Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1986, Síða 30

Sá horaði
frá Hólmavík og
ÖU hin goðin
Iþessari frásögn ætla ég að segja frá æskuvini mínum
einum. Drengurinn sá er gæddur ýmsum eiginleik-
um og hæfíleikum á hinum margbreytilegustu
sviðum. Sjálfur kallar hann sig músíkant fyrst og
fremst. Þar held ég að hann hafi rétt fyrir sér. En
þó hann standi fyllilega fyrir sínu sem skap-
andi tónlistarmaður þykir mér öllu aðdáun-
arverðari hin yfirgripsmikla þekking hans á
bakgrunni tónlistarinnar og á ég þar sér-
staklega við rannsóknir hans á hinni
íslensku popp-sögu. Ólga hins ísienska popp-
bransa leikur honum á tungu og þekkingar-
molamir hijóta af vörum hans sem
neistaflug. Varpaðu bara fram spumingu
og hann svarar að bragði án þess að depla
auga, já, öllum þeim spumingum sem þú
getur hugsað upp og tengjast sérgrein hans
„beat-sögu“ íslands:
— Hver gaf út fyrstu hljómplötu Ævin-
týris? — Hver var hljómborðsleikari Tatara?
— en gítarleikari? — Hvenær gekk Pétur
Östlund í Hljóma? — Hvenær var Sextett
Ólafs Gauks stofhaður? — Hvenær kom
Shady Owens fyrst til landsins? — Hver var
fyrsti rótari Mána?
Já, öllum þessum spurningum myndi hann
svara að augabragði og þykja lítið til um,
á þessu sviði á maðurinn engan sinn líka.
Já, ég segi þetta fullum fetum og stend við
og mun standa við hvar og hvenær sem er.
Eða hvað ... veist þú kannski hvumig önn-
ur útgáfa Trúbrots var skipuð? Eða hvar
finna mátti æfingahúsnæði Náttúru, hið
þriðja í röðinni? Hvað segir þú um hljóm-
sveitina FRESH, hvenær starfaði hún
eiginlega? — Hver var gítaristinn í
Gaddavír?, en söngvarinn í Mexíkó, eða þá
Dýnamíti?
Lengra fer ég ekki, þú hlýtur að sjá það
nú þegar að í fræðigreininni á hann vart
jafningja. Og þó ætlaði ég ekki að fjalla
um hina einstæðu hæfileika hans núna,
heldur greina frá ævintýralegu sumri sem
við eyddum saman vinimir endur fyrir löngu.
Heyrði ég einhvem segja, „Absúrd for-
máli"? En ég segi þá ekki er allt sem sýnist.
Lesið og þér munuð skilja.
„Éggleymdi öllu
öðru en
mannverunum
þremur, sem stóðu
þama brosmildar og
vingjamlegar. Óljóst
skynjaði ég mig
frammi fyrir
Gunnari
Þórðarsyni
og fann að.ég bar
upp erindið um
leið og ég otaði að
honum eintakinu
mínu____“
EFTIR KRISTIN
JÓN GUÐMUNDSSON
Þjóðleg Afstaða
Það var einn fagran vordag árið 1976
að fundum okkar vinanna bar saman í einum
af almenningsvögnum SVK, en við það fyrir-
tæki höfum við löngum haldið mikilli tryggð.
Þessi fundur varð upphaf að sérstæðu skeiði
í samskiptum okkar tveggja, skeiði sem við
kenndum lengi við „beat“, sem við stafsetj-
um hér eftir á íslensku og köllum bít. Ég
hafði ekki lengi talað við Stenna þarna í
vagninum, (en svo er vinur minn einatt
kallaður), þegar mér skildist að hann hafði
tekið nýja sótt, áhugamál sem sótti svo á
að annað komst ekki að og augun gljáðu
meðan hann lét dæluna ganga líkt og í
móki. Hann virkaði sem nýfrelsaður aðvent-
isti er vildi veita vini sínum hlutdeild í hinni
eilífu birtu. Hugur hans var algerlega horf-
inn á vit liðinna ára, alias — áratugarins
1960—1970 „bítáratugarins". „Bít, bít, bít,“
var viðkvæðið í Stenna. Bít, bít var lausnar-
orðið, bít var lífið og lífið var bít. Hér var
ekki bara um hið tónlistarlega „bít“ að
ræða, þó Stenni sé vissulega einn rythmísk-
asti maður sem ég hef þekkt. Nei, bítið var
allsstaðar, lá í andrúmsloftinu, í gatnakerf-
inu, í byggingarlistinni, í klæðnaðinum og
bara hvarvetna þar sem menn vildu þefa
það uppi. Og Stenni var vissulega naskur
við það, „hafði bítið í nefínu" eins og sagt er.
Það vildi svo til að ég var býsna móttæki-
legur fyrir allri þessari „bíthyggju" um
þessar mundir, þá nýbúinn að uppgötva hina
ódauðlegu fjórmenninga „The Beatles",
langt á eftir tímanum.. Sökum óhagstæðs
fæðingartíma gátum við ómögulega komist
á skrið fyrr, það eina sem mér var persónu-
lega minnisstætt frá þessu tímabili var hve
„Obladí" hljómaði linnulaust í hljóðvarpinu
sumarið 1969. En nú var sem sé kominn
tími til að bæta sér upp glataðar sælustund-
ir.
Einhver skyldi nú ætla að ég hefði átt
mikinn sálufélaga í Bítlastúderingu þar sem
Stenni var. En það var öðru nær. A þessu
30