Morgunblaðið - 21.04.2001, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 21. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Vilborg Árna-dóttir fæddist að
Efri-Ey í Meðallandi
28. júní 1913. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 9. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Sunneva Orms-
dóttir, f. 23. apríl
1884, d. 30. sept.
1976, og Árni Jóns-
son, f. 8. okt. 1875, d.
21. mars 1946. Vil-
borg var yngst fimm
systkina sem voru:
Sigurlín, f. 8. des.
1905, d. 18. febr. 1969; Guðrún, f.
16. okt. 1907, dvelur á Klaustur-
hólum; Jón, f. 1. nóv. 1908, d. 25.
des. 1992; og Bjarni, f. 1. maí
1911, d. 12. júlí 1996.
Vilborg giftist 1935 Sigurði Sig-
urðssyni frá Lágu-Kotey í Meðal-
landi, f. 9. nóv. 1903, d. 24. maí
1988. Þau hófu búskap í Skamma-
dal í Mýrdal sama ár
og áttu þar heimili
til æviloka. Börn
þeirra eru: Árni, f. 9.
febr. 1938; Guðgeir,
f. 21. okt. 1940, búa
báðir í Skammadal;
Kristín Sunneva, f.
14. júní 1944, maki
Jóhann Bjarnason, f.
18. apríl 1942, þau
búa á Hellu. Synir
Kristínar eru: 1) Sig-
urður Garðarsson, f.
18. okt. 1966, kona
hans er Inger Lang-
feldh, þeirra börn
eru: Trygve, Sigurd og Ingrid
Kristín, þau búa í Noregi. 2) Ár-
mann Jón Garðarsson, f. 22. maí
1970, unnusta hans er Friðsemd
Thorarensen. Börn Ármanns eru:
Bjarni Aron og Sunneva Lind.
Útför Vilborgar fer fram frá
Víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Aldrei skaltu að leiðum lesti
leita í fari annars manns.
Aðeins grafa ennþá dýpra
eftir bestu kostum hans.
Geymdu ekki gjafir þínar
góðum vini í dánarkrans.
(H.G.)
Þetta ljóð kom í huga minn þeg-
ar ég settist niður til að skrifa
nokkur minningarorð um mína
hjartkæru móður. Hún leitaði svo
sannarlega ekki eftir löstum í fari
fólks, sá bara það góða. Minningin
hjá okkur börnunum hennar er að-
eins falleg og björt. Við erum
þakklát fyrir að hafa fengið að hafa
hana hjá okkur svo lengi. Faðir
minn, Sigurður Sigurðsson, lést 24.
maí 1988. Síðan hefur hún búið í
skjóli sona sinna, þeirra Árna og
Guðgeirs í Skammadal. Annaðist
hún heimili með þeim þar til fyrir
nokkrum vikum er hún þurfti að
dvelja á sjúkrahúsi.
Umhyggja hennar fyrir sonum
sínum var mikil, hugurinn gjarnan
í Skammadal og ekki fór ég, dóttir
hennar, varhluta af ást hennar og
umhyggju alla tíð. Varð ég þeirrar
gæfu aðnjótandi að geta verið mik-
ið hjá henni síðustu vikurnar og
fyrir það er ég þakklát. Ég þakka
þér, elsku mamma mín, fyrir árin
sem við áttum saman. Vafalaust
muntu áfram fylgjast með fólkinu
þínu, dóttursonum, langömmubörn-
um og öllum sem þér voru kærir.
Guð geymi þig.
Þín dóttir,
Kristín.
Látin er í hárri elli náfrænka
mín, Vilborg Árnadóttir, lengi bú-
andi í Skammadal í Mýrdal. Vorum
við systkinabörn. Þar sem ég og
fjölskylda mín höfum lengi átt sam-
leið með Borgu í Skammadal og
hennar fólki, vil ég nú að leiðarlok-
um þakka henni samfylgdina með
nokkrum orðum. Vilborg var fædd
og uppalin í Efri-Ey í Meðallandi
og ólst þar upp í foreldrahúsum
með tveimur systrum sínum og
tveimur bræðrum. Af þeim Efri-
Eyjar systkinum lifir enn Guðrún,
rúmlega níræð, sem dvelst á
Hjúkrunarheimilinu Klausturhól-
um á Kirkjubæjarklaustri.
Vilborg var þannig Meðallend-
ingur að uppruna, og austan Mýr-
dalssands lágu allar rætur hennar.
Hins vegar hafði hún dvalizt í Mýr-
dalnum mestan hluta ævi sinnar
eða frá árinu 1935, þegar hún flutt-
ist að Skammadal með manni sín-
um, Sigurði Sigurðssyni frá Lágu-
Kotey í Meðallandi. Höfðu þau
gengið í hjónaband það sama ár.
Þar í sveit var þröngt um jarðnæði,
svo að þau brugðu á það ráð að
flytjast út yfir Sand, eins og kallað
er þar eystra, þegar þeim stóð til
boða að gerast leiguliðar á býlinu
Skammadal II.
Þannig lá fyrir þeim hjónum
sama leið og afa og ömmu okkar
Borgu, sem fluttust út í Mýrdal og
settust að á Kaldrananesi þremur
áratugum áður.
Ég fullyrði, að Mýrdælingum var
verulegur fengur í þessum nýju
ábúendum í Skammadal, enda kom
það fljótt í ljós. Þau Vilborg og Sig-
urður voru samhent í öllum sínum
störfum, en fóru hægt af stað. Þau
eignuðust fljótlega hluta þeirrar
jarðar, sem þau sátu. Árið 1961
keyptu þau svo Skammadal I og
fluttu sig yfir í vesturbæinn. Þá
hófust þau fyrir alvöru handa við
að gera Skammadalinn að þeirri
góðu og fallegu bújörð sem hún er
nú og blasir við öllum þeim, sem
um þjóðveginn fara.
Þeim var það vel ljóst í upphafi,
að hagur heimilisins yrði bezt
tryggður með góðum bústofni.
Komu þau sér því upp góðu og þrif-
legu kúa- og fjárbúi.
Um leið sáu þau í hendi sér, að
byggja yrði vel og vandlega yfir
skepnur þeirra og það áður en þau
hugsuðu til fjölskyldunnar í þeim
efnum. Létu þau Vilborg sér því
nægja gamla vesturbæinn, en þó
með margvíslegum endurbótum,
þar til skömmu eftir 1980, að þau
fluttust í nýtt og vandað íbúðarhús.
Þá var það ekki í anda húsbóndans
að láta vélar og áhöld liggja úti og
ryðga, heldur reisti hann og synir
hans yfir þau hús og skemmur, þar
sem einnig mátti dytta að vélum og
amboðum og lagfæra fyrir næsta
sumar.
Alls þessa sér stað í myndarleg-
um byggingum í Skammadal.
Hér má og ekki gleyma því, að
börn þeirra þrjú urðu strax liðtæk
við búskapinn, þegar þau uxu úr
grasi. Bræðurnir, Guðgeir og Árni,
hafa alla ævi sína dvalizt í föð-
urgarði og erjað jörðina með for-
eldrum sínum. Sama gerði og dótt-
irin, Kristín Sunnefa, meðan hún
dvaldist heima.
Þegar heimilisfaðirinn féll frá
1988, tóku þeir bræður við öllum
bústörfum utanhúss, en móðir
þeirra sá áfram um allt innan-
stokks. Gerði hún það alla tíð með
slíkri prýði, að þeir, sem að garði
bar, undruðust það mjög, og þá
ekki sízt, þegar hár aldur færðist
yfir frænku mína og veikindi steðj-
uðu að. Þar var ekki annað að sjá
en fullfrísk kona á góðum aldri
gengi um hús. Virtist allt leika í
höndum hennar, eins og sagt er.
Ég hygg og, að þeir, sem áttu þar
leið um garða og settust við matar-
eða kaffiborð hjá henni Borgu í
Skammadal, geti tekið undir með
mér, þegar ég segi, að þar var veitt
af miklum myndar- og rausnar-
skap. Var hún þó sjálflærð að
flestu leyti. Raunar hafði Borga á
ungum aldri dvalizt um tíma hér í
Reykjavík og þénað, eins og sagt
var, hjá myndarfólki. Að þeirri dvöl
mun hún líka hafa búið að ein-
hverju leyti, þegar hún sjálf hóf
búskap sinn fyrir austan.
Ég veit, að frænka mín var ekki
mikið fyrir að láta bera á sér í
þjóðlífinu og var vissulega ein af
hinum mörgu konum, sem gættu
bús og barna af þeirri samvizku-
semi, sem þeim var áskapað og
ætluðu ekki til neinna annarra
launa en þeirra að rækta vel garð-
inn sinn og koma börnum sínum til
þroska með mökum sínum. Þannig
var einnig hin látna frænka mín,
sem ég og mitt fólk minnumst á
þessari kveðjustund með miklu
þakklæti fyrir gengna tíð. Er gott
að ylja sér við þær minningar, þeg-
ar litið er til baka yfir farinn veg.
Við Villa sendum ásamt börnum
okkar samúðarkveðjur til barna
Vilborgar og Sigurðar í Skamma-
dal og þökkum þeim einnig góð
kynni á liðnum áratugum.
Jón Aðalsteinn Jónsson.
VILBORG
ÁRNADÓTTIR
✝ Guðríður ÞórdísSigurjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 13. apríl 1911.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Landakoti 4. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Hjálmfríður
Marsibil Kristjáns-
dóttir, f. 7. október
1875 á Ísafirði, d.
21. júlí 1954, og
Sigurjón Kristjáns-
son vélstjóri, f. 30.
desember 1879 í
Hagaseli í Staðarsveit á Snæ-
fellsnesi, d. 5. október 1964. Þau
slitu samvistum. Börn þeirra
hjóna voru Kristján, vélstjóri, f.
30. september 1905 á Bíldudal,
d. 13. mars 1982, Sigurgeir,
hæstaréttarlögmaður, f. 5. ágúst
1908 í Hafnarfirði, d. 8. desem-
febrúar 1940 í Reykjavík, stjórn-
arráðsfulltrúi. Börn þeirra eru
Óskar Þór, f. 27. ágúst 1960,
læknir, Kristinn, f. 3. maí 1964,
rafeindavirki, Ólafur Einar, f. 7.
júní 1967 viðskiptafræðingur, og
Jóhann Gunnar, f. 6. mars 1973,
viðskiptafræðingur. Þau hjónin
eiga sex barnabörn. 2) Kjartan
Oddur, f. 2. júlí 1936, tannlæknir
í Reykjavík, maki Svala Haukdal
Jónsdóttir, f. 31. maí 1952 á Suð-
ureyri í Súgandafirði, skrifstofu-
maður. Dóttir þeirra er Sif
Haukdal, f. 14. mars 1987. Börn
Kjartans af fyrra hjónabandi eru
Þorbergur, f. 1. nóvember 1961,
rafvirki, Þórdís, f. 19. júní 1965,
læknir, Björg, f. 5. janúar 1967,
félagsráðgjafi, Ragna Vala, f. 23.
janúar 1970, hönnuður, og Auð-
ur Elfa, f. 20. maí 1975, land-
fræðingur. Barnabörn Kjartans
eru sjö.
Guðríður starfaði lengi í fyr-
irtæki þeirra hjóna, Parísarbúð-
inni í Reykjavík, en síðustu
starfsár sín vann hún hjá Flug-
leiðum á Hótel Loftleiðum.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey að ósk hinnar látnu.
ber 1995, Jóhann
Gunnar, f. 17. ágúst
1909 í Reykjavík, d.
10. júní 1916.
Guðríður giftist
hinn 30. júlí 1932
Þorbergi Kjartans-
syni kaupmanni, f.
26. ágúst 1891 í Skál
á Síðu í V-Skafta-
fellssýslu, d. 20. apríl
1979. Foreldrar hans
voru Kjartan Ólafs-
son, f. 25. ágúst 1857
á Hörgslandi í V-
Skaftafellssýslu,
bóndi í Skál á Síðu,
d. 16. mars 1900, og kona hans
Oddný Runólfsdóttir, f. 17. janú-
ar 1864 á Búlandi í V-Skafta-
fellssýslu, d. 30. september 1912.
Börn Guðríðar og Þorbergs eru:
1) Jóhann Gunnar, f. 19. maí
1933, læknir í Reykjavík, kvænt-
ur Ágústu Óskarsdóttur, f. 13.
Hún hefði orðið níræð þ. 13. apríl sl.
hún Guðríður tengdamóðir mín. Þrátt
fyrir sjúkrahúslegu undanfarna mán-
uði og baráttu við sjúkdóma þá ætlaði
hún sér aftur heim til sín á Bollagöt-
una, þar sem hún hafði búið síðan
1943.
Það var svo margt sem hún ætlaði
þá að gera. Viljinn var sterkur, en lík-
aminn orðinn veikur og enginn veit
sína ævina fyrr en öll er.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir að
hafa fengið Guðríði sem tengdamóð-
ur, samfylgdin var orðin löng, því ég
kom ung stúlka fyrst á heimili Guð-
ríðar og Þorbergs sem unnusta eldri
sonar þeirra.
Heimili tengdaforeldra minna bar
myndarskap Guðríðar gott vitni, hún
var ávallt mikil húsmóðir og hann-
yrðakona. Útsaumur hennar prýðir
ekki aðeins hennar heimili og sona
hennar, heldur einnig kirkjuna í
Bíldudal, en fyrir nokkrum árum gaf
hún kirkjunni tvo veglega útsaumaða
stóla til minningar um móður sína
Hjálmfríði Kristjánsdóttur og móður-
foreldra, Kristínu Jónsdóttur og
Kristján Kristjánsson smið.
Guðríður var sjálfstæð og kraft-
mikil kona, m.a. tók hún bílpróf 1945
og var lengi vel aðalbílstjóri heimilis-
ins, ók þá ekki aðeins innanbæjar
heldur einnig „austur fyrir fjall“ upp
og niður gömlu Kambana og á hol-
óttum þjóðvegum þeirra tíma. Síð-
ustu ökuferð sem bílstjóri fór hún í
september sl.
Guðríður var ákveðin kona og hafði
skoðanir á mönnum og málefnum,
kona sem gerði miklar kröfur til
sjálfrar sín, hafði reglu á öllum hlut-
um og ætlaðist til þess sama af öðrum.
Hún var ung þegar hún giftist
tengdaföður mínum, Þorbergi Kjart-
anssyni kaupmanni, sem var nokkuð
eldri en hún.Það var gott að vera í ná-
vist þeirra, því hjónabandið var ein-
staklega farsælt og hamingjuríkt.
Sýndu þau hvort öðru ávallt mikla til-
litssemi og umhyggju. Þau eignuðust
tvo syni, Jóhann Gunnar lækni og
Kjartan tannlækni, barnabörnin eru
10 og barnbarnabörnin orðin 13.
Starfsvettvangur var um langan
tíma á heimilinu, en hún hafði áður en
hún giftist starfað á skrifstofu Eim-
skipafélags Íslands. Síðar þegar
drengirnir uxu úr grasi fór hún til
starfa með manni sínum og bróður
hans Runólfi í verslun þeirra bræðra
Parísarbúðinni.
Þegar Þorbergur lét hún af störf-
um, þá skipti Guðríður um starfsvett-
vang komin vel yfir miðjan aldur og
tók til starfa á Hótel Loftleiðum.
Þetta var krefjandi og erfitt starf,
sem hún sinnti af samviskusemi og
dugnaði.
Guðríður hafði mikla ánægju af því
að ferðast til útlanda, einkum til Dan-
merkur og Skotlands. Minnist ég
heimsóknar þeirra hjóna til okkar í
Svíþjóð í júní 1967. Var hún kærkom-
in og aðstoðaði Guðríður þá okkur við
heimilishaldið þar sem þriðji sonur
okkar fæddist þá skömmu eftir komu
þeirra.
Það er svo margs að minnast og
það er sárt að sjá á eftir Guðríði, en ég
hugga mig við að nú líður henni betur.
Góður Guð blessi minningu minnar
elskulegu tengdamóður.
Ágústa.
GUÐRÍÐUR ÞÓRDÍS
SIGURJÓNSDÓTTIR
Er sumarið kom yfir
sæinn
og sólskinið ljómaði um
bæinn
og vafði sér heiminn að hjarta,
ég hitti þig, ástin mín bjarta.
(Tómas Guðm.)
Svona sé ég afa og þig núna. Þú
fórst frá okkur eftir erfið veikindi, en
sem betur fór þurftir þú ekki að
þjást í allt of langan tíma. Ég er
þannig, eins og þú vissir, að ég þoli
ekki að sjá neinn líða þjáningar, og
allra síst þig, elsku amma mín. Minn-
ingarnar um þig, um allt og allt, á ég
nú í hjarta mínu og þær lifa með mér
um ókomna tíð.
Núna veit ég að þú ert hjá afa, og
ég veit að ykkur líður vel, það er gott
að vita að þið eruð saman, því þið átt-
uð alltaf hvort annað og voruð svo
falleg saman.
Ég ætla að nefna eina og sennilega
bestu minninguna mína um ykkur
afa, en það var þegar ég kom í heim-
sókn til ykkar í fyrsta skiptið, þá
þriggja ára gamall. Ég sat á stól í
eldhúsinu og afi kíkti prakkaralega
inn um dyrnar og blístraði eins og
honum var einum lagið, þá sagðir þú:
„Byrjaðu nú ekki á að hræða strák-
inn, Kjartan minn.“ Svo breiddir þú
út faðminn þinn á móti mér og ég var
boðinn velkominn í þessa yndislegu
og góðu fjölskyldu á Bjarmalandi.
Eftir það vissi ég fyrir víst að þið
voruð amma mín og afi í raun og
veru. Þegar ég stækkaði fann ég að
ég þurfti ekki að líða skort á nokkurn
hátt í framtíðinni. Það var eins og að
ganga í skóla að koma í heimsókn til
ykkar og það var góður skóli. Ég
MARTA GUÐRÚN
HALLDÓRSDÓTTIR
✝ Marta GuðrúnHalldórsdóttir
fæddist 12. febrúar
1923 í Vörum í
Garði. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 31. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Útskálakirkju 7.
apríl.
lærði mjög mikið af
ykkur báðum og er það
plús fyrir mig. Alltaf
var viðmót ykkar við
mig jafn gott.
Að endingu vil ég
þakka þér, elsku amma
mín, fyrir það sem
ávallt mun fylgja mér,
en það er að hafa fengið
að kynnast þér. Ég
sakna þín, en get hugg-
að mig við það að núna
líður þér vel og það er
gott að þú hefur fengið
að hitta hann afa aftur
Gunnar Birgir
Birgisson.
Það var alltaf sérlega gaman að
heimsækja afa og ömmu í Vörum
þegar Marta var þar í heimsókn.
Hún var hreinskilin og sagði einfald-
lega það sem henni fannst og var því
oft ansi mikið fjör við eldhúsborðið,
sérstaklega þegar talið barst að
stjórnmálum. En það var auðvitað
allt í góðu því aldrei varð hún reið.
Hún var ljúf og elskuleg við hvern
þann sem hana þekkti. Oftar en ekki
heimsótti hún okkur því stutt var
gangan niður á Sunnubraut. Hún
hafði mikinn áhuga á öllu því sem
frændfólk hennar var að gera og
hafði alltaf frá mörgu að segja. Man
ég tímabil fyrir nokkru síðan þegar
hún heimsótti okkur hvern dag.
Hún sat oft við eldhúsgluggann
hjá sér á Bjarmalandi, horfði út eftir
götunni og fylgdist með því sem þar
var að gerast. Hún fylgdist með okk-
ur systkinunum, og öllum hinum
börnunum í nágrenninu, leika sér og
alast upp. Þess verður saknað.
Elsku Marta, þú tókst á veikind-
um þínum með hugrekki og ró, því
þú hugsaðir mikið til Kjartans sem
tekur eflaust vel á móti þér.
Innilegar samúðarkveðjur frá for-
eldrum mínum og systkinum til nán-
ustu ættingja.
Megi Guð blessa og geyma Mörtu
um alla eilífð.
Þorvaldur Halldór Bragason.