Morgunblaðið - 24.07.2002, Síða 34

MINNINGAR
34 MIÐVIKUDAGUR 24. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Magnús Ey-mundsson fædd-
ist á Bárugötu 5 í
Reykjavík 23. apríl
1932. Hann lést á
líknardeild Lands-
spítalans í Kópavogi
15. júlí síðastliðinn.
Magnús var sonur
hjónanna Eymundar
Magnússonar, skip-
stjóra frá Hafnar-
hólma í Steingríms-
firði, og Þóru
Árnadóttur, hús-
móður, fædd á Ytri-
Rauðamel í Eyja-
hreppi í Hnappadalssýslu. Þau
eignuðust fimm börn. Þau eru auk
Magnúsar: a) Þórir, f. 19. apríl
1934, d. 20. júní 1934; b) Kristrún,
f. 4. janúar 1936, gift Halldóri
Blöndal; c) Árni Þór, f. 17. júlí
1938, kvæntur Elizabeth Ey-
mundsson; d) Katrín, f. 23. apríl
1942, gift Gísla G. Auðunssyni.
Magnús kvæntist Guðnýju Val-
entínusdóttur, f. 20. október 1935,
en hún lést 24. júlí 1969. Með
henni eignaðist hann Þóru Magn-
eu Magnúsdóttur, f. 12. septem-
ber 1966, gift Hermanni Valssyni,
f. 20. september 1965. Þau eiga
tvö börn: Ernu Hrund, f. 27. októ-
ber 1989, og Magnús Val, f. 7.
er Helga Pálmadóttir.
Magnús ólst upp í Reykjavík.
Hann fór snemma til sjós og lauk
prófi frá farmanna- og fiski-
mannadeild Stýrimannaskólans
1958. Hann starfaði hjá Eimskip
og síðast sem stýrimaður hjá
Landhelgisgæslunni. Magnús
hætti sjómennsku og fór í land 7.
áratugnum. Um fimmtugt lauk
hann stúdentsprófi frá öldunga-
deild Menntaskólans við Hamra-
hlíð. Í landi eignaðist hann og
stýrði eigin fyrirtæki, Efnaverk-
smiðjunni Atlas hf., en 1986 hóf
hann störf hjá Birgðastöð Ríkis-
spítalanna þar sem hann gegndi
stöðu deildarstjóra til sjötugs. Fé-
lagsstörf voru Magnúsi ávallt
hugleikin og var hann meðal ann-
ars meðlimur í Oddfellowstúk-
unni Þórsteini númer fimm. Í Þór-
steini sinnti hann ýmsum
ábyrgðarstörfum, þar á meðal
starfi undirmeistara (1998–2000)
og starfi yfirmeistara (2000–
2002). Magnús átti mörg áhuga-
mál og eitt þeirra var golf, sem
hann spilaði eins oft og hann gat.
Auk þess að spila golf tók hann
dómarapróf í golfi og sinnti dóm-
gæslu á ýmsum mótum síðastliðin
ár. Hann sat einnig í stjórn golf-
klúbbs Oddfellowa og golfklúbbs-
ins Odds.
Magnús hafði mikinn áhuga á
bridge og spilaði það þegar tími
gafst til.
Útför Magnúsar fer fram frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
október 1991. Börn
Guðnýjar, og fóstur-
börn Magnúsar, voru:
a) Ólafur Ingi; b)
Árný Sigríður (d. 19.
maí 1979); c) Inga
Lóa; d) Valentínus
Guðmundur. Eddu
Magnúsdóttur, f. 1.
október 1960, eignað-
ist Magnús með Guð-
laugu Árnadóttur, f.
22. september 1930.
Edda er gift Magnúsi
Helga Árnasyni, f. 25.
september 1959. Börn
þeirra eru: Steinn
Helgi, f. 4. júlí 1994, og Magnea, f.
7. apríl 1997. Áður hafði hann
eignast Sonju Hilmars, f. 1. ágúst
1949, með Önnu Sigurðardóttur,
f. 20. febrúar 1927. Sonja er gift
Þorvaldi Jóhannessyni. Börn
Sonju eru Anna Sigrún Auðuns-
dóttir, f. 23. janúar 1970, og Sig-
urbjörg Þorvaldsdóttur, f. 13.
febrúar 1978. Árið 1975 hóf
Magnús búskap með Eiríku S.P.
Sigurhannesdóttur, f. 9. júní 1936.
Þau giftust síðar en slitu samvist-
um árið 1984. Sonur Eiríku, og
fóstursonur Magnúsar, er Agnar
Már Jónsson. Vinkona Magnúsar
síðustu ár var Erna Ármannsdótt-
ir, f. 6. júlí 1936, og hennar dóttir
Þú ert ljósið,
þú ert myrkrið,
þú ert pabbi minn.
Pabbi minn sem ég elska.
En þú varst veikur og ég varð að
sleppa þér og leyfa þér að yfirgefa
þennan heim í von um að nú sért þú
betur settur. Í sjálfu sér þarf ég
ekki að vona því ég veit að þér líður
vel, ég sá það þegar þú fórst. Þú
fannst ekki lengur til og líkami þinn
varð afslappaður. Elsku pabbi, þú
sem varst svo veikur og þjáður, þú
þurftir á hvíldinni að halda og ég er
tilbúin að sleppa þér. Ég verð að
sleppa, hversu sárt sem það er.
En ég get hugsað um þig, enginn
getur tekið það frá mér. Og ég mun
hugsa um þig og ég mun gráta en
ég mun líka brosa vegna þess að ég
hef fengið að kynnast því að eiga
föður sem elskar mig skilyrðislaust.
Við áttum saman líf sem var
skemmtilegt en stundum erfitt en
það sem mestu skipti var að við
vorum saman, ég og þú.
Þú sagðir mér margt, kenndir
mér margt en oft þagðir þú og ég
lærði að lesa látbragð þitt. Við
fengum okkur ís og keyrðum niður
á höfn. Ég hélt niðri í mér and-
anum því ég var hrædd við sjóinn,
en sjórinn hafði um tíma verið líf
þitt og þess vegna hafðir þú gaman
af því að skoða skipin.
Í bíltúrunum þögðum við yfirleitt
og borðuðum „ís með dýfu“.
Lífið var fullt af tilbrigðum í alls
kyns litum, við fluttum oft en við
vorum samt alltaf saman. Hinir og
þessir komu inn í líf okkar – stöldr-
uðu mismunandi lengi við, en alltaf
enduðum við aftur saman, tvö ein.
Þangað til ég stofnaði til minnar
eigin fjölskyldu, giftist og eignaðist
börn. Þú varst hreykinn af mér
þegar ég útskrifaðist frá Háskól-
anum, þú varst hreykinn af börn-
unum mínum, sem nú sakna „afa
Magga“ sem alltaf eyddi jólunum
með okkur. „Hvernig verða jólin
hjá okkur núna?“ spyrja þau, „hver
fer með okkur í kirkjugarðinn til
ömmu Guðnýjar?“ En í dag skulum
við líka brosa og þakka öllu því
fólki sem hjálpaði okkur.
Allt þetta góða fólk; Guðjón Har-
aldsson læknir, sem leyfði okkur að
hringja í sig hvenær sem var,
Heimahlynning Krabbameinsfélags-
ins, sem sinnti þér af alúð, og síðast
en ekki síst allt það góða fólk sem
starfar á líknardeildinni í Kópavogi
með Valgerði Sigurðardóttur í
broddi fylkingar. Guð gefi þeim
styrk til að halda áfram þessu erf-
iða starfi. Þetta fólk vinnur óeig-
ingjarnt starf og á skilið að fá allar
þær íslensku orður sem veittar eru.
En nú skulum við kveðjast og
mundu eftir að skila kveðju til
mömmu. Haltu áfram að elska mig
og ég mun halda áfram að elska
þig.
Góða nótt, sofðu rótt og Guð veri
með þér í alla nótt.
Þín dóttir
Þóra Magnea.
Kæri afi, takk fyrir að hafa verið
til. Ég á alltaf eftir að muna eftir
þér, manninum sem kom til okkar á
aðfangadagskvöld, þegar þú prílaðir
upp á fjórðu hæð, upp allar 64
tröppurnar. Að því loknu settistu
inn í stofu með Freskaglas í hend-
inni og beiðst eftir að maturinn yrði
til. Síðan settistu við borðið og
brytjaðir þrjár rjúpur niður í einu.
Þegar sá áfangi var búinn tók allt
meðlætið við. Síðan þegar þú varst
loksins byrjaður að borða vorum
við búin. Manninum sem leyfði mér
að taka viðtal við sig fyrir ritgerð-
ina mína, manninum sem hélt mér
undir skírn. Manninum sem kom
sérstaklega til Noregs til þess að
sjá barnabarnið sitt og leyfði mér
að sofa á maganum sínum, og gaf
mér flottustu sumargjöf sem nokk-
ur afi hefur gefið barnabarninu
sínu, tölvu og prentara.
Fyrir allt þetta og allt annað,
takk elsku afi.
Erna Hrund.
Nú er Magnús Eymundsson vin-
ur minn og mágur fallinn frá. Hann
hafði verið með krabbamein, sem
tókst vonum lengur að halda í
skefjum. Nú var Magnús kominn á
líknardeildina í Kópavogi svo að við
blasti að endalokanna yrði skammt
að bíða. En síðasti kafli vegferð-
arinnar var strangur og langdreg-
inn. Tólf vikur. Magnús hélt þó
geðró sinni og var sjálfum sér líkur.
Hann átti það til að bregða á glens
og það brá fyrir glampa í augum
hans. Og hann hélt áfram að vinna,
hafði tölvuna við rúmið og á rúminu
og skrifaði viðskiptabréf þótt mátt-
ur líkamans færi þverrandi. Og vin-
ir hans og samstarfsmenn komu til
hans. Í vetur flutti hann af efstu
hæð Bárugötu 5 á neðstu hæðina. Í
því húsi vildi hann vera, þótt hann
hefði ekki lengur styrk til að ganga
stigana. Hann vildi ekki vera á för-
um alveg strax og vissi að streng-
urinn við upprunann var lífæð hans.
Þangað sótti hann aflið og kjarkinn
og viljann til lífsins.
Í fyrra fórum við Kristrún með
Magnúsi og Árna og Lísbet vestur
á Snæfellsnes, í Hausthús, Skóg-
arnes og Löngufjörur. Þarna upp-
lifðu systkinin gömul sumur ofan í
sumarið. Nöfn á löngu dánu fólki
komu fram á varirnar, smáatvik
rifjuðust upp og örnefni fengu
dýpri merkingu, af því að systkinin
vissu, að þau myndu aldrei aftur
ganga þar saman. Fuglar á báru,
sprek í sandi og þessi endalausi
hvíti litur, sem leystist upp, þar
sem fjaran hvarf inn í hafið. Það
þurfti töluvert átak til að slíta sig
frá þessari mynd. Af því að hún var
svo falleg og skipti svo miklu. Af
því að hún hafði vaxið inn í mann.
Af því að hún fylgir manni héðan
af.
Fyrir ári fórum við Magnús að
leika golf á Oddfellow-vellinum í
Garðabæ. Þar var gott að láta hug-
ann reika og tala um hvaðeina. Á
þessu rölti okkar kynntist ég Magn-
úsi nánar en ella. Og líka því,
hvernig aðrir sáu hann. Þeir köst-
uðu brosandi á hann kveðju og ég
fann að hann hafði unnið trúnað
þeirra og vináttu með starfi sínu í
Golfklúbbi Oddfellowa og í Odd-
fellowreglunni. Þar hafði hann verið
í forystu og hann hafði einsett sér
að ljúka þeim skyldum sem hann
hafði tekið að sér. Og það gerði
hann. Síðan var hann heiðraður sér-
staklega fyrir góð störf fyrir stúku
sína Þórstein. Kristinn Baldursson
frændi minn lét mig vita um það
svo að ég gæti verið viðstaddur og
glaðst með Magnúsi. En svo fór að
Kristinn féll frá skyndilega á undan
Magnúsi sem enginn okkar bjóst
við. Ég var þá staddur vestur í
Kanada. En þegar heim kom hafði
Magnús orð á því undir eins að
þessi röð væri ekki rétt. Hann sá
eftir Kristni og auðvitað þótti mér
vænt um það þótt ég vilji ekkert
hafa um það að segja í hvaða röð
vinir mínir og frændur falli frá. Eða
ég sjálfur.
Magnús mágur minn var heil-
steyptur og sór sig í ættir foreldra
sinna með sínum hætti. Þegar ég
kynntist honum var hann hættur á
sjónum en rak lítið iðnfyrirtæki og
komst vel af. Hann vildi hafa það
þannig, vera sjálfstæður og byggja
afkomu sína á þeim verðmætum
sem honum tókst að skapa. Breytt
tollalöggjöf og ný tækni ollu því að
ekki voru lengur forsendur fyrir
framleiðslu hans eins og margir
iðnrekendur fengu að reyna á þeim
árum.
Þá hóf hann störf við Landspít-
alann sem hann auðvitað rækti með
prýði eins og allt annað sem hann
tók sér fyrir hendur. En þau störf
svöruðu ekki starfslöngun hans eða
gáfu nógu mikið í aðra hönd svo að
hann hélt áfram rekstri einkafyr-
irtækis síns og annaðist umboðs-
viðskipti á kvöldin og um helgar.
Samt virtist hann alltaf hafa tíma
til að sinna fjölskyldu sinni og
áhugamálum eða svara kalli vina
sinna.
Magnús lét sig þjóðmál miklu
skipta og fylgdi Sjálfstæðisflokkn-
um fast að málum. Það lætur að lík-
um að oftar en ekki skeggræddum
við pólitík þegar við hittumst. Þá
spurði hann oft knýjandi spurninga
og ég held mér sé óhætt að fullyrða
að í huga hans var hlutverk ríkisins
ekki síst það að tryggja að menn
stæðu jafnir gagnvart lögunum.
Þess vegna voru höft og hvers kon-
ar opinber fyrirgreiðsla eitur í hans
beinum. Einstaklingarnir áttu að
hafa rétt til að vinna sig upp en
þeir áttu líka að standa ábyrgir
gagnvart því sem þeir tóku sér fyr-
ir hendur. Þeir áttu að hefjast af
sjálfum sér. Magnús var slíkur
maður. Hann var mikill iðjumaður
og alltaf að, líka í sínum frístundum
eða þegar hann var að rækja
áhugamál sín. Hann fór með sínum
hraða og komst þangað sem hann
vildi. Hann tileinkaði sér nýja við-
skiptahætti og fjarskiptatækni jafn-
óðum. Fram í andlátið las hann fag-
tímarit og hélt sínum persónulegu
samböndum. Oft dáðist ég að mági
mínum þessa síðustu mánuði, stál-
vilja hans og elju. Ég sakna hlýju
hans og gamansemi, drenglyndis
hans og félagsskapar. Það eru
margir sem sakna hans.
Ég kann ekki að enda þessi fáu
orð nema með því að segja að þau
bera ykkur, Þóra Magnea og Edda,
og fjölskyldum ykkar samúðar-
kveðjur okkar Kristrúnar. Megi
Guð styrkja ykkur öll.
Blessuð sé minning Magnúsar
Eymundssonar.
Halldór Blöndal.
Síðla kvölds hins 15. júlí sl. var
helstríð æskuvinar míns, Magnúsar
Eymundssonar, loks á enda runnið.
Þetta var búið að vera löng og
ströng barátta og öllum – ættingj-
um hans, vinum og honum sjálfum
– löngu ljóst, hvernig enda myndi.
Fyrir um fjórum árum að lokinni
þvagkirtilsaðgerð greindist Maggi
Eym, en svo var hann jafnan kall-
aður á meðal vina sinna, með
krabbamein í beinum. Frumuvöxt
meinsins tókst læknum hans að
halda í skefjum um langa hríð og
gerði það Magga kleift að halda
áfram störfum sínum og sinna fjöl-
breyttu félagsmálastússi sínu. Fyrir
um það bil ári varð ljóst, að sjúk-
dómurinn var að ná yfirhöndinni.
Maggi var tíðum á Landsspítalan-
um, þar sem hann gekk undir
strangar lyfja- og geislameðferðir,
sem, því miður, náðu aðeins að lina
en ekki lækna meinið og frá
miðjum mars sl. átti hann ekki það-
an afturkvæmt.
Það var á haustdögum 1945 að
leiðir okkar lágu fyrst saman. Báðir
höfðum við þá um vorið lokið fulln-
aðarprófi, eins og það var kallað, og
nú var meiningin að reyna að kom-
ast inn í Menntaskólann í Reykja-
vík og við sestir í undirbúningsdeild
hans, sem kennd var við hinn nafn-
togaða kennara og ítroðara, Einar
Magnússon, yfirkennara MR. Að-
sókn var mikil, miklu meiri en
nokkurn tímann áður hafði verið –
heimsstyrjöldin um garð gengin og
tekjur íslenskra heimila betri en
nokkru sinni áður í sögunni. Tæp-
MAGNÚS
EYMUNDSSON
Mig langar til að
minnast vinar míns
Þóris Ormssonar í
nokkrum orðum. Þeg-
ar ég man fyrst eftir
mér, þá var einn af
föstum punktum dag-
legs amsturs heimilisfólksins á
Valshamri samskipti við Þóri og
Júllu frænku. Þá bjuggu þau í svo-
kölluðu Ormshúsi í Borgarnesi, en
þar fæddist ég einmitt á heimili
þeirra á sínum tíma. Seinna
byggðu þau sér hús á Kjartans-
götu 17, en þar bjuggu þau þangað
til þau fluttu í Hamravíkina fyrir
tveimur árum.
Þegar ég var að alast upp og við
á Valshamri fórum í Borgarnes
var alltaf komið við hjá Júllu og
Þóri í hverri ferð og eins komu
þau oft að Valshamri með börnin
sín, þannig að samskipti heimil-
anna og frændsystkinanna voru
mikil. Þórir og Júlla voru alltaf
ákaflega samrýnd hjón og sam-
hent, alltaf jafnnotaleg í viðmóti.
ÞÓRIR VALDIMAR
ORMSSON
✝ Þórir ValdimarOrmsson fæddist
í Reykjavík 28. des-
ember 1927. Hann
lést á Akranesi 13.
júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Borgarneskirkju
22. júlí.
Seinna þegar ég var
að fullorðnast fór ég
oft á Kjartansgötuna,
hvort sem ég þurfti
einhvers með eða
ekki. Til dæmis var
oft gott að koma og fá
sér að borða hjá þeim
hjónum, eða jafnvel
skipta um föt þegar
maður var ungur og
fór á ball eftir vinnu-
dag og of tímafrekt
var þá að fara heim að
Valshamri þegar mik-
ið lá við.
Þórir var einstakur
maður fyrir margra hluta sakir.
Þessi einstaka yfirvegun og róleg-
heit, sem ég dáðist oft að og ekki
hvað síst er heilsan bilaði hjá hon-
um. Hann hafði mjög ákveðnar
skoðanir á öllum mögulegum hlut-
um og maður hlustaði oft með and-
akt á hann tjá sig um ýmis mál-
efni, en hann tjáði skoðanir sínar
ekki að óþörfu.
Sjálfstæðismaður var Þórir fram
í fingurgóma og var oft gaman að
tala við hann um pólitík.
Þórir var trésmiður að mennt og
af guðs náð. Lengi vann hann
sjálfstætt og byggði mörg hús, þar
á meðal tók hann þátt í byggingu
Borgarneskirkju og byggði húsið á
Valshamri fyrir foreldra mína,
mág sinn og svilkonu. Það voru
margar skemmtilegar samveru-
stundir og rökræður sem við átt-
um saman yfir því verki.
Undanfarin ár, er Þórir var
hættur að vinna þessa venjulegu
vinnu, var gaman að fylgjast með
honum er hann einbeitti sér að
handverki. Hann skar út og renndi
þvílík listaverk að unun var á að
horfa. Hann hefur framleitt marg-
ar klukkur, blómasúlur, aska og
allt sem nöfnum tjáir að nefna. Í
garði þeirra hjóna við Hamravík-
ina standa nokkrir snyrtilegir
dvergar og verkfæri úr tré, torf-
bær og fleira, sem Þórir prýddi
heimili þeirra Júllu með.
Veiðiskap stundaði Þórir, bæði
laxveiði og skotveiði. Í gamla daga
áður en Urriðaá var leigð út kom
hann oft í veiði til okkar og fylgd-
ist ég oft með því hvernig hann
fangaði fiskana. Alltaf var þessi yf-
irvegun og rólegheit til staðar sem
ég heillaðist af í fari hans. Það var
sama á hverju gekk, alltaf var Þór-
ir æðrulaus og rólegur með báða
fætur á jörðinni.
Að endingu vil ég þakka Þóri
allar samverustundirnar, sérstak-
lega á mínum yngri árum, þær eru
mér ógleymanlegar og lærdóms-
ríkar. Heimili Þóris og Júllu hefur
alltaf staðið mér og mínum opið og
viljum við fjölskylda mín þakka
fyrir það.
Ég votta Júllu frænku minni,
öllum frændsystkinunum og fjöl-
skyldum þeirra mína dýpstu sam-
úð á erfiðri stundu. Innilegustu
samúðarkveðjur frá okkur öllum í
Háhóli.
Hálfdán S. Helgason, Háhóli.