Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Side 21

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
«81
Hún anzaði ekki.
„Þú verður fyrir hvern mun að
segja mér það, skilurðu", sagði
hann dálítið byrstur.
Hún leit á hann, það var eins og
vonarneisti tendraðist í augum
hennar.
„Þér verður rórra, ef þú aðeins
segir frá því“.
Leitt var, hvernig komið var
með björtu, fögru augun hennar
Áður höfðu þau alltaf hvílt á þeim,
sem hún talaði við, með kyrrlátu
skini — líkt og sólin. Þau ljómuðu
ef til vill enn meir nú, en það var
í þeim einhver annarlegur glampi,
svo að honum varð um og ó.
Hún átti í harðri baráttu. Hún
gat ekki haldið neðri kjálkanum
kyrrum. Hún tróð vasaklút á milli
tannanna, svo að ekjci skyldi heyr-
ast, hve þær glömruðu í henni.
Að lokum heyrði hann hana
segja nokkur orð. Hún sat kyrr,
sló annarri hendinni í hina og hugs-
aði upphátt: „Ég verð að segja hon-
um það. Ég verð, ég verð. Annars
kemur hún aftur. Já, hún kemur
aftur.“
Því næst tók hún til máls, og
hann setti hljóðan. Hann komst í
svipað skap og kjólklæddur mað-
ur í skrúðgöngu, þegar allt í einu
skellur á slagveður. Mönnum
finnst þeir missa alla tign sína og
virðuleika.
Hún játaði undir eins, að húr
felldi sig ekki við hann. Hún hefðí
að vísu gjarna viljað giftast hon-
um, en til þess eins að losna að
heiman.
Hefði hann ekki sjálfur átt hlut
að máli, þá myndi hann hafa skelli-
hlegið að því, hve barnið það arna
langaði að giftast. Hún tók hverj-
um, sem vera vildi. Hún var svo
staðráðin í að losna að heiman.
Það var vegna frænkanna. Þær
höfðu að vísu verið við hana eins
og þær ættu í henná hvert bein,
og sjálfum var þeim síður en svo
Ijóst, hve þær kvöldu hana.
Hún horfði á hann æðislega, og
það var sem hún sárbæði hann um
að skilja hana, þekkja hana. Hann
þekkti svo sem frænkur hennar,
þar eð hann hafði stundað þær ár-
um saman. Malin frænka var sí-
hrædd um að lenda í eldsvoða, en
Bríet frænka bjóst alltaf við að
bíða aldurtila við það, að ekið yrði
yfir hana á götu. Ef Elín hefðist
við hjá þeim áfram, myndi hún
verða að lokum jafnkyndug og þær.
Henni duldist það ekki heldur
sjálfri. Hugarburður þeirra og
grillur voru taumlausar.
En hún vildi komast vel til
manns. Og hún hafði beðið þær
um að mega fara að heiman, hleypa
heimdraganum og vinna fyrir sér
Þær höfðu auðvitað ekki viljað
leyfa það. Þá gat hann skilið, að
nauður rak hana til þess að gift-
ast.
Læknirinn gat ekki orða bundizt
að inna eftir því, hvort hún hefði
ekki verið smeyk um að hún kynni
að eiga verra líf í vændum með
manni, sem hún giftist með köldu
blóði, en dveljast hér hjá frænkum
sínum.
Æ, nei, verra gæti það vissulega
aldrei orðið. Eiginmaður væri þc
að minnsta kosti öðru hverju að
heiman. En frænkurnar sátu heima
allan liðlangan daginn. Þær
hreyfðu sig ekki af smalaþúfunni.
Nú, fyrst hún var svo hreinskil-
in. — Hafði aldrei vottað fyrir að
henni þætti vænt um hann? —
Hún hristi höfuðið, því fór fjarri,
slíkt hafði aldrei flökrað að henni
— Og hvers vegna ekki? Var hann
of ljótur til þess? — Nei, hún gaf
til kynna með augnaráðinu að það
væri öðru nær. — Var hann leið-
inlegur? — Hún bandaði frá ser
með hendinni í mótmælaskyni. —
— Hvað fannst henni þá að hon-
um? — Hann var of kaidur. —
Nú, já, svo að hann var of kald-
ur.
Læknirinn gekk aftur og fram
um gólf. Það var vissulega ískyggi-
legt að svona krakki skyldi hafa
skáldað annað eins. Hún hafði látið
hann kyssa sig án þess að þykja
vænt um hann. Og því var ekki að
neita, að henni hafði tekizt vel að
látast. Vissulega hafði hann verið
blekktur. Og að hann skyldi vera
svo óviðfelldinn, að ekki kæmi til
mála að ung stúlka yrði ástfang-
in í honum.
En auðvitað hafði hún verið
þústuð af að vera undir handar-
jaðrinum á kerlingunum. Hann gat
skilið, að hún átti ekki annars úr-
kosta en giftast. Frekur er hver
til fjörsins. Hún játaði hreinskilnis-
lega, án þess að sýna minnstu
miskunn. Henni flaug víst ekki í
hug að hún særði hann. Hún hlaut
víst að halda að hann væri brynj-
aður — alveg eitilharður.
Hreimurinn í rödd hennar varð
allt í einu skrækur og jargansleg-
ur. „Þér er víst kunnugt um að
allir, sem hafa rangt við í stofunni
þeirri arna, koma auga á höndina.
Ég hef séð hana. Ég sat þarna —
þarna.“ Og hún sneri sér hvatlega
í áttina að skrifborðinu. „Þarna sá
ég hana.“
„Heldur þú annars, að ég hafi
ekki séð hana“, hélt hún áfram og
hvessti á hann augun, líkt og hún
vildi neyða hana til að segja eins
og honum fannst vera.
„Segðu mér aðdragandann að
því“, sagði hann með hægð.
„Já, þú veizt, að þú sendir mér
línu í gærkvöldi, og ég ætlaði að
svara um hæl, áður en ég gengi
til náða. En þegar ég settist við
skrifborðið, varð mér órótt, og ég
sat lengi í hugleiðingum, því að
mér var ráðgáta, hvernig ég ætti
að hafa ávarpið. Ég átti víst ið
Guðs og manna lögum að skrifa
F.lsku...., «n méx fannst það rangt