Morgunblaðið - 06.01.2001, Blaðsíða 61

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 2001 61
THE GO-BETWEENS er ein af
þessum hljómsveitum sem erfitt er
að skilja af hverju aldrei sló í gegn.
Hún gaf út sex plötur á níunda ára-
tugnum, hver annarri betri, fullar af
melódískum popplögum þar sem
mjúkar gítarlínur og smásögur úr
hverdagslífinu ófust saman. Gagn-
rýnendur héldu ekki vatni, en kaup-
endur héldu að sér höndum. Þeir
voru eins og óheppið fótboltalið sem
sýnir hvern stórleikinn á fætur öðr-
um en tekst bara aldrei að koma
knettinum í netið.
Robert Forster og Grant Mc-
Lennan stofnuðu hljómsveitina árið
1978 í Brisbane, Ástralíu, innblásnir
af pönki og póesíu. Þeir áttu m.a. eft-
ir að hita upp fyrir Birthday Party
og seinna á ferlinum fyrir REM en
hærra reis frægð þeirra ei. Tónlist
þeirra sór sig í ætt við breska ný-
bylgjurokkið og Go-Betweens fluttu
reyndar til fyrirheitna landsins, þ.e.
Bretlands, og komust þar á samning.
Smám saman hneigðust lögin meira í
poppáttina, en þó alltaf með kjöt á
beinunum. Þeir Robert Forster og
Grant McLennan voru báðir skrif-
aðir fyrir öllum lögum í sönnum
Bítlaanda, en í raun skiptu þeir laga-
smíðunum bróðurlega á milli sín.
McLennan hafði einstakt lag á að
semja grípandi laglínur við texta um
sambönd á niðurleið, en Forster var
meiri rokkari og tilraunaglaðari og
textar hans hljómuðu eins og hann
hefði skrifað þá á kaffihúsi í París.
Þeir voru stundum aðeins of vel lesn-
ir, skreyttu textana með bókmennta-
legum vísunum hingað og þangað, en
náðu oft skáldlegum hæðum í sögum
sínum af venjulegu fólki í óvenjuleg-
um aðstæðum. Ástin var þeim sér-
staklega hugleikin, ekki síst á síð-
ustu plötunni þeirra, 16 Lovers
Lane, sem kom út árið 1988. Þá var
baslið reyndar farið að segja til og
félagarnir slitu samstarfinu og fóru
hvor í sína sólóátt. En sólóverkefnin
voru aldrei meira en bara ágæt, það
vantaði einhvern neista án þessarar
nettu samkeppni á milli þeirra
tveggja.
Árið 1997, í tilefni þess að gömlu
plöturnar þeirra höfðu verið endur-
útgefnar, komu The Go-Betweens
saman aftur og spiluðu á nokkrum
stöðum, m.a. á Hróarskeldu. Tón-
leikarnir voru dæmigerðir fyrir allan
þeirra feril: þeir fengu úthlutað
versta tíma, kl. tvö á laugardegi
minnir mig, það rigndi stanslaust yf-
ir þessa 200 dyggu aðdáendur sem
komu til að hlusta, og rafmagnið var
alltaf að fara af svo þeir gátu ekki
einu sinni klárað prógrammið. En
snilldin skein samt í gegn.
Og nú eru þeir komnir með nýja
plötu, eftir 12 ára hlé. Lindy Morr-
ison, einn flottasti trommari rokk-
sögunnar, er horfin á braut, en þeim
félögum til stuðnings eru kvensurn-
ar úr Sleater-Kinney og Adele
Pickvance sem hefur komið við sögu
á sólóplötunum. The Friends of
Rachel Worth var tekin upp á tveim-
ur vikum og hljómar fersk og „spont-
ant“ en hljóðblöndun mætti reyndar
vera betri, svolítið loðið á köflum.
Go-Betweens eltust aldrei við nýj-
ustu strauma og stefnur, og gera
ekki undantekningu á því nú, vísa
fremur aftur til Velvet Underground
og skyldra. Þeir notuðu oft óhefð-
bundnari hljóðfæri (fiðlu, óbó, selló
o.fl.) en hér er einfaldleikinn í fyr-
irrúmi og lögin á lágstemmdum nót-
um.
Gítarar eru fremst í flokki og ein-
staka píanó- og fiðlunótur fylla upp í
pakkann. Lögin eru ljómandi melód-
ísk og klassísk að uppbyggingu, og
tvíeykið er í toppformi. McLennan
kemur með hvert lagið á fætur öðru
sem festist í hausnum; „Going Blind“
ætti að fá alla í félagsheimilinu út á
gólfið og „Heart and Home“ á heima
með bestu lögum hljómsveitarinnar
(„there’s ice around your heart, my
home…“). Forster setur í rokkgírinn
í „German Farmhouse“ og textinn
um bjórdrykkju í Bæjaralandi er
óborganlegur. Lögin hans eru samt
heflaðri en oft áður, og hreinlega
angurvær á köflum. Gott ef hann
yrkir ekki einnig óð til Patti Smith í
„When she sang about angels“. Eig-
inlega hafa þeir félagar nálgast
hvorn annan í lagasmíðum þannig að
þessi plata virkar heilsteyptari en
mörg fyrri verka Go-Betweens. Ein-
faldleikinn í útsetningum, tilgerðar-
leysið og það hvað lögin hanga vel
saman, minnir einna helst á Liberty
Belle and the Black Diamond Ex-
press, meistarastykki sveitarinnar
sem kom út 1986. Vinir Rakelar nær
kannski ekki alveg í skottið á þeirri
plötu en hún kemur samt gömlum
aðdáenda þægilega á óvart. Þeir
hafa greinilega munað eftir öllum
gömlum trixum og bætt nýjum við.
ERLENDAR
P L Ö T U R
Steinunn Haraldsdóttir fjallar
um The Friends of Rachel
Worth, endurkomuplötu The
Go-Betweens.
 Gömul trix og ný
Hin ástralska Go-Betweens hefur starfað með hléum allt síðan 1978.
Banvænar býflugur
(Hell Swarm)
S p e n n u m y n d
½
Leikstjóri: Tim Matheson. Handrit:
Roderick og Bruce Taylor. Aðal-
hlutverk: Boyd Kestner, Kathryn
Morrison og Tim Matheson. (90
mín) Bandaríkin, 2000. Sam mynd-
bönd. Bönnuð innan 16 ára.
Á SJÖTTA áratugi aldarinnar varð
vinsæl ákveðin tegund hrollvekna,
sem lýsir því hvernig framandi verur
þröngva sér inn í
líkama fólks og taka
hann yfir. Invasion
of the Body Snatch-
ers er líklegast
frægasta dæmið um
það, en myndir af
þessu tagi hafa ver-
ið gerðar á ýmsum
gæðastigum allt
fram til dagsins í
dag. Banvænar býflugur er spennu-
hrollvekja af verstu gerð, sem sækir
óspart í þetta umfjöllunarefni og sull-
ar því saman við fleiri þekkta hroll-
vekjuþræði, eins og t.d. genafikt og
vírusaógn. Þar segir frá mikilli hættu
sem mannkyni stendur af líkamslaus-
um geimverum sem taka sér bólfestu
í líkama fólks. Ekki skánar það heldur
þegar illu geimverurnar þróa ban-
væna býflugutegund sem ætlað er að
útrýma öllu fólki á jörðinni. Það er
merkilegt hversu illa þessi mynd er
gerð, en jú, það má hlæja að henni.
MYNDBÖND
Gamlar
tuggur
Ferð Alvins Straight
(The Straight Story)
D r a m a

Leikstjóri: David Lynch. Handrit:
John Roach og Mary Sweeney. Að-
alhlutverk: Richard Farnsworth,
Sissy Spacek og Harry Dean Stan-
ton. (111 mín) Bandaríkin/
Frakkland, 1999. Sam myndbönd.
Öllum leyfð.
BANDARÍSKI leikstjórinn Dav-
id Lynch er þekktur fyrir flest ann-
að en fjölskyldumyndir, hvað þá
myndir sem dreift
er af Disney-fyrir-
tækinu. Hér hefur
hann hins vegar
aldeilis tekið
stakkaskiptum frá
síðustu mynd sinni,
Lost Highway, þar
sem grótesk sýn
hans á skuggahlið-
ar bandarísks
millistéttarlífs náði tilraunakenndu
hámarki. Ferð Alvins Straight er
ljúf kvikmynd sem hentar öllum ald-
urshópum og segir frá litlu ævintýri
úr hversdaglífinu. Er þar um að
ræða ferðalag sem roskinn maður
leggur upp í til þess að heimsækja
veikan bróður sinn í næsta fylki.
Alvin hefur ekki ökuréttindi, né vill
hann taka rútu, og því kýs hann að
ferðast á gömlu sláttuvélinni sinni.
Lynch tekst að gera þessa einföldu
frásögn mjög áhugaverða, og býr til
í kringum hana sjónræn áhrif sem
bera hæfileikum hans fagurt vitni.
Þá er leikurinn stórgóður, Richard
Farnsworth heitinn leikur Alvin af
jarðbundinni snilld, sem og aðrir á
borð við Sissy Spacek. Síðan er allt-
af tilbreyting að sjá persónur í
bandarískri mynd sem líta út eins
og venjulegt fólk og endurspegla
þann veruleika sem þær eiga að til-
heyra.
Heiða Jóhannsdótt ir
Ekið um á
sláttuvél