Morgunblaðið - 13.08.2002, Blaðsíða 32

UMRÆÐAN
32 ÞRIÐJUDAGUR 13. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Einar Logi Ein-arsson fæddist í
Reykjavík 8. mars
1938. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 2. ágúst
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Einar
Baldvin Sigurðsson
iðnrekandi, f. 11.9.
1911, d. 27.7. 1978, og
kona hans Ásgerður
Einarsdóttir, f. 30.8.
1913, d. 8.9. 1997, þau
skildu. Hálfbróðir
Einars Loga er Hauk-
ur Matthíasson, sálfræðingur í St.
Petersburg í Flórída, f. 20.6. 1948,
sem Ásgerður eignaðist með seinni
manni sínum, Matthíasi Matthías-
syni, f. 12.3. 1907, d. 28.11. 1969.
Uppeldisbræður hans, synir Matth-
íasar af fyrra hjónabandi með
Helgu Kristínu Helgadóttur Pjet-
urss, f. 2.10. 1909, d. 24.8. 1944, eru
Matthías Matthíasson, f. 14.10.
1937, og Einar Matthíasson, f. 10.3.
1942.
Einar Logi kvæntist Sigrúnu R.
Jónsdóttur, þau skildu. Dætur
þeirra eru Ásgerður, f. 19.10. 1965,
og María Helga, f. 12.12. 1969. Áð-
ur átti hann Sigríði, f. 27.9. 1962,
móðir hennar er Erla Lísa Sigurð-
ardóttir. Synir Sigríðar eru Bald-
vin Freyr Þorsteinsson, f. 6.10.
1984, og Kristján Ari Ragnarsson,
f. 24.4. 1992, maður hennar er
Ragnar Þ. Bárðar-
son. Sambýliskona
Einars Loga síðustu
tólf ár var Soffía
Björgvinsdóttir.
Einar Logi lauk
verslunarprófi frá
Verzlunarskóla Ís-
lands 1961. Um árabil
stundaði hann ýmis
verslunar- og skrif-
stofustörf og rak eig-
in fyrirtæki. Stærsti
hluti starfsævi hans
var hins vegar við
hljóðfæraleik og
-kennslu og margvísleg ritstörf og
þýðingar. Hann stýrði eigin hljóm-
sveit árum saman og lék á veit-
ingastöðum fram á síðustu ár. Eftir
hann liggja fjölmargar frumsamd-
ar bækur, leikrit og smásögur, sem
og þýðingar á bókum og greinum.
Einar Logi var tónlistarkennari og
skólastjóri við tónlistarskóla víða
um land, m.a. á Hvolsvelli,
Hvammstanga, Ólafsfirði, Vopna-
firði og Suðureyri. Á þessum stöð-
um var hann oft kirkjuorganisti og
stóð fyrir leiksýningum og ýmsu
félagsstarfi. Einar Logi var virkur
félagi í Félagi íslenskra hljómlist-
armanna og um skeið stjórnarmað-
ur í Bandalagi íslenskra lista-
manna.
Útför Einars Loga verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Leiðir okkar Einars Loga lágu
fyrst saman fyrir fimmtíu og fimm ár-
um þegar faðir minn og móðir hans
gengu í hjónaband, hann var þá níu
ára og ég fimm. Mér leist strax vel á
þennan nýja bróður sem ég hafði
eignast. Hann var laglegur og grann-
vaxinn, glaðlegur og skemmtilegur og
hvers manns hugljúfi. Reyndar gat
hann stundum verið æði stríðinn og
þá dofnaði hrifningin eilítið, en það
stóð stutt og leikir og venjuleg stráka-
ærsl eru efst í huga þegar hugsað er
til áranna á Laufásvegi 25, þar sem
bernskuheimili okkar var. Á sumrin
dvaldist fjölskyldan að Arnarfelli í
Þingvallasveit þar sem vítt var um
völl og rúmt til leikja og íþrótta fyrir
okkur bræðurna fjóra. Þaðan er
margs að minnast úr leik og starfi og
var Einar Logi óþrjótandi uppspretta
ýmissa uppátækja. Ef veður var vont
gat hann setið inni í skúr og leikið af
mikilli dramatík hvernig hann fór á
traktornum til að bjarga kærustunni
sinni, lenti út af veginum í vonsku-
veðri með bilaðar bremsur, reyndi að
nota gírinn til að bremsa með en
bakkgírinn slitnaði, eins og hann orð-
aði það, og þau fóru fyrir björg. Slíkar
senur eru enn skýrar í minni og lýsa
vel frjóu ímyndunarafli hans.
Einar Logi var drenglyndur, skap-
góður og lynti við alla, hann var þó
engin gunga og fór oftast sínu fram
átakalaust. Honum var óvenju margt
til lista lagt, hann átti auðvelt með að
læra, var góður íþróttamaður, ritfær
og tónelskur. Hann var alls staðar í
forystu; í skóla, í leikjum, hjá skát-
unum, stýrði skemmtunum og stofn-
aði strákafélög. Strax á barnaskóla-
aldri skrifaði hann sögur og samdi og
setti upp leikrit. Hann gekk í skóla til
Ævars Kvaran og hugði á frekara
nám í leiklistinni sem ekki varð þó úr.
Það var engin tilviljun að Grétar Fells
guðspekingur og skáld, sem kynntist
Einari Loga snemma, orti um hann
þessa vísu:
Einhvern tíma Einar Logi
um þig hvelfist sigurbogi
sem ljómi eins og álfabrenna
yfir nafni þínu og penna.
Einar Logi lærði ungur að spila á
píanó og síðar á trompett og saxófón
og var að auki liðtækur á ýmis önnur
hljóðfæri. Mörg voru þau lögin sem
hljómuðu um húsið heima þegar Ein-
ar Logi var að æfa sig og allir tóku því
vel þótt hljóðbært væri. Hann fór
snemma að spila í hljómsveitum og
stofnaði sínar eigin sem léku m.a. í
klúbbum varnarliðsins á Keflavíkur-
velli, hann hafði í mörgu að snúast og
stundin leið hratt. Á þessum árum
kynnntist Einar Logi húsbónda sem
átti eftir að valda honum ómældum
erfiðleikum á lífsleiðinni og sligaði
hann að lokum. Á sjöunda áratugnum
umgengumst við bræður mikið, átt-
um börn á svipuðum aldri og dvöldum
oft með fjölskyldum okkar á Arnar-
felli. Síðan skildi leiðir, við fluttumst
báðir út á land, fjöskylduhagir Einars
Loga breyttust og glíma hans við hús-
bóndann harðnaði.
Um árabil stundaði Einar Logi tón-
listarkennslu úti um land og síðan í
Reykjavík. Hann samdi sögur og
greinar, gaf út bækur og vann við
þýðingar. Ásgerður móðir hans var
honum alla tíð mikil stoð og hjá henni
átti hann athvarf þegar á móti blés.
Hann sagði sjálfur þegar hún féll frá
að hann hefði ekki einasta misst móð-
ur sína heldu líka sinn besta vin.
Síðasta rúman áratug bjó Einar
Logi með Soffíu Björgvinsdóttur og
áttu þau sér heimili í húsi hennar í
smáíbúðahverfinu í Reykjavík. Hann
stundaði áfram ritstörf og lék einnig
dinnertónlist á Hótel Valhöll, Hótel
Örk og víðar en starfsþrekið fór
smám saman dvínandi. Í lok síðasta
árs veiktist Soffía sambýliskona hans
alvarlega og varð Einar Logi þá
skyndilega heimilislaus. Í framhaldi
af því tókst honum, með aðstoð Helga
Hákonar Jónssonar, gamals vinar og
samtarfsmanns sem verið hafði um
árabil fjárhaldsmaður hans og óbil-
andi stuðningsmaður, að komast í
meðferð og til nokkurs bata snemma
á þessu ári. Um páskana varð hann
fyrir slysi sem varð honum nærri að
alturtila. Af ótrúlegri seiglu komst
hann á fætur aftur en um mitt sumar
var mjög af honum dregið og sýnt var
að hverju stefndi.
Ég heimsótti Einar Loga reglulega
á liðnum mánuðum og var þá margt
spjallað og minnst atvika frá fyrri ár-
um. Við ræddum oft hvort eitthvað
tæki við eftir vistina hér og fannst
honum það líklegra en ekki. Á góð-
viðrisdegi um miðjan júlí, síðasta
skiptið sem ég sá hann, sátum við í
grasi undir húsvegg austur á Rang-
árvöllum, þá sagði Einar Logi:
„Kannski hef ég lokið því sem mér
hefur verið ætlað að gera í þessu lífi,
ég finn ekki að ég eigi neinu ólokið.“
Mér fannst eins og hann hlakkaði til
að takast á við önnur verkefni á nýj-
um stað. Kannski fann hann að hverju
stefndi og var fyllilega undir það bú-
inn.
Einar Logi uppeldisbróðir minn er
horfinn úr jarðvistinni, genginn er
góður drengur sem öllum var hlýtt til
sem kynntust. Ég óska þess að dætur
hans, dóttursynir og tengdasonur,
Soffía sambýliskona hans, bræður og
aðrir ástvinir megi geyma um hann
bjartar minningar.
Einar Matthíasson.
Fallinn er frá í Reykjavík um aldur
fram frændi minn, Einar Logi Ein-
arsson, tónlistarmaður. Nú sem ég sit
við að skrifa fáein skilnaðarorð af
þessu tilefni, er einkennileg tilhugsun
að muna fæðingarstund hans fyrir
rúmum 64 árum, 8. marz 1938, eins og
það hefði verið í gær. Það var í húsi
ömmu minnar og afa, Sigríðar Þor-
láksdóttur og Einars Arnórssonar,
hæstaréttardómara, á Laufásvegi 25.
Dóttir þeirra, móðir Einars Loga, Ás-
gerður, sem var móðursystir mín, bjó
þá ásamt fyrri manni sínum, Einari B.
Sigurðssyni, verzlunarmanni, í þessu
sama húsi. Ég var þá á sjöunda ári, að
miklu leyti til heimilis hjá ömmu og
afa, svo að það var eins og að eignazt
kærkominn, lítinn bróður, er Einar
Logi kom í heiminn. Við uxum síðan
upp eins og blóm í túni, að meira og
minna leyti undir handarjaðri þessara
góðu móðurforeldra, sem sýndu ung-
um drengjum dætra sinna meiri og
betri umhyggju og forsjá en hægt var
í raun að krefjast af rosknu fólki, sem
þá þegar hafði komið sjö börnum sín-
um til manns. Það kom af sjálfu sér,
að við Einar Logi yrðum brátt leik-
félagar á þessum bernskuárum, þrátt
fyrir nokkurn aldursmun, en sá mun-
ur kom skiljanlega ekki að sök fyrr en
síðar. Því nánari urðum við, er for-
eldrar hans skildu, þegar hann var
fimm ára gamall. Alltaf var þó Ás-
gerður, móðir hans, innan handar á
heimilinu á Laufásvegi og rétti for-
eldrum sínum hjálparhönd, ef nauð-
syn bar til. Hún reyndist mér ævin-
lega vel, og margar góðar stundir átti
ég með þeim mæðginum, m.a. dvöl í
Norðtungu í Borgarfirði, og síðar á
Arnarfelli í Þingvallasveit.
Einar Logi var ljúfur drengur og
góður félagi, talsvert bráðþroska,
snemma allkotroskinn og ófeiminn,
skemmtilega fljótur til forystu og
uppáfyndingasamur í leik og starfi,
svo að hann varð vinsæll meðal jafn-
aldra. Sumarpart var hann ásamt
mér í sveit í Mýrdal, sjö ára gamall,
og mér er minnisstætt hversu mjög
hann naut sín, var röskur til snúninga
og reyndist hvers manns hugljúfi.
Einn sunnudag safnaði hann meira að
segja heimilisfólki saman í stofu til að
uppfæra leikrit!
Einar Logi var hár og spengilegur
vexti, fríður sýnum og hafði þennan
sérstæða, austræna augnsvip líkt og
móðir hans, en slík kynfylgja var í ætt
Einars, föður hennar.
Ungur lærði hann að spila á píanó,
og kom fljótt í ljós, að hann var mús-
íkalskur og hefur þá efalaust sótt
þann hæfileika til Einars, föður síns,
sem á sinni tíð var kunnur einsöngv-
ari með Karlakórnum Fóstbræðrum.
Hugur hans virðist þó ekki hafa
hneigzt í átt til skólanáms í tónlist-
arfræðum, eins og eðlilegt hefði verið,
því að þangað fór hann ekki, heldur
lauk námi í Verzlunarskólanum. Þó að
hann starfaði við ýmis verzlunar- og
skrifstofustörf, m.a. iðnrekstur föður
síns, átti það ekki við hann til lang-
frama. Hans áhugamál var tónlistin
framar öðru. Hann fór ungur að spila
í hljómsveitum, m.a. sínum eigin, og
árum saman var hann kennari og/eða
skólastjóri við ýmsa tónlistarskóla úti
á landsbyggðinni og var þá jafnframt
kirkjuorganisti. Síðustu árin fékkst
hann einkum við píanóleik á veitinga-
húsum, m.a. um alllangt skeið á Þing-
völlum og Hótel Örk í Hveragerði.
Það litla, sem ég sá til hans á þeim
vettvangi, virtist mér bera þess
merki, að þar væri hann fagmaður og
í essinu sínu. Einar Logi átti þó fleiri
hugðarefni, og eitt þeirra fólst í rit-
EINAR LOGI
EINARSSON
✝ Margrét SigríðurSigurjónsdóttir
fæddist á Landspítal-
anum í Reykjavík
hinn 28. september
árið 1934. Hún lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 3.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Sigurjón
Sigurðsson, kaup-
maður á Akranesi, f.
19. ágúst 1908, d. 16.
ágúst 1989, og kona
hans Þóra Pálsdóttir
kaupmaður, f. 23. janúar 1911, d.
27. maí 1999. Þau hjónin bjuggu í
Akbraut á Akranesi og voru oft
kennd við hana. Margrét Sigríður
var elst í hópi sex systkina. Öll
systkini Margrétar Sigríðar eru á
lífi. Þau eru: Sigrún, f. 30. ágúst
1937; Guðmundur, f. 21. janúar
1939; Aldís, f. 1. september 1941;
Ragnar, f. 11. nóvember 1948; og
Sigþóra, f. 25. júlí 1950.
Margrét Sigríður giftist Skúla
Ketilssyni, f. 5. nóvember 1930, í
Akraneskirkju 27. desember 1953.
Þau eignuðuðst þrjú börn. Þau eru:
1) Sigurjón, f. 16. ágúst 1953,
kvæntur Ólöfu Agnarsdóttur, f. 17.
mars 1957, og eiga þau þrjú börn,
Söndru Margréti, f. 31. maí 1975,
Jónu Björk, f. 17. ágúst 1981, og
Agnar, f. 3. janúar 1986. 2) Guð-
laug, f. 27. júlí 1954 í sambúð með
Jóni Halldórssyni, f. 29. maí 1948.
Guðlaug á eina dóttur með Otto
Phillips, f. 27. desem-
ber 1953, Belindu J.
Ottósdóttur, f. 7. júlí
1975. Guðlaug á tvær
dætur með sambýlis-
manni sínum: Huldu
Björk, f. 27. ágúst
1993, og Hörpu Rós,
f. 5. mars 1996. 3)
Þórdís, f. 21. nóvem-
ber 1961, í sambúð
með Johannesi Mar-
ian Simonsen, f. 16.
febrúar 1965. Þórdís
á einn son með
Matthíasi Einarssyni,
f. 28. júní 1952, Skúla Má, f. 15.
apríl 1983. Þórdís á þrjú börn með
sambýlismanni sínum: Írisi Ósk, f.
23. júní 1988, Marinó Frey, f. 19.
nóvember 1990, og Margréti Sig-
ríði, f. 16. maí 1995. Barnabarna-
börnin eru samtals átta.
Margrét Sigríður og Skúli
bjuggu á Akranesi öll sín hjúskap-
arár. Þar rak Margrét Sigríður
hannyrðaverslun frá árinu 1970 og
allt til ársins 1984. Margrét Sigríð-
ur og Skúli skildu árið 1981. Eftir
það fluttist hún til Reykjavíkur og
hélt áfram að reka þar verslun til
ársins 1986. Síðar starfaði hún hjá
Landsbanka Íslands við ýmis störf
til ársins 2000. Margrét söng með
Kór Landsbanka Íslands, Kvenna-
kór Reykjavíkur, Kór óháða safn-
aðarins, og Hljómsystrum.
Útför Margrétar fer fram frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Í minningu mömmu sendum við
ljóðlínur sem samdar voru til hennar
á fyrsta afmælisdeginum hennar, 28.
september árið 1935.
Magga Sigga dóttir dýr,
dyggðum safnar alla tíð.
Er sem perla undurfríð,
allt eins fögur bauga hlíð.
Göfuglynd og glöð á brá,
gifta fylgja nafni má.
Glóbjört lokka liljan smá
ljómar við stokkinn mömmu hjá.
Við vöggu þína vaka hljótt,
verndarenglar dag og nótt.
Svo þú megir sofa rótt,
sætt og vært með æsku þrótt.
Lífs á vori ljósið skín,
ljóminn hæða silkilín.
Guð alvaldur gæti þín,
göfgi og styrki vina mín.
(Bjarni Grímsson.)
Við viljum senda innilegt þakklæti
til starfsfólks lyflækningadeildar 1 á
Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
fyrir góða umönnun.
Blessuð sé minning þín.
Sigurjón og Ólöf, Guðlaug
og Jón, Þórdís og Johannes.
Nú er amma mín búin að kveðja
þennan heim og vonandi komin í ann-
an og betri heim. Minningarnar
fljúga um hugann og hlýja manni um
hjartarætur.
Þegar ég var sjö ára bjuggum við í
risinu hjá ömmu á Skólabraut 27. Á
þeim tíma rak amma hannyrðaversl-
un í kjallaranum en hún bjó á mið-
hæðinni. Við Belinda frænka mín vor-
um þá oft að skottast í kringum
ömmu í búðinni. Við fengum stundum
að sitja á bak við og leika okkur þótt
plássið væri ekki mikið. Amma var
mikil sölukona og henni var kaup-
mennskan í blóð borin enda höfðu
báðir foreldrar hennar stundað kaup-
mennsku.
Amma sagði mér oft sögur þegar
ég var lítil og þá var sagan um óþekku
Gunnu vinsælust. Þannig reyndi hún
að kenna manni að óþekkt borgaði sig
ekki. Við Belinda fengum líka oft að
hlusta á plötur hjá ömmu. Þá sátum
við á stofugólfinu á Skólabrautinni og
hlustuðum á Rauðhettu og úlfinn og
fleiri sígild ævintýri.
Amma mín var mikil tildurrófa og
hafði mjög gaman af því að gera sig
fína. Hún átti mikið af stórum skart-
gripum og fullt af fallegum kjólum.
Hún hugsaði um að líta vel út og
stundum var hún spurð að því þegar
hún skottaðist með barnabörnin
hvort þetta væru hennar börn. Þá
hnippti hún í mann, sagði svo já og
brosti. Það var mikið sport að fá að
setja á sig gylltu klemmueyrnalokk-
ana, klæða sig upp í kjóla og gera sig
fína eins og amma. Þá var toppnum
náð.
Það var alltaf líf í kringum ömmu.
Það geislaði alltaf af henni sjálfsör-
yggi og lífsgleði. Hún hafði frá mörgu
að segja og var oft hrókur alls fagn-
aðar. Það var mikil tónlist í henni og
hún hafði mjög gaman af því að
syngja. Hún söng oft fyrir mann og
með manni. Amma söng líka í kórum
og seinni árin gaf kórstarfið henni
mjög mikið.
Stjórnsemi er orð sem kemur upp í
hugann þegar amma var annars veg-
ar. Hún vildi hafa hlutina eftir sínu
höfði. Því sem varðaði hana vildi hún
fá að stjórna sjálf. Hún hafði ekki
áhyggjur af því hvað öðrum fyndist
heldur lifði samkvæmt sinni eigin
sannfæringu.
Amma var mjög trúuð kona og í
veikindum hennar hjálpaði það henni
mikið. Hún hafði mikinn baráttuvilja
og barðist hetjulegri baráttu við sitt
mein. Guð var henni mikill styrkur í
þeirri baráttu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning ömmu minnar.
Sandra Margrét.
Þegar andlátsfregn berst er manni
ávallt brugðið. Á svipstundu flýgur
margt í gegnum hugann, fregnin um
að Margrét Sigríður Sigurjónsdóttir,
fyrrverandi samstarfskona mín í
Landsbanka Íslands, hefði kvatt
þennan heim kom þó ekki á óvart vit-
andi að hún háði erfiða baráttu við ill-
vígan sjúkdóm en varð að lúta í lægra
haldi fyrir honum. Baráttan reyndist
henni þungbær, þrátt fyrir að lífs-
gleði, dugnaður og bjartsýni ein-
kenndu hana öðru fremur. Margrét
var trúuð kona og þótt hún flíkaði
ekki trú sinni fór hún ekki dult með
hana ef svo bar undir og var hún
ávallt tilbúin að biðja fyrir þeim sem
áttu um sárt að binda. Einnig kom trú
hennar vel í ljós í umburðarlyndi og
skilningi á mannlegum brestum. Í
þessum skrifuðu orðum kemur upp í
huga minn tíðni tilviljana. Á tæpum
tíu mánuðum kveð ég þriðju konuna
sem bar nafnið Margrét. Sú fyrsta
var náskyld mér, önnur nátengd og
nú kveð ég þig, Margrét, sem vinnu-
og kórfélaga til margra ára. Þessar
konur áttu það sameiginlegt að falla
fyrir sama sjúkdómi, nánast á sama
aldri og allt heiðurskonur hver á sinn
hátt. Margrét hafði mikið yndi af tón-
MARGRÉT SIGRÍÐUR
SIGURJÓNSDÓTTIR