Morgunblaðið - 27.07.2001, Side 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. JÚLÍ 2001 35
✝ Anna SigríðurLoftsdóttir fædd-
ist í Reykjavík hinn
8. mars 1922. Hún
lést á Landspítala,
Landakoti, 17. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Loft-
ur Guðmundsson
ljósmyndari og eig-
inkona hans Stefanía
Elín Grímsdóttir.
Anna var næstelst
systkina sinna sem
eru sr. Hákon, látinn
Fríða Björg húsfrú,
og Gísli leturgrafari,
látinn. Anna giftist eftirlifandi
eiginmanni sínum, Ásgeiri Kára
Guðjónssyni, hinn 20. október
1945. Þau eignuðust tvo syni:
Loft, f. 15. mars
1948, d. 2. apríl
sama ár, og Loft, f.
17. júní 1949, synir
hans eru Ingimar
Kári flugkennari, f.
7. okt. 1973, og Ás-
geir Örn nemi, f. 4.
apríl 1981.
Anna vann á ljós-
myndastofu Lofts
svo að segja óslitið í
55 ár, fyrst með
föður sínum en síð-
an með eiginmanni
sínum, þar til þau
hættu rekstri ljós-
myndastofunnar 1995.
Útför Önnu fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Einn af föstu punktunum í til-
verunni er ekki lengur á sínum
stað. Landslagið er breytt. Anna
móðursystir mín, sem hefur verið á
„sínum stað“ á Lokastígnum frá
því ég man eftir mér, er horfin af
hinu jarðneska sjónarsviði. Anna
var reyndar miklu meira en systir
móður minnar. Þær systurnar voru
líka nánar vinkonur og samskipti á
milli heimilanna tveggja voru ætíð
mikil. Fjölskyldan á Lokastígnum
tók þátt í öllu okkar lífi og ekkert
sem henti hana lét okkur heldur
ósnortin. Við vorum ein heild.
Bræður þeirra systra, Hákon og
Gísli, voru einnig hluti af þessum
samstæða hópi á meðan þeir lifðu.
Það var oft frábær skemmtun fyrir
okkur krakkana og aðra vensla-
menn að hlusta á samræður systk-
inanna þegar þau voru öll saman
komin. Öll höfðu þau hlotið kímni-
gáfu og létta lund í vöggugjöf og
nutu þessir kostir sín rækilega
þegar rifjuð voru upp eftirminnileg
atvik frá fyrri tíð. Uppvaxtarár
þeirra höfðu verið afar viðburðarík
og aðstæður þeirra um margt ólík-
ar því sem almennt gerðist á þeim
tíma. Faðir systkinanna, Loftur
Guðmundsson ljósmyndari, hafði
komið fjölmörgum frumlegum hug-
myndum í framkvæmd sem óborg-
anlegt var að heyra þau segja frá
með tilheyrandi leikrænum til-
burðum. Óhætt er að segja að iðu-
lega hafi verið glatt á hjalla hjá
fjórmenningunum og skylduliði
þeirra – bæði á Lokastígnum, Nes-
haganum, í Kjósinni og víðar. Að
undanförnu hefur hláturinn þó
ekki ráðið ríkjum í fjölskyldunni.
Síðustu mánuðir hafa verið erfiðir.
Eftir að Anna greindist með
krabbamein síðastliðið vor fór
heilsu hennar hratt hrakandi. En
hún átti traustan klett í Kára, eig-
inmanni sínum, sem hún hafði deilt
lífinu með í rúmlega hálfa öld. Þau
höfðu alla tíð verið óvenju sam-
rýnd, jafnt í einkalífi og starfi, og
hennar trausti lífsförunautur
studdi hana með eindæmum vel
síðasta spölinn. Vék hann ekki frá
henni og gerði allt sem hægt var
til að gera líðan hennar eins bæri-
lega og mögulegt var. Aðdáunar-
vert var að fylgjast með þeirri um-
hyggju og nærgætni sem hann
sýndi eiginkonu sinni allt til hinstu
stundar. Já, hún Anna frænka dó
svo sannarlega umvafin ást og
hlýju.
Núna er mikið tómarúm í húsinu
á Lokastígnum þar sem hver ein-
asti hlutur minnir á Önnu, smekk
hennar og handbragð. Sömuleiðis
er tómarúm innra með okkur sem
söknum hennar og hefðum svo
gjarnan viljað hafa hana lengur á
sínum stað. En nú mun hún búa
sér nýjan stað á þeirri endastöð
sem bíður okkar allra. Þar hefur
verið tekið vel á móti henni. Ég
veit að hún tekur brosandi á móti
okkur hinum þegar þar að kemur.
Jónína Leósdóttir.
Látin er kær frænka mín og vin-
kona Anna Sigríður Loftsdóttir.
Banamein hennar var krabbamein.
Meinið var langt gengið þegar það
uppgötvaðist og varð því baráttan
ekki mjög löng. Við vorum systk-
inadætur og höfum því þekkst frá
barnæsku. Loftur faðir hennar var
bróðir móður minnar Guðbjargar.
Anna ólst upp á glaðværu heimili
foreldra sinna ásamt systkinum
sínum Hákoni, Fríðu og Gísla.
Anna var tveimur árum eldri en ég
og mér fannst hún mikil Reykja-
víkurdama þegar ég kom að norð-
an feimin og hálfsveitó og fékk að
gista á þessu skemmtilega heimili.
Loftur faðir hennar var mikill
húmoristi og ágæt eftirherma,
þótti manna skemmtilegastur þeg-
ar svo bar undir. Hann var lista-
maður að eðlisfari, lagasmiður, pí-
anóleikari, kvikmyndaframleiðandi,
sá fyrsti hér á landi sem fram-
leiddi leikna kvikmynd og svo auð-
vitað ljósmyndari að atvinnu. Stef-
anía kona hans var elskuleg kona,
mikil húsmóðir og móðir, hlátur-
mild og létt í skapi. Erfðu báðar
dætur hennar þessa eiginleika
móður sinnar og Fríða líka frá-
sagnarhæfileika föður síns og
fleira frá honum. Þær systur voru
alla tíð mjög nánar og töluðu sam-
an daglega og mikil vinátta var
líka milli eiginmanna þeirra, Kára
og Leós. Bræður þeirra systra,
síra Hákon og Gísli gullsmiður, lét-
ust báðir á besta aldri.
Þegar Anna var 18 ára og Fríða
13 ára, lést móðir þeirra, það fest-
ist kjúklingabein í hálsi hennar og
fékk hún blóðeitrun. Engin sýkla-
lyf voru til á þessum tíma nems
sulfa og varð henni því ekki bjarg-
að, hún lést fimm dögum seinna.
Þetta var svakalegt áfall, hún var
aðeins fertug að aldri, Stefanía var
öllum harmdauði sem þekktu hana.
Anna var þá byrjuð að vinna á ljós-
myndastofu föður síns sem hún
átti síðar eftir að reka með manni
sínum í áratugi, að vísu í miklu
minna mæli en þegar myndastofan
var upp á sitt besta. Seinna giftist
Loftur Guðríði Sveinsdóttur.
Þegar Anna var um tvítugt
kynntist hún í gegnum skíðaferðir,
tilvonandi eiginmanni sínum, Ás-
geiri Kára Guðjónssyni, sem var
góður skíðamaður. Kári var dökk-
ur á brún og brá og sterklegur,
með fallegt bros, Anna sagði mér
seinna að það hefði verið ást við
fyrstu sýn, af sinni hálfu að
minnsta kosti, sjálf var hún há og
grönn, rauðhærð og bláeygð, þau
klæddu hvort annað svo vel. Ástin
hefur verið gagnkvæm, því þau
trúlofuðust og giftust nokkru
seinna, síðan eru hátt í 60 ár.
Hjónaband þeirra var afar farsælt
og ástúðlegt og þau miklir vinir.
Anna og Kári eignuðust tvo
drengi, sá fyrri lést fárra vikna
gamall, tveim árum seinna eign-
uðust þau annan dreng, hann Loft
sinn, og var afar kært með þeim,
og hefur Loftur búið í þeirra húsi í
nokkur ár, hann er ljúfur drengur
og góður eins og hann á ætt til og
er föður sínum mikil stoð og
stytta, nú þegar sorgin kveður
dyra. Loftur á tvo uppkomna syni
og eitt barnabarn og var það Önnu
og Kára til mikillar gleði að eiga
þesságóðu sonarsyni, sem voru oft
hjá þeim þegar þeir voru minni og
síðar. Nú þegar komið er að
kveðjustund hjá okkur frænkum,
bið ég guð að geyma elsku Önnu
og bið öllu hennar fólki guðs bless-
unar.
Perla Kolka.
Kallið er komið, skapari himins
og jarðar hefur kallað hana Önnu
til sín. Á slíkri stundu streyma
minningarnar fram í hugann, þær
eru dýrmætur fjársjóður sem varð-
veitist vel.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast ykkur hjónum fyrir
u.þ.b. 30 árum, er leiðir okkar
Lofts lágu saman. Ég gleymi ekki
þeirri stundu þegar Ingi Kári
fæddist og þú geislaðir af gleði, þá
heyrði ég þig í fyrsta sinn segja
„elsku litla lífið mitt“, þessi fallegu
orð sem ég hef engan heyrt segja
nema þig, Anna mín. Það var mikil
breyting fyrir unga stúlku að
stofna heimili og fjölskyldu og fara
úr foreldrahúsum, en ávallt gat ég
leitað til þín og þú tilbúin að hlusta
og veita ráðleggingar, þú varst
einstök, svo hlý og greind kona.
Börn löðuðust auðveldlega að
ykkur Kára og þegar minnst er á
ykkur er alltaf talað um „ömmu og
afa á Lokó“, en undir því nafni
gangið þið ekki bara hjá ykkar
barnabörnum heldur öllum í fjöl-
skyldu minni.
Það var mikil gleði fyrir 5 árum
þegar litla prinsessan hans Inga
Kára og Írisar Elísabetar fæddist,
það var svo sannarlega hamingju-
stund hjá okkur ömmunum, fyrsta
barnabarnið mitt og þitt fyrsta
langömmubarn og þú fékkst þína
prinsessu sem þú hafðir alltaf
þráð. Hún var svo sannarlega „litla
lífið þitt“.
Þó að við Loftur slitum sam-
vistir hafði það engin áhrif á vin-
áttu okkar, átti ég þig áfram að og
fyrir það vil ég þakka þér, Anna
mín, hversu kær og góður vinur þú
hefur ávallt verið mér. Minning-
arnar sem ég á eru allar góðar og
skilja eftir einstæða mynd um heil-
steypta og góða konu.
Elsku Kári, Loftur, Fríða, Ingi
Kári, Jenný Sara, Ásgeir Örn, aðr-
ir ættingjar og ástvinir sem sjá á
bak ástríkri eiginkonu, móður,
systur og ömmu, ykkur eru færðar
innilegar samúðarkveðjur.
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Guðrún Björg Ingimarsdóttir.
ANNA SIGRÍÐUR
LOFTSDÓTTIR
✝ Trausti Jónassonfæddist 22. nóv-
ember 1922 að Odds-
stöðum í Hrútafirði.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Akraness hinn
19. júlí síðastliðinn.
Trausti var sonur
hjónanna Arndísar
Jónasdóttur frá
Húki, f. 1.9. 1893, d.
12.2. 1950, og Jón-
asar Ólafs Þorsteins-
sonar frá Hrúta-
tungu, f. 21.11. 1872,
d. 30.6. 1952, yngst-
ur þriggja systkina
en þau eldri eru Þorsteinn, f.
2.10. 1919, og Ólöf, f. 16.7. 1921.
Trausti og Þorsteinn tóku við
búi eftir foreldra sína. 1946
kaupa þeir bræður
jörðina Geithól og
1949 Oddsstaði,
bjuggu þeir síðan
félagsbúi á Odds-
stöðum þar til í
kringum 1960.
Trausti byggði fjár-
hús á Hvalshöfða
árið 1958 og flutti
sinn bústofn þangað
en bjó áfram á
Oddsstöðum en
reisti síðan íbúðar-
hús á Hvalshöfða og
flutti þangað 1964
og bjó þar til ævi-
loka ókvæntur og barnlaus.
Útför Trausta fer fram frá
Staðarkirkju í Hrútafirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Mig langar að setja á blað nokk-
ur orð um þig, frændi minn.
Þótt þú værir orðinn gamall
maður hvarflaði ekki að mér í vor
að komið væri að því að kveðja þig.
Þú hefur nefnilega alltaf verið einn
af þessum föstu punktum í tilver-
unni sem að alltaf var hægt að
reiða sig á.
Mér fannst þú alltaf vera þessi
sanni bóndi. Þú hugsaðir af alúð
um skepnurnar þínar og gekkst af
virðingu um landið. Á svona tíma-
mótum koma alls konar hugsanir í
kollinn á manni og þegar við syst-
urnar sátum hjá þér þarna um
kvöldið þá spurði ég Dísu að því
hvort hún héldi að þú hefðir vitað
hvað okkur fyndist vænt um þig,
en auðvitað er þeirri spurningu
ósvarað.
Þegar ég var lítil varstu í mínum
huga afar merkilegur maður.
Það varst þú sem keyrðir okkur
til Hvammstanga á jeppunum sem
báru alltaf númerið H 802 og voru
flestir bláir og hvítir. Gafst okkur
heimalningana og áttir fallegu
flekkóttu, golsóttu og mórauðu
lömbin og hunda sem hlýddu þér.
Ég man eftir því eins og það
hefði gerst í gær þegar þú fórst í
bændaferðina til Noregs og við
pössuðum fyrir þig hundinn og
einn heimalning sem við skírðum
svo í einhverjum fíflagangi Silka-
lilk, sem var auðvitað bara bullu-
nafn. En hún var sett á blessunin
og í þessi tíu kindaár sem hún lifði
kallaðir þú hana aldrei annað en
Silkalilk. Reyndar minnir mig að
það hafi alltaf fylgt með nafninu
smávegis brosvipra.
Þegar ég handleggsbrotnaði, sjö
ára gömul, varst það þú sem keyrð-
ir mig til læknis. Á leiðinni grenj-
aði ég lifandis ósköp af því að ég
var svo viss um að það þyrfti að
skjóta mig eins og rollurnar þegar
þær fótbrotnuðu. Þá varst það
örugglega þú sem sannfærðir mig
um það að þess þyrfti nú ekki. Þú
hlaust að vita það því þú varst
bóndi.
Á ferðunum til Hvammstanga
reyndum við systkinin oft að mana
þig til að keyra hratt til að sjá
númerið á bílunum á undan og okk-
ur fannst þú alltaf verða við því.
Þú komst heim nokkrum sinnum
í viku með brúsann þinn til að fá
mjólk, því að pabbi var með kýr en
ekki þú. Alltaf gafstu þér tíma til
að spjalla við okkur krakkana
þessa stund sem þú stoppaðir og í
minningunni var alltaf sól.
Svo seinna urðum við stór og
fórum hvert í sína áttina og komum
alltof sjaldan í heimsókn. En þú
varst samt alltaf til staðar.
Þegar ég bjó á Borðeyri fót-
brotnaði Júlli sonur minn þegar
hann var þriggja ára. Ég var ein
heima með krakkana þrjá í hálf-
gerðri hríð. Þegar ég hugsa um það
seinna var auðvitað fullt af góðu
fólki í kringum mig sem hefði verið
hægt að leita til.
En í hvern hringdi ég? Nú auð-
vitað þig, Trausti minn. Og eins og
venjulega var því bjargað. Þú
komst með Guðjón vin þinn á
Smáragili með þér og ég man að
þegar við komum aftur heim þá
varð ég hálfvandræðaleg yfir þess-
um snúningum í svona vondu veðri
og ég sagðist ekki vita hvernig ég
ætti að þakka ykkur fyrir. Ennþá
man ég svarið: „Segðu bara takk.“
Svo hlóguð þið félagarnir og hélduð
heim á leið.
Ýmsar fyrirspurnir fékkstu nú
frá krökkunum mínum þegar við
komum til þín sem þú svaraðir ætíð
greiðlega og oftar en ekki með bros
á vör.
Einu sinni varstu spurður um
hvar þú geymdir leikföngin þín og
öðru sinni hvort þú ættir ekkert
strákaherbergi. Yngsti strákurinn
minn spurði mig mikið um það
hvar mamman þín væri. Ég mis-
skildi hann fyrst því hann var ekki
að meina mömmu þína heldur
hvort þú ættir ekki konu. Hann tók
það mjög nærri sér þegar hann
vissi að þú ættir ekki konu og eng-
in börn og spurði með grátstafinn í
kverkunum hvort að þú ættir þá
ekkert fólk.
Þessi umræða okkar drengsins
hefur verið mér ofarlega í huga
undanfarna daga, og ég veit það
fyrir víst að þú áttir þitt fólk. Þú
áttir góða og trausta vini sem voru
þér mikils virði og svo sannarlega
þitt fólk.
Ég kvaddi þig á fimmtudaginn,
Trausti minn, og þar sem þú lest
nú ekki blöðin lengur læt ég það
duga. Þessar línur eru meira fyrir
mig og mína til að minna mig á
hversu heppin ég er að hafa fengið
að vera þér samferða um skeið.
Þú barst sannarlega nafn með
rentu. Umfram allt varstu traustur
og trúr og strangheiðarlegur mað-
ur. Þú varst að sjálfsögðu líka fast-
ur fyrir og stóðst á þínu og ég væri
ekki að tala um réttan mann ef ég
myndi ekki minnast á það að þú
lúrðir alls ekki á þínum skoðunum
og áliti bæði á mönnum og mál-
efnum.
En þú varst líka lífsglaður. Þá er
ég ekki að meina það í einhverri
galsa merkingu. Heldur lífsglaður
á þann hátt að þú naust þess að lifa
sem maður, sólarinnar jafnt og
skúra. Þú fylltist gleði yfir gróand-
anum á vorin og ungviðinu sem fet-
aði sín fyrstu skref úti í náttúrunni.
Ég ætla mér að trúa því að hann
Vængur þinn gamli, sem þér þótti
svo ósköp vænt um, hafi beðið þín
þarna fyrir handan og þið þeysið
þar um grundirnar í góðum félags-
skap, frískir og frjálsir.
Hafdís Þorsteinsdóttir
frá Oddsstöðum.
Á kveðjustund eins og þessari
rifjast upp minningar um liðna tíð.
Það er alltaf sorglegt þegar
manneskja deyr, en þegar hún hef-
ur verið órjúfanlegur partur af
uppvexti manns, skilur hún eftir
spor í hjartanu, þegar hún hverfur
á brott yfir í annan heim. Trausti
var þessi partur af uppvexti okkar
krakkanna. Hann var bóndi á þar-
næsta bæ, átti enga konu og engin
börn. Þar af leiðandi kom hann
mjög oft til okkar á Smáragil og
eftir að fjölskyldan á Oddsstöðum
flutti burtu úr sveitinni var Trausti
alltaf hjá okkur á jólunum. Ef við
krakkarnir hugsum um liðin jól, þá
er Trausti alltaf þar með okkur
eins og einn af fjölskyldunni og það
var því mjög skrítið að hafa hann
ekki hjá okkur þegar fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur.
Oft fórum líka út á Hvalshöfða
um sauðburð, slátt og smala-
mennsku til að létta honum störfin
og okkur lundina. Þótt við ættum
tvær ömmur og tvo afa þá var
Trausti eins og okkar þriðji afi.
Hann gaf okkur alltaf jólagjafir,
hafði alltaf áhuga á því sem við
vorum að gera, þekkti okkur þegar
við svöruðum í símann og spurði
pabba alltaf reglulega um okkur,
eftir að við fórum að sjá hann
sjaldnar.
Nú ertu farinn, eftir stutt en
snörp veikindi og vonum við að þú
hafir það gott á nýjum stað með
Hring, Pílu, Völu og Væng þér við
hlið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Sigfríður, Jóhannes,
Fjóla og Sigurjón
frá Smáragili í Hrútafirði.
TRAUSTI
JÓNASSON