Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Síða 37

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
697
VITRUN
ENSKI LEIKARINN frægi, Sir
Charles Hawtrey, var háskóla-
genginn maður og enginn veifi-
skati. Hann ritaði endurminn-
ingar sínar og nefndi bókina „The
Truth at Last“ (Sannleikurinn
um síðir). Þar segir hann frá
merkilegri vitrun:
„Það var í febrúar 1920 að eg
veiktist. Eg þjáðist mjög og mér
leið illa, en það sem eg minnist
alla ævi er vitrun, sem mér birt-
ist rétt áður en mér batnaði. Hún
var svo ljóslifandi og hafði svo
mikil áhrif á sál mína, að þessum
endurminningum væri mjög áfátt
ef henni væri sleppt.
Mér fannst eg vera hrifinn á
loft og borinn hærra og hærra
upp í geiminn. Og eg varð gagn-
tekinn af innilegum fögnuði, slík-
um fögnuði er enginn maður
getur gert sér í hugarlund.
Eftir nokkurn tíma varð eg
þess var, að eg stóð á gljáandi
stétt úr svörtum marmara, fram-
an við mig voru þrep og þar
yfir djúpblátt hvel. Og sem eg
nú stóð þarna fann eg ósjálfrátt
að eg var í návist guðdóms, enda
þótt eg sæi engan.
Eg varð þess var að eg var
með nokkrar gullkúlur í höndun-
um og eg vissi að eg átti að raða
þeim á þrepið fyrir framan mig.
Það var erfitt að koma þeim fyrir,
því þær vildu velta alla vega. Eg
kraup því á kné til þess að geta
raðað þeim sem bezt. Og að lok-
um tókst mér að raða þeim, og
þarna lágu gullkúlurnar og glóðu
fagurlega við svartan marmar-
ann. Eg var enn krjúpandi, leit
yfir þær og sagði: „Mér þykir
leitt að mér skuli ekki hafa tek-
ist þetta betur“. Þá heyrði eg
rödd, sem svaraði: „Farðu þá og
reyndu aftur!“
Og nú varð eg þess var. að eg
var aftur borinn um geiminn á
leið til jarðarinnar, og sami fögn-
uður og áður fyllti sál niína.
Skömmu seinna fór mér að
batna, og bráðlega gat eg farið
að starfa. En endurminningin um
þessa vitrun hefir alltaf vakað í
sál minni, og jafnframt rík með-
vitund um, að mér hafi verið gef-
ið nýtt tækifæri „að reyna aftur“.
Þessi orð voru blátt áfram, en
þrungin af ástúð og hvatningu.
Og eg hefi reynt....“
Rithöfundurinn Somerset Maug
ham sá um útgáfu bókarinnar
og segir svo í formála: „Þeir, sem
þekktu Charles bezt, munu geta
borið vitni um hve g nger áhrif
þessi vitrun hafði á líf hans þau
2(4 ár er hann átti þá ólifuð".
Oft minnist Hawtrey á mátt
bænarinnar í bók sinni og segir
nokkur dæmi þess hvernig hann
hafi verið bænheyrður.
Hann kemur akandi á hundasleða
heim að húsinu og ótal bjöllur
klingja og tilkynna komu hans.
Sleðinn er allur skreyttur með
grænum greinum og ganga sveig-
ar yfir höfuð Jólasveinsins. En á
milli greinanna og sveiganna eru
grannir vírar með rafmagnsperum
og undir sætinu er rafgeymir, svo
að ljós er á öllum perunum. Og
þarna situr Jólasveinninn innan
um allt þetta í fullum skrúða, há-
rauðri kápu með ioðnum brydd-
ingum, og hann hefir afar mikið
hvítt skegg. Hann nemur staðar við
dyrnar, og með mjög virðulegu lát-
bragði fyllir hann alla sokka barn-
anna með gjöfum, eins og venja
er í suðlægari löndum. Sumir þótt-
ust þekkja að undir þessu dular-
gerfi feldist annar fylgdarmaður
minn, en börnin vissu betur, og
allir þeir, sem nokkurt skynbragð
báru á þetta!
Nú var farið inn að jólatrénu og
sótt þangað „kínverjar“, stjörnu-
ljós og flugeldar. Síðan var haldið
með þetta út á klettinn, sem húsið
stendur á, til þess að allir gætu séð
dýrðina.
Fiskimenn, sem eru á kænum
sínum langt úti í flóa, sjá flug-
eldana, rauða, bláa og silfurlita,
þeytast upp í loftið og springa og
verða að glóandi stjörnum. Og þeir
klóra sér í höfðinu og skilja ekkert
í hvað þetta getur verið, þangað til
allt í einu að þeir átta sig: Nú,
hann er þá kominn enn einu sinni
kaupsýslumaðurinn frá New York
og flytur með sér fögnuð og gleði
til allra þeirra sem búa hér við hið
yzta haf á Labrador.
HÚSLESTUR í MIÐVOCI
Eitt sinn gisti Magnús sálarháski hjá
Finni bónda í Miðvogi á Akranesi jóla-
nóttina sjálfa, og var honum skammt-
aður mikill matur og góður eins og
heimafólkinu, eins og þá var títt hjá
góðum húsbændum á efnabæum.
Skammtað var skömmu eftir að kveikt
hafði verið, og neytti Magnús nokkurs
af mat sínum, en setti hitt í rúmið
hjá sér, því að það var siður á stór-
hátíðum, að hver skyldi eiga leifar
sínar. Litlu síðar bjuggust menn til
að lesa húslestur í Vídalínspostillu.
Um þær mundir voru þeir margir,
*em ekki gátu lesið húslestur svo að
vtl fseri, «n nú bar v«l í veiði þar
sem Magnús var kominn, því að hann
var bæði fluglæs og hafði að því skapi
guðrækilegan og stilltan framburð; var
hann því beðinn að lesa og var hann
fús til þess. Tveir sálmar voru sungnir
fyrir og svo sálmur á eftir guðspjallinu.
Sú var venja þá á hátíðum. Þegar kom
fram í miðjan lesturinn, lagði Magnús
frá sér bókina, lagði hendur á kné sér
og mælti: „Má ég taka af magálsbarð-
inu, Finnur góður? Mig þurrkar upp
að tala“. Finnur kvað já við því.
Magnús talaði ekki fleira, en tók hníf
og skar þrjá munnbita af magálsleif-
um sínum og át þá. Því næst tók hann
bókina aftur og hélt áfram með lestur-
inn. (Eftir handr. Sighv. Gr. Borg-
firðingi)
r
(