Morgunblaðið - 09.02.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 9. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Ef ég ætti eina ósk
veistu hvers ég mundi
óska mér, það þarf
ekki að giska á hvers
eðlis ósk mín væri.
Óskin mín væri sú að mín kæra
vinkona Daddý væri hér enn á
meðal okkar og að við værum að
fara að hittast á eftir vegna þess að
í dag er afmælisdagurinn hennar,
hún hefði orðið 48 ára. Þess í stað
sit ég og skrifa minningarorð um
hana og efni þar með loforð mitt.
Daddý var stór þátttakandi í lífi
mínu, við gengum saman í gegnum
sætt og súrt, og minningarnar eru
dýrmætar. Manstu Æskulýðsráðið,
manstu Breiðfirðingabúð á sunnu-
dögum kl. 15–18, manstu Húsafell,
Hljóma og Shady, manstu Saltvík,
manstu, manstu, manstu. Ó já, við
munum þegar við vorum unglingar
SESSELJA
AÐALSTEINSDÓTTIR
✝ Sesselja Aðal-steinsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. febrúar 1954. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
24. nóvember síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Bú-
staðakirkju 4. des-
ember.
hér í borginni, og líka
þegar við urðum full-
orðnar, eignuðumst
börnin okkar, fyrst ég,
svo þú. Þú áttir Ingv-
ar, fluttir síðan til
Sandgerðis og eignað-
ist Svavar Stein.
Mörgum árum seinna
flutti ég til Keflavíkur
og þá tókum við upp
þráðinn að nýju.
Ég naut vináttu
þinnar á marga vegu.
Þú stóðst við hlið mér
á mörgum erfiðustu
augnablikum lífs míns
og einnig hinum ánægjulegustu.
Börnin mín nutu svo sannarlega
vináttu þinnar, fyrst Guðjón og svo
stelpurnar. Þú varst mamma núm-
er tvö, við fluttum aftur til Reykja-
víkur og þangað fluttir þú svo fjór-
um árum seinna, í næsta hús við
okkur, og stelpurnar áttu þig að til
að kúra hjá, til að slúðra við, til að
leita ráða hjá og jafnvel að klaga
mömmu sína ef ég var að skamma
þær. Alltaf tókst þú þeirra málstað
og sagðir að ég væri alltaf að
skamma ykkur. Þegar við vinkon-
urnar urðum ósáttar í smátíma
breytti það engu, ykkar samband
stóðst allt og það gerði okkar sam-
band líka. Við sættumst og ég gat
haldið áfram að skammast í ykkur.
Þegar þú greindist með krabba-
mein tók við erfiður tími meðferða
sem báru árangur í stuttan tíma og
þann tíma er ég svo sátt við og
þakklát fyrir. Við notuðum hann
vel við að tala saman, syrgja fortíð,
lifa nútíð og plana framtíð, hlusta á
tónlist og horfa á góðar bíómyndir.
En tíminn okkar er búinn í bili,
þú hefur kvatt þetta líf og samein-
ast Svavari syni þínum sem lést af
slysförum 1997. Daddý skildi eftir
sig einn son, Ingvar, og tvö barna-
börn, Helga og Sesselju Júlíu, sem
hún elskaði af öllu hjarta. Ingvar
var kletturinn í lífi hennar, hann
stóð vð hlið hennar í veikindunum
og oft sagði Daddý við mig: Ég er
svo þakklát fyrir að eiga hann
Ingvar, hann er svo sannarlega
besti læknir og besta hjúkka sem
ég gæti fengið. Og það voru orð að
sönnu, ég er stolt af honum. Í veik-
indum Daddýjar vildi hún fara á
miðilsfund en þorði ekki nema ég
færi með henni og auðvitað fórum
við saman. Þegar miðillinn sá okk-
ur sagði hann að við værum ekki
saman bara í þessu lífi, vinátta
okkar næði svo miklu lengra, og
við það er ég mjög sátt.
Elsku Daddý mín, við Ingi og
börnin mín söknum þín svo mikið
en ég veit að við hittumst aftur
seinna. Til hamingju með daginn
og að lokum: Innstu hjartans
kveðjur.
Fjóla.
✝ Bjarni Jóhanns-son fæddist í
Reykjavík 16. sept-
ember 1908. Hann
lést á dvalarheim-
ilinu Lundi 2. febr-
úar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Helgu
Tómasdóttur frá Seli
í Grímsnesi og Jó-
hanns Björnssonar
frá Hjallanesi.
Systkini Bjarna
voru Oddfríður
Steinunn, Guðrún,
Bjarnheiður, Ragna
Guðrún, Tómas Óskar og Guðjón.
Helga eignaðist dóttur áður, Guð-
björgu Alexandersdóttur. Bjarni
var yngstur sinna systkina og
kveður síðastur.
Hinn 20. maí 1933 kvæntist
Bjarni eftirlifandi eiginkonu
sinni, Elínborgu Sigurðardóttur
frá Skammbeinsstöðum, f. 20. maí
1909. Börn þeirra
eru: Guðríður, f. 4.
mars 1934, Jóhanna
Helga, f. 23. maí
1939, d. 23. feb.
1941, Jóhann, f. 18.
apríl 1942, Sigrún, f.
15. júní 1944, og
Pálmi, f. 26. nóv.
1949. Barnabörnin
eru 9 og barna-
barnabörnin eru 21.
Bjarni hóf búskap
í Haga í Holtum
1933. Árið 1938 flyt-
ur hann að Snjall-
steinshöfðahjáleigu
í Landsveit sem síðar hlaut nafnið
Árbakki. Þar bjuggu þau hjón í 48
ár en þá fluttu þau að Hólavangi 1
á Hellu. Síðustu árin dvöldu þau á
dvalarheimilinu Lundi.
Útför Bjarna fer fram í dag frá
Oddakirkju og hefst athöfnin
klukkan 13.30. Jarðsett verður í
Árbæjarkirkjugarði.
Góður engill Guðs oss leiðir
gegnum jarðneskt böl og stríð,
léttir byrðar angist eyðir,
engill sá er vonin blíð.
Faðir minn Bjarni Jóhannsson var
aðeins nokkurra vikna þegar hann
kom í Landsveitina. Þar ólst hann
upp á góðu heimili í skjóli föðurbróð-
ur síns og nafna, Bjarna Björnsson-
ar, og hjónanna Ingiríðar Árnadótt-
ur og Odds Jónssonar í Lunansholti.
Síðar tóku við búinu Jón Eiríkur,
sonur þeirra hjóna, og kona hans
Guðrún Sæmundsdóttir og var hann
hjá þeim uns hann fór að búa. Hafa
dætur þeirra hjóna alltaf verið okkar
besta vinafólk.
20. maí 1933 gekk hann að eiga eft-
irlifandi eiginkona sína, Elínborgu
Sigurðardóttur frá Skammbeins-
stöðum. Þau byrjuðu búskap í Haga í
Holtahreppi. En 1938 flytja þau að
Snjallsteinshöfðahjáleigu, sem er
syðsti bær í Landsveit. Jörð sinni
gáfu þau nýtt nafn, Árbakki. Þar
bjuggu þau í 48 ár, þá fluttu þau að
Hólavangi 1 á Hellu. Síðustu árin
hafa þau verið á Dvalarheimilinu
Lundi.
Á Árbakka byggðu þau allt upp,
þó að lítið sjáist af þeim húsum nú,
jarðskjálftarnir sáu um það. Í þeirra
búskapartíð urðu örar framfarir.
Túnin sléttuð og stækkuð. Vélaöld
gekk í garð. Faðir minn var mikill
dýravinur og fór vel með sitt búfé.
Hestar voru honum einkar kærir og
tamdi hann marga baldna fola. Hann
unni sveit sinni og íbúarnir voru
hans vinir. Þá fóru Landmenn eins
og þeir voru gjarnan nefndir í kaup-
staðinn (Hellu), komu þá gjarnan við
á Árbakka. Það var gaman að fá góða
gesti. Systkini pabba héldu tryggð
við bróður sinn þó að hann væri ekki
alinn upp með þeim. Afa minn man
ég ekki, en Helga amma fannst mér
falleg kona og virðuleg. Hún lést
þegar ég var barn.
Að leiðarlokum vil ég þakka góða
handleiðslu á bernskuárum mínum.
Þá vil ég þakka fyrir syni mína sem
fengu að dvelja í sveitinni hjá afa og
ömmu.
Fyrir hönd okkar systkina vil ég
þakka starfsfólki Lundar frábæra
umönnun og hlýju, bið ég Guð að
blessa bæði starfsfólk og vistmenn.
Ég vil biðja algóðan Guð að
styrkja móður mína.
Blessuð von, í brjósti mínu
bú þú, meðan hér ég dvel,
lát mig sjá í ljósi þínu
ljómann dýrðar bak við hel.
(H.H.)
Guð blessi minningu þína.
Guðríður Bjarnadóttir.
Þegar ég sest niður til að skrifa
kveðjuorð um tengdaföður minn,
Bjarna Jóhannsson frá Árbakka í
Landsveit, veit ég ekki hvar ég á að
byrja. Ég veit að sá hógværi maður
vildi ekki hafa mörg orð um sig, en
þau gætu verið allmörg því þar fór
mikill mannkostamaður. En ég vil fá
að minnast hans í fáum orðum, svo
ófá voru þéttu handtökin hans, bros-
ið og hlýjan sem hann sýndi mér frá
fyrstu tíð.
Bjarni var einn af aldamótakyn-
slóðinni hinni fyrri og lifði því miklar
breytingar á ævi sinni, en þegar ég
kynntist honum fyrst er hann var
kominn fast að sjötugu, man ég enn
hvað ég varð undrandi á hvað tækni-
væddur hann var í búskaparháttum
sínum. Ég varð jafn undrandi þegar
ég lenti í heyskap á Árbakka og bað
um hrífu og vildi fá að gera eitthvað
gagn, raka frá skurðum eins og hafði
verið gert í minni sveit, þá var ekki
um neitt slíkt að ræða, vélarnar sáu
um allt. Auðvitað var ég gamaldags í
þessu en hann fylgdi framförunum.
Bjarni var hæglátur og dulur en
hafði ríkan húmor sem ég er ekki
viss um að allir hafi vitað um, en mér
auðnaðist að njóta. Ótrúlega seigur,
hlífði sér aldrei, kvartaði aldrei.
Tókst á við lífið með æðruleysi og
jafnaðargeði. Sá ég það best þegar
kom að því að þau Ella þurftu að
bregða búi og flytja frá Árbakka að
Hellu, þá var það bara gert sem
þurfti að gera. Samt hlýtur það að
hafa vera erfitt að skipta svo algjör-
lega um hlutverk fyrir gamlan
bónda, að kveðja sitt ævistarf og
heimili. En hann tókst á við nýtt
hlutverk eins og ekkert væri, sinnti
nú allt í einu inniverkum sem og öðr-
um og svo var það garðurinn þeirra á
Hólavangi 1. Ekki leið á löngu þar til
að þau fengu viðurkenningu fyrir fal-
lega garðinn sinn, komin fast í átt-
rætt og geri aðrir betur. Síðustu árin
hafa þau búið á dvalarheimilinu
Lundi á Hellu eftir að heilsa og
krafta þraut.
Ég er ríkari manneskja að hafa
hlotnast þá náð að eignast hann
Bjarna að vini, sem sýndi mér ein-
staka ástúð og slíkan kærleik að því
verður ekki gleymt. Að leiðarlokum
kveð ég kæran tengdaföður sem var
mér sannur faðir með sömu orðum
og hann kvaddi mig síðast: Þakka
þér fyrir allt og allt.
Elsku Ella mín. Þinn missir er
mestur. Guð blessi þig.
Ólöf H. Ásgrímsdóttir.
Þegar ég sest niður og hugsa til
baka, um samskipti mín og afa, hlýn-
ar mér um hjartarætur og man hve
ljúfur og góður hann var. Hann var
ekki maður sem flíkaði tilfinningum
sínum en samt sem áður geislaði af
honum góðmennskan.
Ég var ekki gamall þegar ég byrj-
aði að vera tíma og tíma í sveitinni á
Árbakka hjá afa og ömmu, reyndi að
hjálpa til við sveitaverkin á sumrin
ásamt hinum barnabörnunum. Það
var oft glatt á hjalla og gaman, þegar
farið var í fjósið, verið í heyskap eða
farið í útreiðartúra. Yfirleitt var afi
með eða nálægt og kenndi okkur
handtökin við bústörfin, sem honum
fórust svo vel úr hendi.
Jólin á Árbakka voru líka fastur
punktur í tilverunni. Þá kom alltaf öll
fjölskyldan saman á jóladagskvöld.
Þá naut afi sín vel, með alla sína í
kringum sig og hann var góður gest-
gjafi, hvort heldur sem var við börn
eða fullorðna.
Þó held ég að ég hafi kynnst afa
mínum best og við náð hvað best
saman þegar ég var einn á Árbakka
hjá afa og ömmu. Eitt atvik situr t.d.
fast í barnsminni mínu. Það var eitt-
hvert allsherjar verkfall í þjóðfélag-
inu, ég man ekki alveg hvenær það
var en kennarar voru í verkfalli og
enginn skóli. Þá fór ég í sveitina til
þeirra og var hjá þeim á meðan. Ég
gekk með afa í öll útiverkin og annað
það sem þurfti að gera. Það var lær-
dómsríkur og skemmtilegur tími
sem ég mun aldrei gleyma. Þótt skóli
sé góður og gagnlegur er ég viss um
að á þessum tíma með afa hafi ég
ekki síður lært af honum handverkin
og það sem skiptir máli í lífinu, því
hann var svo natinn og þolinmóður
við öll sín störf að betri kennara var
ekki hægt að hugsa sér.
Eftir að þau hættu búskap og
fluttu niður á Hellu var ekki síður
gaman að koma í heimsókn. Þá fór
ég með börnin mín til langafa- og
ömmu og ekki naut hann sín síður í
því hlutverki. Hann fylgdist vel með
öllu og tók virkan þátt í gleði okkar
og sorgum fram á síðasta dag. Fyrir
það og allt annað vil ég þakka þér,
elsku afi minn, og á þá ósk, að þegar
og ef ég fæ einhverntíma að verða
afi, verði ég mínum barnabörnum
það sem þú varst mér.
Við Rósa, Birta, Sunna og Birna
kveðjum þig með þakklæti fyrir að
hafa átt þig að. Guð blessi minningu
þína.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Þinn alnafni og vinur,
Bjarni Jóhannsson.
Elsku afi minn. Nú þegar þú ert
farinn yfir móðuna miklu er margt
sem kemur upp í hugann. Sumrin sjö
hjá þér og Ellu ömmu á Árbakka
verða mér ógleymanleg um aldur og
ævi. Margt var brallað þarna í sveit-
inni en aldrei man ég eftir því að þú
æstir þig yfir hlutunum, heldur hlóst
þú bara að okkur fyrir uppátækin.
Núna finnst mér jafnaðargeð þitt við
okkur unglingana með ólíkindum en
svona varst þú gerður.
Bústörfin voru lífsstarf þitt. Á vor-
in sinntir þú fénu af mikilli natni um
sauðburðinn. Þar man ég eftir veik-
burða lömbum sem þú barst heim og
hlynntir að. Ylur úr bakaraofni og
mjólkurgjöf með fjöðurstaf hressti
ungviðið gjarnan við. Úr þessu
nostri urðu gjarnan heimalningar en
það fannst unga fólkinu ekkert verra
þó að þú, afi minn, værir heldur
raunsærri og vildir venja lömbin
undir.
Í fjósinu var allt í röð og reglu og
kappkostað að sem best væri hugsað
um hvern grip. Þú varst alltaf fyrst-
ur í fjósið og síðastur út, bæði kvölds
og morgna, enda kostaði það mikið
erfiði og elju að reka lítið sveitabýli
en þú taldir það ekki eftir þér.
Þú kenndir mér margt í sveitinni
og þar á meðal að umgangast dýr.
Það er mér ofarlega í minningunni
hvað þú fórst vel að öllum skepnum,
öll handtök örugg og róleg. Hestarn-
ir þínir eru mér þar ofarlega í huga.
Einhverju sinni þegar þú varst hætt-
ur tamningum vegna aldurs var
hrossunum smalað í réttina. Eitt
hrossið var ótaminn ljós graðhestur.
Þú horfðir á hann og nálgaðist hann
svo varlega með blíðu í málrómnum
og útrétta hönd. Folinn stóð kyrr og
horfði á þig. Þú fékkst leyfi til að
strjúka honum en það hafði aldrei
gerst áður. Þú skýrðir þetta fyrir
mér með því að hann hefði nú verið
bandvanur sem folald en aldrei fékk
nokkur annar leyfi hjá folanum að
snerta hann. Svipað var með reið-
hestinn þinn, hann Skugga. Þú hafð-
ir tamið hann fyrir bónda í sveitinni
og skilaðir hestinum af þér. En
Skuggi strauk aftur til þín og það
endaði með því að þú eignaðist hann.
Ég man eftir því að þú sagðir mér að
þegar þú smalaði á honum Skugga
þyrftir þú eiginlega bara að hugsa
um að hanga á baki því Skuggi sæi
um að halda fénu saman og að það
færi rétta leið. Svo kímdir þú út í
annað og hlóst. Þessi sama kímni
kom líka í ljós þegar þú smelltir í
góm til að fá hestinn minn til að fara
hraðar eða þegar þú vannst okkur í
spilum. Kani og Hornafjarðarmanni
voru löngum spilaðir á rigningardög-
um sumarsins og var þá vissara að
spila vel.
Nú ertu búinn að fá hvíldina eftir
langa og góða ævi sem þú spilaðir vel
úr og ég kveð þig með ljúfsárum
söknuði í hjarta.
Elínborg Valsdóttir.
Ef til vill ...
Allt er þetta blessað líf okkar líkt
og flókinn vefnaður, þar sem
mynstrið og litróf ívafsins ræðst af
þeim áhrifum, sem við verðum fyrir
af samferðamönnum okkar og einnig
af ýmsum tilviljanakenndum atvik-
um, sem við upplifum á lífsleiðinni.
Einn af þeim samferðamönnum sem
hafa haft mikil áhrif á líf mitt er
Bjarni á Árbakka og þá eigi síður
eftirlifandi eiginkona hans, hún Ella
mín.
Nú þegar ég sit hér og skrifa þessi
fátæklegu þakkarorð gleðst ég óend-
anlega mikið yfir því að hafa fengið
tækifæri nú fyrir stuttu til að segja
Bjarna hversu þakklát ég er honum
og Ellu fyrir það veganesti sem þau
gáfu mér, borgarbarninu, á heimili
sínu á Árbakka. Það eru forréttindi
að hafa fengið að dvelja hjá þeim um
stund og allt sem ég lærði hjá og af
þeim hefur geymst með mér og eins
og er með allt, sem dýrmætt er,
gleðst ég og þakka í hvert sinn er ég
tek þessar minningar fram úr hug-
skotinu. Þau kenndu mér að bera
virðingu fyrir umhverfinu, lífinu allt í
kring og því smæsta og stærsta í
náttúrunni – allt þetta á ég þeim
hjónum að þakka – og svo miklu
meira. Sú mynd, sem Bjarni og Ella
eiga í lífsvef mínum, er bæði stór og
fögur – fagurlega litrík og skreytt
þráðum gulls, sem minna á hjartalag
þeirra og hugarþel til mín og fjöl-
skyldu minnar.
Vildi ég óska, að ég gæti sett sam-
an jafn fagurt kvæði til Bjarna og
mynd hans er í lífsvef mínum, en
þess er ég ekki megnug. Þess í stað
kveð ég þennan góða, aldna heiðurs-
mann og bændahöfðinga með orðum
skáldsins mikla, Ólafs Jóhanns Sig-
urðssonar, með þeirri einlægu ósk að
Bjarni fái að hvílast í grasi með am-
boðin hjá sér sem forðum:
Ef til vill færðu aftur að hvílast í grasi
örskammt frá blessuðum læknum, rétt eins
og forðum,
og hlusta á vingjarnlegt raul hans renna
saman
við reyrmýrarþyt og skrjáf í snarrótarpunti,
finna á vöngum þér ylgeisla sumarsólar
og silkimjúka andvarakveðju í hári,
er angan af jurtum og járnkeldum þyngist
og jaðraki vinur þinn hættir að skrafa
við stelkinn.
Ef til vill færðu aftur að hvílast í grasi
með amboðin hjá þér sem forðum, og
titrandi hjarta
mæla í hljóði fram þakkir til lækjar og ljóss,
til lífsins á þessu hnattkorni voru í geimnum
til gátunnar miklu, til höfundar alls sem er.
Við Vatnar sendum okkar dýpstu
samúðarkveðjur til hennar elsku
Ellu minnar og ekki síður til Jó-
hanns, Sigrúnar og Pálma og fjöl-
skyldna þeirra með ómældri þökk
fyrir alla elskusemi í minn garð.
Brynja.
BJARNI
JÓHANNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Bjarna Jóhannsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.