Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Blaðsíða 3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
663
ljósi. Ogr mér verður það æ ljósara með ^
árunum hve miklu það veldur um
farnað eða ófarnað vorn, hvaða áhrif
og myndir geymast í hjartanu frá
barnsaldri. Meðan hjartað er gljúpt
ristir rún þess djúpt. Áhrif og myndir,
sem meitlast í barnshjartað, er ekki
unnt að má út. Hverju sáum vér í
hjörtu barna vorra um þessi jól, hvað
letrum vér á þau? Aðrar jólagjafir týn
ast og brotna, en það sem nær til barns-
hjartans varir, hvort sem það er örygg-
iskennd eða ótti, hvort sem það er fag-
urt eða ófagurt, hvort sem það vekur
lotningu og traust eða tortryggni og
vonbrigði. Sum áhrif frá bernsku vorri
opna oss sýn út yfir hringinn þrönga,
hjálpa oss til að finna hið háa mitt í
hinu lágá, auðvelda oss að skynja
skyldleika og einingu alls mannlífs, já
guðs og manns. Það verður aidrei bætt
að fullu ef vanrækt er að innræta
barni traust á góðum guði, og lotningu
fyrir öllu, sem lífsanda dregur.
Minnumst þess, foreidrar, á heimil-
unum um jólin. Hjörtu barna vorra
standa ætið opin og eru gljúp, en aldrei
sem þá. Vér eigum þess kost með hjálp
frelsarans að leggja grundvöllinn að
gæfu þeirra, sökkva góðum og göfg-
andi áhrifum i sálardjúpið hreina,
þeim til verndar og*varðveiz!u.
Sagan segir að endur fyrir löngu
hafi kirkjuklukkum verið sökkt í
sjávardjúp. Hverja jólanótt hringdu
þær sér sjálfar, og djúpið tók allt
undir.
Hjarta barns, sem hefir fundið
frelsara sinn á jólum, má líkja við
þetta djúp. Það tekur ósjálfrátt undir
lofsöng jólanna svo lengi sem það
bærist:
„Dýrð sé guði í upphæðum
og friður á jörðu“.
Gleðileg jól!
Úr þoku rísa svartir Súlnatindar.
Sigið er húm á þögul austurfjöll.
Fuglasöngur hljóðnar. Hljóðna vindar.
Hyldýpi þagnar fyllir hraun og völl.
Á austurhimni skín af skörðum mána
á Skriðufjöll og vatnsins björtu strönd.
1 suðri Henglafjöllin fögru blána
í f jarska, út við næturhimins rönd.
Gott er að vera einn á tslandsf jöllum
í ægiþögn, sem fyllir hug og sál.
Vel er þá fagnað gesti í glæstum höllum
með guðaveig við sólareldsins bál.
Fram skal því halda á hæstu fjallsins tinda
með himinn víðan fyrir næturtjald,
er sól og máni gylla græna tinda
og geislum stafa hvítra jökla fald.
Að baki er þrautin, nótt og næturdraumar.
Af nýjum degi Ijómar skært á fjöll.
Af himni renna roðagullnir straumar
og rjóða eldi jökulkalda mjöll.
Um dali líða ljósar þokuslæður,
þær leika sér í morgunferskum blæ.
Á efstu brúnum tendrast geislaglæður.
Það glitrar skært á hvítra f jalla snæ.
Hátt yfir jökla rís nú röðull fagur
og roða lýstur Heklu og Eyjafjöll.
Smáfuglar kvaka. Það er drottinsdagur.
Dýrðlegum ljóma slær á helgan völl.
Mér finnst eg heyra kirkjuklukkur óma
um kyrrðarríki hins víða fjallageims,
því þögnin sjálf, með dimma, djúpa hljóma
dregur mig til æðra og stærra heims.
Eg stend á gnípu, á mótum elds og ísa
á ógnarbarmi djúps, sem móti gín.
Við norður sé eg reginjökla rísa
sem risahjálm í bjartri hetjusýn.
f suðri glitrar sól á vatnið bjarta
og söngur þrasta fyllir birkilund.
Hér við brjóst míns lands, við landsins hjarta
lífsveigar drekk eg helga morgunstund.
HÖRÐUR ÞÓRHALLJSSON.