Morgunblaðið - 14.03.2001, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. MARS 2001 49
✝ Björn KristjánGígja fæddist í
Reykjavík 10. októ-
ber 1928. Hann lést á
Sjúkrahúsi Selfoss
28. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kristjana Gísla-
dóttir og Geir Gígja,
náttúrufræðingur og
kennari. Systkini
Björns eru: Hulda,
Haukur, Gunnar, lát-
inn, og Gylfi. Systkini
samfeðra: Guðmund-
ur, Guðríður, Elísa-
bet og Þorbjörg.
Bróðir, sammæðra: Sæbjörn Helgi
Björnsson.
Björn var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Guðrún Ingólfs-
dóttir frá Akranesi. Seinni kona
hans var Anna Jóhannsdóttir frá
Neskaupstað. Börn Guðrúnar og
Björns eru: Ingólfur, Jensína
Laufey, Arna, Hulda, Erling
Rúben og Geirþrúður.
Björn var búfræð-
ingur frá Hvanneyri,
og vélvirki, einnig
lærði hann köfun og
stundaði það tals-
vert. Björn átti og
rak bílaverkstæði og
má til gamans geta
að haft var eftir ein-
hverjum að það fyr-
irfyndist ekki sú
beygla sem Björn
gæti ekki rétt.
Björn fann upp og
hannaði núverandi
bremsukerfi far-
þegamegin fyrir
ökukennara. Í nokkur ár starfaði
hann við siglingar um heim allan.
Síðustu tuttugu árin starfaði hann
og bjó ásamt konu sinni Önnu, í
Neskaupstað og kenndi þar við
verkmenntaskóla. Björn flutti
suður, fyrst til Stokkseyrar en síð-
an á Selfoss eftir að kona hans
lést.
Útför Björns fór fram í kyrrþey.
Elsku Bjössi minn.
Okkar fyrstu kynni voru ævintýra-
leg fyrir um 32 árum. Þetta var um
vetur og vorum við sonur þinn á leið
á sveitaball suður með sjó á kraft-
miklu mótorhjóli. Þegar við vorum
nýbúin að bruna í gegnum Hafnar-
fjörð springur á tryllitækinu og í
sömu andrá ber að bíl með tveimur
mönnum. Annar gengur til okkar
brosandi (dálítið ísmeygilega) og fer
að pakka hálsinum á mér betur inn.
Já, Bjössi minn, þetta varst þú og um
30 árum seinna sagðirðu mér, að
hálsinn væri viðkvæmasti staður lík-
amans fyrir kulda og sjálfur pakk-
aðirðu þínum alltaf vel inn í klúta og
trefla. Auðvitað hitti ég þig oftar á
þessum tíma, en það var í rauninni
ekki fyrr en þú fluttir til okkar, sem
mér hlotnaðist tvöföld gæfa. Í fyrsta
lagi að fá þig og kynnast þér vel og í
öðru lagi gafstu okkur fína píanóið
ykkar Önnu, mér til mikillar ánægju
og gagns. Ástæðan fyrir flutningi
þínum var einmitt sú að þú hafðir þá
nýlega misst þína heittelskuðu Önnu
og varstu af þeim sökum niðurbrot-
inn maður og sannaðist þar að eins
dauði er annars brauð, þar sem ég
naut þess í botn að umgangast þig.
Síðasta samverustundin með þér á
sjúkrahúsinu var ljúfsár. Ég sá að
þér leið ekki vel og strauk þér um
ennið svolitla stund, þá sagðirðu með
glettni í röddinni: „Þú gerir mig
værukæran, ég er að reyna að
hugsa.“ Þá er ég komin að kjarna
málsins, hugsa. Fyrir utan hvað
þetta segir um þína ríku kímnigáfu,
þá fannst mér þú einhver skarpasti
og hæfileikaríkasti maður sem ég hef
kynnst og ég er fegin hvað þú hélst
því fram í andlátið, ásamt persónu-
einkennum þínum, svo sem glað-
værð, yfirvegun, þrjósku, dugnaði og
blíðu, fegurðin og persónutöfrarnir
voru bónus. Rétt áður en þú lagðist
inn og við sonur þinn vorum að út-
rétta með þér á Selfossi, þú varst hel-
sjúkur af krabbameini og fölur á
vangann, en geislaðir ennþá af fyrr-
nefndum eiginleikum og ég rígmont-
in af þér, þá stríddi ég þér á kven-
hyllinni. Þá hnussaði í þér
hálfhneyksluðum: „Hvað! Ég er
sjúklingur.“ Þá sagði ég: „Þá ertu
sætur sjúklingur.“ Þá skelltirðu upp-
úr og núna er ég búin að sannfrétta
að á þinni vikulöngu banalegu
bræddirðu hjúkkuhjörtu.
Mig langar að þakka og nefna fólk
sem reyndist Bjössa vinir í raun.
Guðbjörn (sem nú er látinn), sem var
vakinn og sofinn yfir Bjössa, og gáfu
þeir og þáðu á víxl, vinirnir, svo unun
var að fylgjast með svipfallega prent-
aranum í Grænumörkinni sem stóð
vaktina með Ingu B., sem varð góður
vinur Bjössa og tók að sumu leyti við
af okkur Guðbirni. Svo þakka ég
starfsfólki sjúkrahússins fyrir þjón-
ustu þess svo og félagsmálageiran-
um. Ég samhryggist þeim sem eiga
um sárt að binda vegna andláts
Bjössa. Bara eitt að lokum, Bjössi.
Þegar ég hafði spilað fyrir þig á pí-
anóið einu sinni sagðirðu brosandi út
að eyrum: „Ég vissi ekki að ég ætti
svona yndislega tengdadóttur.“ Mig
langar að gera þessi orð að mínum og
segja, ég vissi ekki að ég ætti svona
yndislegan tengdaföður.
Takk fyrir allt.
Borghildur.
BJÖRN KRISTJÁN
GÍGJA
Við vorum vinir
Gunnars og erum enn.
Lífið var leikur, mest
úti við, ferðir í bæinn, í
búðir, í bíó og oft fórum við í sund í
Vesturbæjarlaugina. Gunnar var
duglegur að vinna og teymdi Palla
með sér í garðvinnu. Eins og full-
orðnir menn gerðu þeir félagar til-
boð í garðana sem snyrta átti. Fyrir
rúmu ári greindist Gunnar með
krabbamein. Við trúðum því báðir þá
að hægt yrði að lækna vin okkar.
Síðla árs í fyrra var okkur sagt hve
alvarleg veikindi Gunnars væru í
raun. Að líklega yrðu þetta síðustu
jólin hans. Við gátum ekki skilið
þessar fréttir. Þegar Gunnar var
orðinn mjög veikburða sátum við oft
saman heima hjá honum og horfðum
á myndir. Séra Sigurður í Seltjarn-
arneskirkju var okkur mikill stuðn-
ingur. Stundum horfðum við á mynd
í kirkjunni og Sigurður pantaði pizz-
ur. Við vorum alltaf velkomnir í
heimsókn til Gunna þegar hann
treysti sér til þess að fá félagsskap.
Það var mikið áfall þegar séra Sig-
urður kom upp í Bláfjöll til okkar, en
við vorum þar í skíðaferðalagi, og til-
kynnti okkur að Gunnar hefði dáið
um nóttina. Við fórum strax heim og
fengum að kveðja hann í sínu rétta
umhverfi. Hann var friðsæll á svip-
inn þegar við fengum að sjá hann.
Foreldrar Gunnars veittu okkur
mikinn stuðning og hjálp í sorginni.
Palli var svo heppinn að fá að njóta
þess að vera með Gunnari í fullu fjöri
í Portúgal sumarið 1999. Þeir fóru í
GUNNAR ÖLVIR
IMSLAND
✝ Gunnar ÖlvirImsland fæddist í
Óðinsvéum í Dan-
mörku 13. október
1986. Hann lést á
heimili sínu í Eiðis-
mýri 20 á Seltjarnar-
nesi hinn 6. mars síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Sel-
tjarnarneskirkju 13.
mars.
rennibrautagarð, syntu
í sjónum, röltu um bæ-
inn í Albúfeira og
stríddu túristum með
leiser.
Brynja móðir Gunn-
ars hefur sýnt mikinn
styrk í veikindum hans
og eftir þau. Hún hefur
verið okkur sem móðir,
leyft okkur að syrgja
með sér. Í því er mikill
styrkur fyrir okkur.
Faðir Gunnars og
bræður hafa líka styrkt
okkur mikið með æðru-
leysi sínu og visku.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú er komin lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð
(Þórunn Sig.)
Um leið og við kveðjum okkar
góða og trausta vin þökkum við fyrir
að hafa fengið að kynnast honum.
Við vottum foreldrum Gunnars og
bræðrum innilega samúð.
Þínir vinir,
Baldur og Páll Bragi.
Það var einn glaðan, sólríkan sum-
ardag að ég og strákarnir mínir
tveir, Palli og Bjössi fórum út á fót-
boltavöll í Kolbeinsstaðamýri. Á vell-
inum voru fyrir nokkrir drengir að
sparka bolta. Okkur var velkomið að
spila með og upphófst skemmtilegur
knattspyrnuleikur. Ég kannaðist við
einn piltinn úr hverfinu. Snaggara-
legur drengur, dökkur yfirlitum og
glaðlegur. Hann lét mikið að sér
kveða í leiknum. Bæði var hann
„teknískur“, eins og sagt er á knatt-
spyrnumáli, og einnig vakti það at-
hygli mína að hann viðurkenndi allt-
af brot áður en bent var á það. Það er
sjaldgæft einsog þeir sem leika frí-
stundaknattspyrnu vita. Hann kunni
að sóla en gaf einnig boltann þegar
meðspilarar hans komust í færi.
Þetta voru fyrstu kynni mín og ég
held okkar feðga af Gunnari Ölvi
Imsland sem nú er allur. Vinátta
hans og eldri sonar míns Páls Braga
er í dag margra ára gömul. Hún óx
og þeir höfðu góð áhrif hvor á annan.
Vógu hvor annan upp. Gunnar háði
langa og stranga baráttu við skæðan
sjúkdóm. Það er leitt að hugsa til
þess hve langt er síðan þessi fyrrum
heimagangur spjallaði frjálslega við
okkur, foreldra Palla. Ævinlega í
hrekkleysi. Einsog gengur á milli
feðga plata þeir hvor annan á stund-
um. Gunnari tókst oft að leiðrétta
Palla þegar hann sagði mér frá af
nokkurri ónákvæmni. Ekki á þann
hátt að hann væri að koma upp um
besta vin sinn heldur var hann að
benda honum á hvað væri rétt. For-
eldrum Gunnars og bræðrum kynnt-
umst við betur þegar leiðir lágu sam-
an í Portúgal sumarið 1999. Við
böðuðum okkur í sól og sjó, kepptum
í fótbolta fyrir hönd okkar hótels í
bikarkeppni hótela á Albúfeira,
spjölluðum um heima og geima. Og
fundum út að ekki áttu synir okkar
einir ótal margt sameiginlegt heldur
og fjölskyldur þeirra. Það lýsir af
þessari minningu um Gunnar því
skömmu síðar fóru veikindi hans að
gera vart við sig. Við foreldrarnir og
litli bróðir Palla fylgdumst með veik-
indum Gunnars í gegnum son okkar.
Það var erfið reynsla og sár. Sonur
minn hefur misst mikið og við líka. Í
skarð Gunnars verður ekki fyllt en
við munum gera okkar besta til þess
að leyfa sorginni að finna sinn farveg
til góðs, til aukins þroska. Páll sonur
minn hefur elst um mörg ár á meðan
á veikindum vinar hans hefur staðið.
Næstu mánuði munum við hjálpast
að við að skýra mynd Gunnars í hug-
um okkar sem best við getum. Hann
á það svo fyllilega skilið og við líka.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
heimsækja móður Gunnars, Brynju,
tveimur dögum fyrir dauða hans. Við
áttum góða stund saman. Hún gaf
mér styrk sem ég hef úr að moða
núna og get notað til þess að hugga
son minn. Samband þeirra vinanna
var einstakt. Traust og nóg áttu þeir
af kærleika hvor handa öðrum.
Þremur dögum áður en Gunnar dó
heyrði móðir hans hann tala upp úr
svefni. Hann endurtók sömu setn-
inguna aftur og aftur: Þú verður að
standa þig vel í skólanum, Palli, það
er svo mikilvægt. Sjálfsvorkunn var
því fjarri þessum fyrrum atorku-
sama pilti sem á dánarbeði hugsaði
meira um gæfu vinar síns en eigin
ógæfu.
Ég votta fjölskyldunni mína inni-
legustu samúð.
Ykkar vinur,
Sigurður Björnsson.
Vinur minn Gunnar Ölvir er dáinn.
Mér þykir í meira lagi óraunverulegt
að reyna nú við þessar ömurlegu að-
stæður að skrifa þessi fáu orð sem
mig langar þó að gera.
Við kynntumst fyrst í gegnum fót-
boltann hjá Gróttu í 4. flokki þegar
við vorum í Mýrarhúsaskóla. Það
tókst fljótlega með okkur góð vinátta
enda áttum við mörg sameiginleg
áhugamál og vorum mikið saman.
Ekki síst á hans heimili þar sem við
vinirnir vorum alltaf velkomnir og
Brynja var alltaf til í að spjalla við
okkur og hvetja okkur áfram, m.a.
við lærdóminn.
Sumarið 1999 ákváðum við að
vinna okkur inn peninga með því að
slá garða fyrir fólk hér í Vesturbæn-
um og úti á Seltjarnarnesi. Kom Palli
okkur þar stundum til hjálpar. Fyrir
þá peninga gátum við borgað sjálfir
okkar bíóferðir og fleira skemmti-
legt.
Elsku Brynja, Ómar, Ragnar,
Birgir og Arnar, ég og fjölskylda mín
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Gunnar er góður vinur sem ég
mun aldrei gleyma.
Ingi Hilmar.
Elsku Gunnar, við kveðjum þig
með hlýhug og söknuði og viljum
þakka guði fyrir að hafa orðið þeirr-
ar gæfu aðnjótandi að kynnast þér.
Einnig fengum við að kynnast því
hve mikill kraftur og orka getur búið
í einni manneskju og munum við
minnast þess alla ævi.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Við biðjum góðan guð að varðveita
minningu Gunnars og veita fjöl-
skyldu hans og vinum styrk á erf-
iðum tímum.
Hvíl í friði, elsku vinur.
Gunnhildur, Halldóra, Olga
Lilja, Pálína, Vera Björt og
Þórunn Elísabet.
Kæri vinur okkar, við sitjum hér
agndofa og reynum að meðtaka þá
sorgarfrétt sem við fengum sl.
þriðjudag að þú værir farinn frá okk-
ur.
Elsku Gunni, eins og þú varst allt-
af kallaður hjá okkur félögum þínum,
hvernig eigum við að skilja tilgang
lífsins þegar ungur vinur okkar, sem
rétt er að byrja að lifa lífinu, er tek-
inn svo snögglega frá okkur?
Það er margs að minnast er við
hugsum til baka. Skíðaferðin í 7.
bekk sem er alveg ógleymanleg, þar
sem allir skemmtu sér frábærlega.
Þú varst svo baráttumikill strákur,
sérstaklega í veikindum þínum, lífs-
glaður og vildir alltaf öllum vel.
Elsku Gunni, við þökkum fyrir
yndisleg ár sem voru allt of fá, en
minningin um góðan félaga mun allt-
af lifa með okkur.
Við vottum foreldrum og bræðr-
um okkar dýpstu samúð og biðjum
góðan Guð að gefa þeim styrk í sorg-
inni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Þínar vinkonur,
Una, Vala, Auður,
Magnea og Halldóra.
Ég horfði í gegnum gluggann
á grafhljóðri vetraróttu,
og leit eina litla stjörnu
þar lengst úti í blárri nóttu.
Hún skein með svo blíðum bjarma,
sem bros frá liðnum árum.
Hún titraði gegnum gluggann,
sem geisli í sorgartárum.
Og ef til vill sér þar einhver,
sem einn í þögninni syrgir,
móðurstjörnuna mína,
sem miðnæturdökkvinn byrgir.
Ef til vill sér hana einhver
á andvökustundum sárum
titra í gegnum gluggann,
sem geisla í sorgartárum.
(Magnús Ásg.)
Með kveðju,
Bryndís, Halldór,
Hrefna Ýr og Jörgen Þór.
Haustið 1999 byrjaði Gunnar Ölvir
í Valhúsaskóla eftir skólasetu í Mýr-
arhúsaskóla. Gunnar var fullur til-
hlökkunar að takast á við ný verk-
efni, jákvæður og glaðlegur í
viðmóti. Bæði kennarar og bekkjar-
félagar hans tóku eftir þessum glað-
lega og glettna strák og varð hann
fljótt hvers manns hugljúfi. Veturinn
byrjaði vel, verkefnin voru mörg,
bæði allt heimanámið og félagslífið,
þar sem Gunnar lét sig ekki vanta.
Þegar leið á vorið syrti í álinn hjá
Gunnari. Hann veiktist og hefur síð-
astliðið ár háð baráttu við þann
skæða sjúkdóm sem felldi hann að
lokum. Gunnar sýndi frábæra þraut-
seigju og mikið hugrekki allan tím-
ann. Hann gat rætt um lífið og til-
veruna af mikilli yfirvegun og var
það styrkur bæði fyrir fjölskyldu og
vini. Við starfsfólk Valhúsaskóla
þökkum fyrir þann tíma sem við
höfðum með Gunnari. Það er alltaf
sárt að horfa á eftir ungu fólki sem á
alla framtíðina fyrir sér. Foreldrum,
bræðrum og öðrum ættingjum send-
um við okkar einlægu samúðarkveðj-
ur.
Starfsfólk Valhúsaskóla.