Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Qupperneq 6
668
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Sem jólapálminn frá 1956 á hann
að halda áfram að lifa og bera
ávöxt.
Þetta langa bréf til yðar er jóla-
gjöfin, sem ég gef sjálfum mér
að þessu sinni. Að skrifa svo langt
bréf og skrifa það í fullkomnu
næði, er munaður, sem ég get ekki
oft látið eftir sjálfum mér.
Með hlýjum hugsunum og kveðj-
um, yðar
Albert Schweitzer“
Frú Önnu, ekkju Einars Jóns-
onar, ritar Albert Schweitzer:
„Mikið mundi mig langa til að
koma til íslands og líta listaverk-
in sjálf eigin augum. En héðan af
má ég ekki eyða tíma til ferðalaga.
Sjúkrahúsin mín verða stöðugt
stærri og stærri. Alla krafta mína
og allan tíma skulda ég þeim. Þær
fáu stundir, sem kunna enn að
gefast sjálfum mér, mun ég nota
til þess að reyna að ljúka ófull-
gerðum ritverkum, sem liggja mér
á hjarta.“
Myndhöggvarar eiga naumast
annan kost en þann að gefa út
myndir af verkum sinum til að
kynna sig umheiminum. Þetta á
einkum við um þá, sem skapa stór
verk, sem ógerlegt er að senda
á sýningar frá landi til kmds. Þess
vegna er hljóðara í umheiminum
um nafn Einars Jónssonar en orð-
ið hefði ef hann hefði stundað
sumar aðra/r listgreinir. Ég vona
að einhverjum þyki fróðlegt að
vita viðbrögð Alberts Schweitz-
ers, eins hins fremsta manns í
Tieimi listanna á vorum dögum,
er honum barst l hendur lista-
verkabók Einars Jónssonar. Og
þess vegna er þetta jólabréf frá
honum birt hér.
Jón Av-ðuns.
Jf,
eunur c
uiycuno
i
Um stefnur og bandalög baráttan harðnar.
Nú blasir við heimur í vígamóð,
í bjarma af von yfir byltingaslóð
sést brún af þeim degi, sem óttanum varnar.
En myrkrið hylur oss sannleikans sól,
við sundrung og hatur um gjörvalia jörð.
Og mennirnir deyða við dómsorð hörð
þá drauma, sem vekja hin blessuðu jól.
Er nokkurs að meta mannanna dóm?
Hvers megum við vænta um sættir og grið?
Á heimurinn til nokkurn trúnað um frið?
Er trúin ei reykur og ládeyða tóm?
í upplausn og flótta nú stynur hver storð,
í styrjaldarótta, sem mannkynið þjáir.
Menn gleyma því liðna, en grátlega fáir,
sem geyma hin síðustu varnaðarorð.
Hvað segir af fórn þinni fámenna þjóð?
Nú fylgja þér heimsaugu vökul og ströng,
og hljómar þér berast af byltingasöng,
sem blinda vill viijans og hjarta þins glóð.
Hvað verður þá ráð þitt um reisn eða fall?
Svo reikul og sundruð á örlaga stund.
Ef leiðirnar skilja, þá lokast öll sunð
og lífinu nær ei þitt feigðarkall.
Þú frjósama geislandi fagra jörð,
sem fæðir þin börn, og ástum þau gleður.
sem ert þeirra lífgjöf og banabeður,
og býrð þeim í ljósinu sættargjörð.
Hve brotleg og friðlaus þau fótum troða
hinn fegursta gróður, og blómin þín öll.
Ó, stríðandi lýðir við stormanna föll,
með stefnu, sem liggur hjá feigðarboða.
— Hugur minn lífs og líknar sér biður,
í ljósi þess himins, sem trúin mér býr
við eilífan boðskap, sem alltaf er nýr
í orði, sem mennina leiðir og styður.
Þvi finnur sá einn sig aldrei snauðan,
sem elskar og trúir á jólabarnið,
það lyftir manns þrá svo hátt yfir hjarnið,
að hjartað sig sættir við lífið og dauðann.
KJARTAN ÓLAFSSON.