Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1957, Síða 42

702
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hennar, með tveimur vísum. Hún
var þá orðin blind.
Eg fæ kláran alfögnuð
eftir fárið stinna,
þerrar tár, og gefur guð,
græðing sára minna.
Og enn hélt hún áfram:
Eg í sveima myrkri má,
mædd og styn í hljóði,
síðar mun mér ljósið ljá,
líknarfaðirinn góði.
Við sama tækifæri orti Jórunn
húsfreya Jónsdóttir:
Óðum styttist ævin mín,
ástvinirnir farnir,
hevrn og sjónin heldur dvín,
haekka kvöldskuggarnir.
Vor eftir vor komu Akurnesing-
ar í beitifjöru að Rauðanesi og
héldu þar til í nokkra daga meðan
þeir voru að ná í beituna. Þá var
nú stundum glatt á hjalla, ef land-
lega var. Kom þá fyrir að séra
Einar á Borg var á ferð um sóknir
sínar en hann var maður alþýð-
legur og tók alla tali, þegar því
varð við komið. Eitt sinn spurðu
beitifjörumenn hann hvernig hon-
um geðjaðist að hákarl og brenni-
víni.
Presturinn svaraði samstundis:
Þó það eðli þyki svíns,
og þegna háfi lagt í val,
ber ég tryggð til brennivíns,
og blessa yfir skyrhákal.
Þá brostu nú beitifjörumenn.
Annars var séra Einar Friðgeirs-
son óvenjulega fliótur að yrkja
vísu og vísu, ef hann vildi það við
hafa, giörði líka töluvert að því,
einkum á síðari árum. Ræður hans
voru oft, bæði stólræður og tæki-
færisræður, meira og minna í ljóð-
um, frábærlega vel fluttar og
skemmtilegar að hlusta á.
Þó töluvert hafi sést á prenti eft-
Séra Einar Friðgeirsson
ir séra Einar, t. d. í Óðni undir
nafninu „Fnjóskur“, þá veit ég, að
æði mikið af lausavísum hans er
hvergi til nema í minnum einstakra
manna, sem heyrðu hann fara með
þær og vissu þá hvernig á þeim
stóð.Það er bæði, að ég sem þetta
rita, var mörg ár Kennari í sókn-
um séra Einars Friðgeirssonar og
hafði þar af leiðandi ýmislegt sam-
an við hann að sælda, á því sviði,
svo var hann sóknarprestur og
heimilisvinur tengdaforeldra
minna (sem ég svo kallaði) frá því
að hann kom að Borg 1888 og til
þess er þau voru bæði látin 1917.
Oft var séra Einar beðinn að
halda ræður við- ýms tækifæri á
samkomum innan héraðs og utan
og gjórði hann það á stundum og
þótti jafnan vel segjast. Kom þá
stundum skemmtilega fram hag-
mælska hans, ljóða- og kvæðakunn-
átta, sem eg held að hafi verið
dæmafá, bæði eftir innlenda og út-
lenda höfunda.
Á íþróttamóti 1920 helt hann
ræðu og þar inn í var fléttað þetta
erindi:
Á byggðir vorar bregður glans,
og broshýr framtíð við oss skin,
er kappgjörn æskan kemst til manns
og kann að nota fræðin sín,
svo hög og iðin hönd er lögð,
á hvers kyns störf og vinnubrögð.
Kveðið við steininn 1923:
Steinninn kaldi er góður granni,
hann gerir ekki skop að manni,
ei hann blæsi oflofs lúður,
ekki ber hann heldur slúður,
En þegar lýkur lifsins töf,
hann leggst, sem vörður yfir gröf.
Maður spurði séra Einar: „Hvað
er lífið?“ — Presturinn svaraði
samstundis:
Mér skilst lífið myndbreytingar
frá miðstöð heimsins runnar,
af minnstu verum myndast hringar,
á marflöt tilverunnar.
Um leið og séra Einar Friðgeirs-
son sté af hesti sínum á hlaðinu að
Rauðanesi veturinn 1918, sagði
hann:
t
Vetrar kiljan nauða nöpur,
nýstir heljar klóm,
svo að skelfur skepnan döpur,
skapa kvíðir dóm.
Um stúlku, sem þótti vera dul:
Þó hún reyni að þegja um allt,
þá er hún skýr í svörum,
augun tala einkum snjallt,
þá orðin deyja á vörum.
Sagt yfir kaffiborði við kirkju-
gesti að Borg 1919:
Kaldsætt var í kirkju I dag,
kindarleg var hjörðin,
illa sungið sálmalag,
sízt var bænagjörðin.
Eftir að hafa hlustað á fyrirlest-
ur um hænsarækt og garðyrkju:
Orðin falla ekki á glæ,
allra síst hjá konum, /