Morgunblaðið - 16.01.2002, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 16. JANÚAR 2002 33
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
stundir bæði með fólkinu sínu og
heima hjá sér.
En loks var þrekið búið, kallið
kom og hún varð að hlýða. Börnin
hennar og elsta barnabarnið sýndu
síðustu sólarhringana sem hún
lifði hve mikils virði hún var þeim.
Þá dvöldu þau hjá henni og stóðu
saman sem einn maður.
Blessuð sé minning Siggu systur
minnar. Ég veit að nú hefur hún
fundið frið og „séð ljómann bak við
hel“.
Kristín María.
Slóðina sem liggur til regnbogans þræði
ég; ég þræði söngvaslóð og allt umhverfis
mig mun ég sjá fegurð.
Ef dimmir skuggar safnast að mér mun
ég ætíð geta komist undan þeim eftir
slóðinni sem liggur til regnbogans.
(Söngur Navajo-indíána.)
Uppspretta kærleikans er í dýpstu fylgsn-
um vorum og við getum hjálpað öðrum að
njóta hans. Eitt orð, ein gjörð eða ein
hugsun getur dregið úr þjáningum manns
og fært honum fögnuð.
(Höf. ók.)
Kæra frænka, með þessum til-
vitnunum langar mig til að muna
eftir þér því þær minna mig á þig,
hvað þú varst mér góð vinkona og
tókst mér ætíð sem jafningja.
Guð geymi þig, þín
Málfríður.
Mín kæra frænka kveðju færð
frá mér og öllum hér.
Svo lengi veik, svo lengi særð
sönn hetja varstu mér.
Að fara burtu svona fljótt
fæst viljum við það sjá
Guð elskar þau sem hverfa skjótt
þau sofa drottni hjá.
Svo hress og kát, svo létt sem sól
sólskinið fylgdi þér.
Endalaus birta, eilíf jól
ég vildi að væri hér.
Héðinn Waage.
Hver dagur skiptir sköpum böls og gleði
því skilur enginn dauðans miklu völd
en þar sem áður yndi dagsins réði
er autt og tómt við harmsins rökkurtjöld.
Þar skynjum við í táralausum trega
þá trú sem ræður okkar von og þrá
og sýnist horfin heillum allra vega
sú hugarmynd er fyr við treystum á.
Að kvöldi voru hallir dagsins hrundar
og húmið lokar útsýn fram á veg
þó sjáum við að örlög einnar stundar
þau eiga meira vald en þú og ég.
Á meðan döpur dægrin litum breyta
og dimmir að í hugans þagnarborg
skal þreyttur andi lífs og vonar leita
í ljósi því sem býr í dýpstu sorg.
Að harmsins boði horfna gleðistundin
við hljóða kyrð í tómi sorgarlags
í nýrri mynd er minningunni bundin
og merkt í svip og línur þessa dags.
(Sveinbjörn Beinteinsson.)
Styrmir, Páll Óskar
og fjölskyldur.
Ég vaknaði við símann á átt-
unda tímanum þennan morgun á
góu. ,,Þú getur haldið áfram að
sofa, það er allt á kafi í snjó,
strætó gengur ekki, og allt skóla-
hald fellur niður.“ ,,Ég veit það,
Sigga, ég VAR sofnuð aftur,“ sagði
ég og sofnaði einu sinni enn. Ég
vaknaði svo um níuleytið við dyra-
bjölluna. ,,Áttu skóflu? spurði frú
Sigríður sem hafði öslað snjóinn
utan úr Skerjafirði og inn í Sam-
tún, með viðkomu hjá nuddara
sem var auðvitað ekki á nuddstof-
unni sökum ófærðar. Það var engu
tauti við hana komandi, hún mok-
aði snjó af tröppunum meðan ég
lagaði morgunkaffið.
Þeir sem þekktu Siggu frænku
efast örugglega ekki um sannleiks-
gildi þessarar sögu. Ég dró heldur
aldrei í efa orð móður minnar þeg-
ar hún sagði: ,,Ég þurfti alltaf að
gera allt þegar við vorum litlar, af
því að Þuríður var svo gáfuð og
fékk alltaf frið til að læra og Sigga
slapp við öll verkin af því hún var
svo skemmtileg. Og víst var um
það – Sigga var skemmtileg.
Stundum jafnvel of skemmtileg,
eins og t.d. þegar þær systurnar
frá Akbraut sátu til fóta hjá mér á
fæðingardeildinni og mig beinlínis
verkjaði af hlátri.
Líf hennar var ekki alltaf sá
dans á rósum sem hún helst óskaði
sér, en hún dansaði þó sinn gleði-
dans af þeim gífurlega krafti og
fjöri sem einkenndi hana lengst af.
Hún var ein af þeim sem kunni svo
sannarlega að brosa gegnum tárin.
En það er oft erfitt fyrir þannig
fólk að njóta þægilegri stunda og
þeirra breytinga sem það skapar
sér sjálft. Eftir að Sigga skildi við
Jóa og börnin voru orðin stór, var
oft ansi þungskýjað hjá henni. En
fátt er svo með öllu illt að ekki
boði nokkuð gott. Siggu áskotn-
uðust ný tár til að brosa í gegn
um. Við sem vorum orðin þreytt á
að hringja og banka þegar hún
vildi fá að vera í friði, þustum öll
að sjúkrabeðnum þegar hún
greindist með ólæknandi krabba-
mein – og fundum þar fyrir gömlu
góðu Siggu frænku, brosandi
breiðar en hún hafði gert árum
saman.
Nokkrum sinnum héldu allir að
hún væri að deyja. T.d. þegar hún
fór skyndilega í aðgerð (sem átti
ekki að treysta henni í) síðdegis á
aðfangadag. Ég heimsótti hana á
jóladagskvöld. Hún mókti, en
rankaði við sér af og til og sagði
mér frá jólagjöfunum sem hún
hafði gefið barnabörnunum og
hvers vegna hver fékk hvað. Þá
hugsaði ég: ,,hún er alveg eins og
hún á að sér, og er greinilega hætt
við að deyja.“ Það gekk eftir og
Sigga lifði fjögur jól eftir að hún
greindist. Hún kunni örugglega að
meta þennan gálgafrest. Það gerði
ég svo sannarlega líka og er af-
skaplega þakklát, sem og fyrir all-
ar aðrar stundir sem ég hef notið
Siggu í blíðu og stríðu. Líf mitt
hefði orðið fátæklegra án hennar.
Guð blessi minningu Siggu
frænku og styrki alla þá sem
hennar sakna.
Laufey Waage.
Sigga frænka mín veitti mér at-
hvarf og öryggi þegar ég flutti í
skarkalann í Reykjavík níu ára
gömul. Hún var mér eins konar
dag-amma um nokkurt skeið, og
upp frá því annað og meira en
ömmusystir. Eftir situr dýrmæt
mynd af Siggu í huga mínum.
Hún var sterk og breysk, eins
og við hin, glaðlynd og þung, eins
og við hin. En hún kunni að opna
hjarta sitt fyrir fólkinu sínu og
umvefja það athygli og ástúð á
sinn glettna og kankvísa máta.
Mér fannst alltaf eins og Sigga
sæi hlutina í skýrara ljósi en aðrir,
án allra umbúða og hjóms. Það er
kannski vegna þess að hún kom til
dyranna eins og hún var klædd og
sagði það sem henni fannst um
menn og málefni, í stað þess að
eyða tíma í innantómt kurteisis-
hjal. Hún hitti gjarnan naglann
svo rækilega á höfuðið að mér
þótti hún sjá betur inn í sálu mína
en flestir.
Ef hún Sigga hefði verið af
minni kynslóð, sem gengur að því
vísu að konur geri allt sem hugur
þeirra og hæfileikar standa til, sé
ég fyrir mér að hún hefði orðið
skáld. En það var hún að vissu
leyti, því lífssýn hennar skilur eftir
sig sérstakan sannleika, skráðan í
hjörtu þeirra sem hana þekktu.
Samúð mín er hjá öllum sem
sakna Siggu frænku.
Oft verða tárin sjónaukar, sem hjálpa
mönnum til að sjá langt inn í himininn.
(H.W. Beecher.)
Hafðu þökk fyrir allt, Sigga mín.
Berglind.
✝ Barði Guðmund-ur Jónsson fædd-
ist í Heimabæ í
Hnífsdal 15. júlí 1925
en fluttist til Reykja-
víkur 10 ára gamall.
Hann lést 1. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Jón
Barðason, f. 31.8.
1890, d. 27.10. 1935,
og Jóna Helga
Valdimarsdóttir, f.
26.2.1890, d.
31.3.1977. Systkini
Barða voru sex og á
hann tvær eftirlif-
andi systur, þær Kristjönu
Bilson, f. 28.6. 1920, hún er bú-
sett í London og Jónu Helgu Con-
rad, f. 4.7. 1928, hún er búsett í
Bandaríkjunum
Hinn 12.1. 1950 kvæntist Barði
Laufeyju Eiríksdóttur frá Grjót-
læk við Stokkseyri, f. 22.7. 1925,
d. 11.5. 1978. Börn þeirra eru: 1)
Jón, f. 28.7. 1949, kvæntur Sig-
ríður Einarsdóttur, f. 18.10. 1950.
2) Eiríkur Björn, f. 27.4. 1953,
kvæntur Arnþrúði
Þórðardóttur, f. 1.7.
1956. 3) Barði Valdi-
mar, f. 12.5. 1959,
ókvæntur. 4) Arnar,
f. 20.12. 1960,
kvæntur Kristínu
Ósk Egilsdóttur, f.
14.3. 1961. 5) Helga
Björg, f. 29.5. 1962,
gift Sverri Sverris-
syni, f. 3.4. 1954. 6)
Bergur, f, 4.7.1966,
kvæntur Guðrúnu
Ýr Gunnarsdóttur,
f. 24.9. 1967. Barna-
börnin eru fjórtán
og eitt barnabarnabarn.
Barði lauk hefðbundnu skóla-
skyldunámi og útskrifaðist frá
Stýrimannaskóla Íslands 1948
með full skipstjórnarréttindi.
Hann var til sjós alla sína starfs-
ævi og mestan hlutann á skipum
Sambandsins, þar af aldarfjórð-
ung sem skipstjóri.
Útför Barða fór fram frá Foss-
vogskapellu 8. janúar í kyrrþey,
samkvæmt ósk hins látna.
Tengdafaðir minn, Barði G. Jóns-
son varð bráðkvaddur á fyrsta degi
þessa árs.
Ég kynntist Barða haustið 1991 er
við Helga Björg dóttir hans vorum á
leið til suðurstrandar Frakklands og
dvöldum hjá honum næturlangt um
borð í MS Skaftafelli, sem þá var í
dokk í Hamborg eftir árekstur við
annað flutningaskip. Þetta mun hafa
verið í fyrsta skipti sem skip undir
hans stjórn lenti í óhappi og var al-
veg ljóst að þetta tók mjög á karlinn í
brúnni, þótt það lægi fyrir að hitt
skipið hafði átt fulla sök á árekstr-
inum. Hann var sérstaklega pirraður
yfir að þetta skyldi gerast í þessum
túr, í ljósi þess að um var að ræða
hans síðasta, á löngum og farsælum
ferli sem skipstjóra. Samkvæmt
læknisráði var hann neyddur til að
fara í land nokkrum árum fyrir áætl-
uð starfslok. Mér var það strax ljóst
að þarna var á ferð sérstakur per-
sónuleiki með mikinn karakter og
eigi alls skaplaus, enda Vestfirðing-
ur að uppruna. Hann hafði farið ung-
ur til sjós og má leiða líkur að því að
harður heimur sjómennskunnar og
þá sérstaklega atburðir sem hann
upplifði í seinni heimsstyrjöldinni,
ásamt föðurmissi á 10 ára aldri hafi
mótað þann persónuleika sem ein-
kenndi Barða. Hann hafði mjög
sterkar skoðanir á flestu og það
þurfti oftast ansi beitt rök og dágóð-
an slatta af tíma til að fá hann til að
skipta um skoðun. Hann bar sjaldan
tilfinningar sínar á borð eins og al-
gengt er með hans kynslóð og mér er
til efs að hann hafi nokkurn tímann
jafnað sig á því áfalli sem hann varð
fyrir er Laufey kona hans lést árið
1978, eftir erfiða sjúkralegu.
Samband okkar Barða var náið og
gott þau 10 ár sem við áttum sam-
leið. Við áttum margar góðar stundir
saman og þegar vel lá á honum flugu
margar skemmtilegar reynslusögur
og fór það honum vel að segja frá.
Hann naut sín þó best innan um fáa
og nána. Mér er sérstaklega minn-
isstæð veiðiferð sem frændi hans
Harry bauð okkur í sl. sumar. Með í
ferð voru einnig synir hans Jón,
Barði og Addi, ásamt nokkrum
frændum. Ljóst var að Barði hlakk-
aði mikið til ferðarinnar því hann
ræddi vart annað er við hittumst
þegar líða tók að henni. Veiðin
reyndist þegar til kom ekki mikil, en
það virtist ekki skipta hann máli því
bara það að vera með sonum sínum
og frændum við veiðar í fallegu um-
hverfi við góðar aðstæður, var nóg til
að uppfylla þær væntingar sem hann
hafði til ferðarinnar. Ég get ímyndað
mér að hann hafi notað tímann við
árbakkann til að rifja upp veiðiferðir
liðinna ára en hann var ástríðufullur
stangveiðimaður á yngri árum og
hafði frá mörgum góðum veiðiferð-
um að segja.
Barði var hjá okkur Helgu og
börnunum á gamlárskvöld ásamt
Barða syni sínum, innan við sólar-
hring áður en ferðin yfir móðuna
miklu hófst. Þetta kvöld verður okk-
ur dýrmætt í minningunni, ekki bara
sem síðasta kvöldið með honum,
heldur einnig vegna þess hversu vel
við náðum saman og sérstaklega
hversu góðar stundir hann átti með
börnunum okkar en þau elskaði
hann án fyrirvara og var þeim ákaf-
lega góður afi eins og hann var hin-
um barnabörnunum. Það er enginn
vafi að barnabörn Barða náðu beint
inn til hjarta gamla mannsins.
Nú ert þú Barði minn líklega kom-
inn í faðm þinnar heittelskuðu Lauf-
eyjar eftir langan aðskilnað og við
trúum því, að ykkur líði vel í þeim
heimi sem hulinn er okkur eftirlif-
andi eða eins og Laufey dóttir mín
orðaði það er hún tilkynnti andlát afa
síns á leikskólanum „Hann afi minn
er farinn upp í himininn að hitta
hana ömmu og englarnir ætla að
passa þau“.
Ég kveð þig í friði.
Sverrir.
BARÐI G.
JÓNSSON
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig
dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Elskulegur bróðir minn lést 15.
nóvember síðastliðinn. Minning-
arnar streyma fram. Við vorum
sammæðra. Örlögin höguðu því til
að við ólumst ekki upp saman. Ég
sá ekki Guðjón fyrr en ég var um
fermingaraldur. Þá var hann búinn
að búa um tíu ár í Bandaríkjunum
og orðinn bandarískur ríkisborgari
og þar af leiðandi kominn í herinn.
Áður var hann búinn að sigla um
heimsins höf. Mamma sagði mér
að hann hefði farið með olíuskipi
16 ára gamall og það eina sem
hann tók með sér var sængin hans.
Hann skrifaði mömmu og sendi
stundum myndir af sér. Svo sendi
hann okkur einnig sælgæti sem
okkur þótti ekki lítið til koma,
enda var ekki til amerískt sælgæti
hér á þeim tímum.
Ég man eins og það hefði gerst í
gær þegar Guðjón kom heim, öll-
um að óvörum, með kvöldrútunni
til Stokkseyrar. Ég var svo montin
GUÐJÓN HÖGNI
PÁLSSON
✝ Guðjón HögniPálsson fæddist í
Vestmannaeyjum 13.
desember. 1925.
Hann lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 15. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram í
kyrrþey.
af þessum unga manni
sem mér fannst vera
töluvert hermannleg-
ur, burstaklipptur,
með taktfast göngulag
þegar við fengum
okkur göngutúra um
götur Stokkseyrar.
Ekki minnkaði álit
mitt á bróður mínum
þegar hann fór með
okkur systurnar til
Reykjavíkur og keypti
á okkur fín föt og
Elna-saumavél handa
mömmu, sem hafði
bara átt sína hand-
snúnu saumavél, og eitthvað fékk
Einar bróðir líka þótt ég muni
ekki hvað það var.
Guðjón fór síðan að vinna á
Keflavíkurflugvelli og svo í
Reykjavík. Síðan eignaðist hann
sína góðu eiginkonu, Sigríði Jóns-
dóttur, og börnin sín fimm og
barnabörnin og barnabarnabarnið.
Við áttum margar ljúfar og
skemmtilegar stundir með ykkur
sem vert er að þakka.
Síðan breyttust tímar hjá ykkur
eins og öðrum. Sigríður veiktist
1994 og varð að fara á hjúkrunar-
heimilið Eir síðustu ár ævinnar, en
hún lést 21. júlí 2000, blessuð sé
minning hennar. Þá hættir þú að
koma á Selfoss eins og þið gerðuð
svo oft. Þú sagðir: „Ég finn mig
ekki í því að fara svona einn.“
Stundum hringdi ég til þín og við
spjölluðum ýmislegt saman. Alltaf
var allt gott að frétta þótt þú vær-
ir veikur. Þú varst ekki að kvarta,
það var ekki þinn stíll.
Tölvan stytti þér margar stund-
ir, sagðir þú mér, og svo lastu allt-
af mikið.
Elsku Guðjón, þetta eru bara
smáminningabrot um hógværan og
ljúfan bróður frá litlu systur eins
og þú kallaðir mig á ljúfum gleði-
stundum.
Ég votta börnum þínum og fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð.
Elsku bróðir, þakka þér fyrir sam-
fylgdina á þessari jörð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Bára Steindórsdóttir.