyrir aö
viö vorum ekki sammála. Ég
vildi hafa þaö svona, en þeir
vildu hafa þaó ööru vísi. Þeir
byggöu á gömlu reynslunni
sinni, en ég var alltaf meö
hugsunarhátt gestsins. Ég var
alltaf sömu megin við borðið og
gesturinn, reyndi að setja mig í
hans spor og ímynda mér við-
brögð hans. Þaö kom fyrir að
þeir sögðu: Svona höfum við
lært þetta og svona á þetta aö
vera. Þeim féll stundum hálf illa
vió þá nýbreytni, sem ég vildi
fitja upp á. Ég var líka stundum
of djarfur og ætlaöi mér stund-
um um of, af því ég vissi ekki
hvað ég var að fara út í. Ég á
góða minningu um þaö.
Við tókum fyrstir upp gamlan
siö að hafa nýársdagsfagnað í
Þjóðleikhúskjallaranum í staö
gleðskapar á gamlárskvöld.
Gestir voru mjög hrifnir af
þessu, og það troðfylltist alltaf
hjá okkur. Eitt sinn ákvaö ég
eftirrétt, sem heitir Crepes
Souzette, þ.e. pönnukökur
steiktar í koníaki og/eða líkjör
við opinn eld fyrir framan gest-
ina. Þetta ákvað ég að gera
einn með eitt lítið apparat fyrir
fullt hús af gestum.
Þetta tókst að vísu. Ég byrj-
aði um hálf átta leytið og var
ekki búinn fyrr en um hálf tólf.
Þá fékk síðasti gesturinn sínar
pönnukökur — en allir voru
ánægðir. Ég var orðinn ansi
framlár eða nánast eins og
undin tuska. Ég fór að sjá er á
leió kvöldið. hvaða ofraun ég
hafði ætlað mér. af því ég vissi
ekki hve mikið verk þetta var.
Úr þessu öfgaævintýri var góö
og skemmtileg lífsreynsla. Hún
sýnir, að betra er að vita, hvað
maöur er að gera, áður en út í
framkvæmdina er fariö.
Ég á ótal góöar minningar úr
Þjóðleikhúskjallaranum og
kannski byrjaði það með Al-
þingisveislunum, annars vegar
fyrir alþingismennina og hins
vegar fyrir starfsfólk Alþingis.
Þetta voru veislur í sérflokki.
mjög skemmtilegar. Þarna
voru líka ótal veislur fyrirtækja,
nokkur vegleg afmæli en síðast
en ekki síst veislurnar við allar
konungskomurnar og heim-
sóknir forseta eftir lýöveldis-
stofnunina.
Danakonungur kom 1956 og
síóan þjóóhöfðingjar Noróur-
landa hver af öðrum. Þeir kon-
ungarnir og Finnlandsforseti
héldu ætíó þakkarveislur sínar
í Þjóöleikhússkjallaranum. Þá
varð maður að standa sig.
Uppfylla þurfti óskir þessara
þjóðhöfðingja, og óskirnar
voru aö veislurnar bæru nokk-
urt svipmót þeirra heimalanda.
Þeir voru kröfuharðir, en verk-
efnið varð að sama skapi
skemmtilegt viðfangs og
spennandi hverju sinni. Ég fór
t.d. til hirðmeistara Svíakon-
ungs, er ég var staddur í
Stokkhólmi nokkru áður en
konungurinn kom til íslands,
og bað um ráó. Hann sagöi
bara: ,,Þú hefur tekið þetta að
þér og nú er þaó þitt mál að
standa þig. Ég vildi ekki vera í
þínum sporum, ef þetta mis-
tekst hjá þér, en takist þér vel,
stendur ekki á lofinu og þú
færð kannski eitthvað í
hnappagatið.“ Og ekki er að
orðlengja þaö. Veisla Svíakon-
ungs tókst vel eins og allar
aðrar veislur í Þjóðleikhúskjall-
aranum meó samheldnu
starfsfólki.
Stærstu veislurnar
og erfiðustu
— Svo var það „veisla ald-
arinnar"?
— Já. já, en á undan henni
var önnur stórveisla — fyrsta
stórveislan í íþróttahöllinni í
Laugardal. Hún var í sambandi
við ..Nordisk byggedag“ og var
kölluó ..Tonniö". af því í hana
fór tonn af mat. Gestum var
boðið upp á kalt borð, en gest-
irnir voru þúsund talsins.
Síðan kom veislan eftir
skákeinvígið 1972 en hún var
kölluð ..Veisla aldarinnar". Þá
var líka 1000 manns. Þá grill-
uðum viö heilu lömbin og heilu
svínin ofan í Spassky, Fischer
og þúsund aðra. Það var stór-
kostleg veisla. Allir gestirnir
fengu á diska sína svínakjöt
og lambakjöt og sérstakan
drykk, ,,víkingablóð“ í drykkj-
arhorn — allt á 45 mínútum til
klukkutíma. Allir gestirnir sátu
við borð og allir nutu matarins.
í þessari veislu var borðaö af
vönduðum plastdiskum, notuð
plasthnífapör og drykkjarhorn-
ið var sérsmíðað úr plasti.
Þessu fylgdi poki í því skyni, að
fólk gæti tekiö mataráhöldin
með sér til minningar um veisl-
una. Þannig losnaði ég alveg
viö aö hreinsa og viö allan
uppþvott. Slagurinn um boró-
áhöldin var svo mikill, að þeim
var bæði stolið frá Einari
Ágústssyni utanríkisráðherra
og Halldóri E. fjármálaráö-
herra. Ég átti í erfiðleikum meó
aö útvega þeim áhöld ístaðinn,
svo gersamlega hurfu áhöldin
úr húsinu. Þeir í Skáksam-
bandinu þénuöu vel á veislunni
og sölu drykkjarhorna. sem
voru seld sem minjagripir.
51