Morgunblaðið - 22.08.2002, Blaðsíða 40

MINNINGAR
40 FIMMTUDAGUR 22. ÁGÚST 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Það er skrýtin til-
finning að sitja hér og
setja niður á blað
minningar um jafnfrá-
bæran mann sem þú
hafðir að geyma. Eftir mikil og
ströng veikindi fékkstu loks þá
hvíld er þú þráðir úr því sem kom-
ið var, þú vildir aldrei láta hafa
neitt fyrir þér, gera allt sjálfur og
rúmlega það. Þú varst alltaf svo
kátur og léttlyndur þó lífið hafi
ekki farið mjúkum höndum um
þig, greiðvikinn fram úr hófi og
passaðir upp á það að enginn ætti
neitt inni hjá þér. Betri vin var
ekki hægt að hugsa sér, það var
svo gott að tala við þig þegar eitt-
hvað bjátaði á. Þú kunnir ráð við
öllu og sást alltaf jákvæðu hlið-
arnar á öllu.
Á þeim tíma er þú stóðst uppi
með sex ung börn eftir skilnað við
móður okkar, þú í fullri vinnu sem
verkstjóri í frystihúsinu 12–14
tíma á dag og halda heimili með
okkur. Hvernig var þetta hægt?
Þú bakaðir og eldaðir eins og þú
hefðir aldrei gert neitt annað og
þar var nú Sigga systir þín þér
innan handar með með góð ráð og
SIGURÐUR
MAGNÚSSON
✝ Sigurður Magn-ússon fæddist á
Herjólfsstöðum í
Ytri-Laxárdal 18.
nóvember 1920.
Hann lést á Hjúkrun-
arheimilinu Grund 2.
ágúst síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Neskirkju 14.
ágúst.
uppskriftir. Þú varst
ekki margmáll en orð
eru ekki allt. Það var
svo gaman á sumrin.
Þú fórst með okkur í
berjamó, til Siggu
frænku og stundum
var farið til ömmu og
afa á Vopnafirði og
lengi mætti telja. Það
var ótrúlegt hvað þú
gast gefið okkur mik-
inn tíma þrátt fyrir
alla þína vinnu.
Það er svo margt
sem kemur upp í hug-
ann þegar litið er til
baka, svo margt sem maður vildi
hafa gert öðruvísi.
Það er stórt skarð og mikið
tómarúm sem þú skilur eftir en
svona er lífið, menn koma og fara.
Þegar ég var krakki fannst mér ég
svo öruggur er ég var með þér. Þú
varst strangur og harður en ég sé
það núna hvað þú varst réttlátur
og vildir ekkert nema vel og veg
okkar sem bestan.
Alltaf þegar maður kom til þín
þá hlóðst þú alls konar kræsingum
á borð því þú varst iðinn við að
baka. Það skyldi enginn fara
svangur frá þér. Þú saltaðir besta
hrossakjöt sem ég hef borðað og
svo mætti lengi telja. Þú kenndir
mér að baka kleinur, búa til sultu,
gera slátur o.s.frv. Þú varst ótrú-
legur. Öll þessi orka, öll þessi lífs-
gleði, umhyggja og velvild er þú
hafðir til brunns að bera er nú lið-
in undir lok, en lifir í minningunni
ásamt svo mörgu sem tengist þér.
Sjálfsagt gæti ég setið við tölv-
una og skrifað endalaust allar þær
minningar sem upp koma nú, en
ég man þær með sjálfum mér og
mun ylja mér við þær. Svo hitt-
umst við líka þegar minn tími
kemur.
Það er stórt skarð höggvið í
þessa fjölskyldu nú, en við verðum
að vera sterk og veita hvert öðru
huggun á þessum erfiðu tímum.
Systkini mín og systkini þín og
aðrir aðstandendur, megi algóður
guð styrkja ykkur og hugreysta.
Farðu í friði, elsku besti pabbi og
afi, guð geymi þig og varðveiti.
Heyr mitt ljúfasta lag,
þennan lífsglaða eld,
um hinn dýrlega dag
og hið draumfagra kveld.
Rauðu skarlati skrýðst
hefur skógarins flos.
Varir deyjandi dags,
sveipa dýrlingabros.
Eg var fölur og fár,
eg var fallinn í döf.
Eg var sjúkur og sár
og eg sá aðeins gröf.
Hvar er forynjan Feigð
með sitt fláráða spil?
Hér kom gleðinnar guð,
og það glaðnaði til.
(Stefán frá Hvítadal.)
Jósep, Eva, Arnar og Hákon.
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit,
mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Heilsa, máttur, fegurð, fjör
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
Enginn tími, enginn staður,
enginn hlutur dauða ver.
Bú þig héðan burt, ó, maður,
brautarlengd þú eigi sér.
Vera má, að vegferð sú
verði skemmri en ætlar þú.
Æskan jafnt sem ellin skundar
eina leið til banastundar.
Margur einn í aldurs blóma
undi sæll við glaðan hag,
brátt þá fregnin heyrðist hljóma:
Heill í gær, en nár í dag. –
Ó, hve getur undraskjótt
yfir skyggt hin dimma nótt!
Fyrir dyrum dauðans voða
daglega þér ber að skoða.
(B. Halld.)
Elsku besti afi, okkar allra
bestu kveðjur og þakklæti fyrir
allar þær stundir sem þú gafst
okkur og allt er þú gerðir fyrir
okkur. Nú er enginn afi til að
heimsækja, en við gerum það í
bænum okkar. Kæri afi, hvíl í friði,
guð geymi þig og varðveiti.
Arnar Freyr og Hákon
Már Jósepssynir.
Hann Siggi er dáinn. Þú fórst of
fljótt, við áttum eftir að tala sam-
an um ýmislegt, þú varst svo hress
síðast er ég heimsótti þig, sveifl-
aðir þér fram úr í göngugrindina
með þinn brotna fót og fylgdir til
dyra að gömlum sið. En þetta var
ekki fyrsta áfallið, þau voru orðin
mörg. Fyrst þegar þú varst
þriggja ára týndist þú undir myrk-
ur í september. Við eldri krakk-
arnir fórum að reka hross úr
túninu, en þú hafðir laumast á eft-
ir án þess að við vissum eða
mamma sem var með smábarn í
vöggu. Svo þegar við komum heim
og sáum þig ekki sögðum við ein-
um rómi: „Hvar er Siggi?“ Við
héldum fyrst að mamma hefði falið
þig og væri að leika, en þvílík
skelfing þegar þú varst í raun
týndur. Mamma fór á næsta bæ til
að fá hjálp en pabbi var ekki
heima. Alla nóttina var leitað án
árangurs. Eftir hádegi daginn eftir
þegar Hjörtur fór að sækja mó í
eldinn gekk hann fram á þig sof-
andi milli þúfna. Þú varst búinn að
vaða þrjá læki og ganga langa
bratta brekku blautur í fætur, í
þunnri peysu, en þér varð ekki
meint af þessu. Þó var aðeins frost
en logn. Það var ólýsanleg gleði
sem ljómaði á andliti leitarfólksins.
Síðan hefur margt gerst, þú
fórst ungur að heiman til að sjá
þér farborða, lentir á Skagaströnd,
hittir þar indæla konu sem þú gift-
ist. Þú vannst í frystihúsinu sem
verkstjóri, fiskmatsmaður og
brýnari. Þið eignuðust þrjú börn
en skyndilega dimmdi. Konan þín
dó snögglega og börnin ung. Þú
baslar með ráðskonu sem þú
heillar með þínu blíða brosi sem
þú áttir nóg af. Hún trúði þér fyrir
sér og settist að og börnin urðu
átta. Svo urðuð þið leið og skilduð.
Síðan varðst þú bóndinn og hús-
freyjan, þangað til afkvæmin voru
floginn burt úr hreiðrinu og farin
að sjá fyrir sér sjálf. Þá fluttir þú
líka þrotinn að heilsu en hélst
heimili fyrir þig meðan þú gast.
Einu sinni þegar þú bjóst á
Skagaströnd datt þér í hug að fá
þér harmoniku og fórst að spila á
böllum. Þið gátuð allir bræðurnir
spilað, pabbi og mamma og þau
sungu líka oft. Það var oft glatt í
kotinu.
Og nú veit að þér líður vel og
var tekið vel á móti þér. Við
sjáumst seinna, ekki hlaupa svo
hratt að ég verði lengi að ná þér.
Vertu hress. Ég bið að heilsa.
Guðrún Magnúsdóttir.
„Það er gott að bíll-
inn er með drifi á öll-
um hjólum,“ sagði vin-
ur minn, Benni, þegar
ungi og óreyndi samstarfsmaðurinn
hafði ekið Lada sport jeppanum út
fyrir veg og niður brekku í Vatns-
skarði á haustmánuðum 1988. Ég
hafði þá um haustið hafið störf hjá
Sambandi íslenskra kristniboðs-
félaga og var í fyrstu ferð minni á
landsbyggðinni sem fulltrúi þess.
Við áttum skammt eftir að Löngu-
mýri í Skagafirði þar sem okkar
biðu uppbúin rúm og ræddum við-
burði kvöldsins þegar hópur sofandi
kinda birtist okkur á miðjum veg-
inum og ökumaðurinn ungi reyndi
að forðast árekstur með því að aka
út fyrir veginn.
Viðbrögð Benna voru dæmigerð
fyrir létta lund hans. Hann treysti
lærisveininum og var ekki að sjá að
honum væri brugðið. Við ókum
bílnum upp á veginn aftur og héld-
um áfram samtali okkar en fyrr um
kvöldið höfðum við haldið samkomu
í kirkjunni á Skagaströnd.
Ferðirnar með Benna urðu marg-
ar næstu árin og heimsóttum við
skóla, sjúkrahús og dvalarheimili
víðs vegar auk þess að halda sam-
komur og prédika í kirkjum. Það
var sama hverjir áheyrendurnir
voru – alltaf náði Benni athygli
þeirra með skýrum og einföldum
boðskap um frelsarann Jesú Krist
og kærleika Guðs til allra manna
eða lifandi frásögn kristniboðans
sem þráði að miðla kristniboðshug-
arfarinu til ungra sem aldinna. Það
lá honum svo þungt á hjarta að
BENEDIKT
ARNKELSSON
✝ Benedikt Ingi-mundur Arnkels-
son guðfræðingur
fæddist á Gríms-
staðaholtinu í
Reykjavík 7. febrúar
1926. Hann lést á
Landspítalanum 20.
júlí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
29. júlí.
hver einasti maður
fengi að heyra um
Jesú og eignast líf í
hans nafni. Hvort sem
var hér á Íslandi eða
úti í hinum stóra
heimi.
Þegar hann skreytti
litlu skólastúlkurnar
með strútsfjöðrum og
broddgaltarprjónum
og setti kamba Konsó-
kvenna í hár þeirra og
hengdi á þær armbönd
og hálsfestar frá Eþ-
íópíu mátti heyra
saumnál detta og hlát-
ur og pískur og geislandi augu báru
vott um aðdáun nemendanna þegar
verkinu var lokið. Eins þegar
drengirnir voru komnir í klæði afr-
ískra stríðsmanna með spjót, boga
og skjöld í hendi var athyglin öll á
granna, fíngerða fræðaranum sem
sagði svo skemmtilega frá.
Á dvalarheimilum aldraðra og
ellideildum sjúkrahúsa vítt og breitt
um landið biðu heimamenn árlegrar
heimsóknar Benedikts og hlökkuðu
til að heyra lýsingar hans á kristni-
boðsstarfinu og heyra nýjar fréttir.
Og oft settist hann við píanóið og
lék undir söng. Þá var eins og lifn-
aði yfir íbúunum og sálmarnir og
versin komu fram á varirnar oftast
eftir minni. Já, hann Benni gat lað-
að fram lofsönginn og gleðina hvar
sem hann fór með orð Guðs.
Ekki er hægt að minnast
ferðaprédikarans Benedikts Arn-
kelssonar án þess að minnast á
myndasýningarnar. Þegar kostur
gafst voru litskyggnurnar með í för.
Gömul sýningarvél sem hann gætti
vel og bilaði nánast aldrei var dreg-
in upp í skólastofum eða setustofum
og myndirnar, sem hann hafði
margar hverjar tekið sjálfur á ferð-
um sínum í Eþíópíu og Kenýa, birt-
ust á tjaldinu hver af annarri. Lif-
andi og einföld var frásögn hans og
aldrei þreytandi. Í kjölfarið fylgdi
ritningarvers og einföld hvatning til
áheyrandans að hann skyldi taka
afstöðu til Jesú og vera með í
kristniboðinu. Samstarf mitt við
Benna hvort sem var á ferðalögum
eða á skrifstofu Kristniboðssam-
bandsins var mér ómetanlegur skóli
og viska hans og leiðsögn í hinum
ýmsu málum fylgir mér áfram.
Hann var mér meira en vinur og
samstarfsmaður. Hann var bróðir
sem alltaf var tilbúinn að hlusta og
leiðbeina og leggja lið ef þess
þurfti. Eins var hann einstaklega
nákvæmur og liðtækur prófarkales-
ari sem kom sér vel meðan ég rit-
stýrði fréttablaði Kristniboðssam-
bandsins. „Þú veist að þetta eru
bara ábendingar. Þú ræður hvort
þú tekur tillit til þeirra eða ekki!“
var hann vanur að segja. Og auðvit-
að var oftast tekið tillit til ábend-
inga hans enda fáir betur að sér í
góðu íslensku máli.
Þannig gæti ég haldið áfram því
af nógu er að taka en látum hér
staðar numið. Benni sagði sjaldan
„nei“ ef leitað var til hans og vand-
aði sig ávallt við alla hluti. Hann
var þó raunsær og ætlaði sér ekki
um of.
Ég lít á það sem mikla gæfu að
hafa kynnst Benna í æsku minni og
fengið að starfa með honum eftir að
ég komst til vits og ára. Fyrir það
þakka ég Guði einum. Tíminn sem
við fengum saman í ferðastarfi
Sambands íslenkra kristniboðs-
félaga var mér tími þroska sem ég
hefði ekki viljað vera án.
Sverri, tvíburabróður Benna, og
öðrum systkinum hans og fjöl-
skyldu sendum við hjónin samúðar-
kveðjur um leið og við lofum Drott-
in fyrir vonina sem hann einn gefur.
Einn af uppáhalds sálmum okkar
Benna er eftirfarandi eftir Matthías
Jochumsson og var oftast sunginn á
ferðum hans þó ekkert annað væri
sungið. Hann mun áfram hljóma og
orð Guðs áfram kalla jafnt Íslend-
inga sem aðra til eftirfylgdar við
Jesú þó Benedikt sé fluttur heim til
frelsara síns.
Ó, þá náð að eiga Jesú,
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’ í Drottins skaut.
Ó, það slys því hnossi að hafna,
hvílíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut.
Friðrik Zimsen Hilmarsson.
Elsku afi, frá því að
þú kvaddir þennan
heim, hefur mig langað
að skrifa til þín nokkur orð, það bara
hefur tekið mig smátíma að setjast
niður og byrja að skrifa, ætli ég hafi
ekki bara þurft smátíma til að átta
mig á því að þú værir farinn.
Það hafa margar hugsanir reikað
um hugann síðustu þrjár vikurnar og
minningar rifjast upp, þá sérstaklega
80 ára afmælið þitt sem þú hélst svo
eftirminnilega upp á síðasta sumar,
þar sem þú hafðir alla þá sem þér
þótti vænt um hjá þér, því gleymi ég
aldrei, ekki frekar en öllum hinum
stundunum, eða hvað mér fannst
sniðugt að þú skyldir hafa keypt þér
Polo, sem þú brunaðir á um landið,
þvert og endilangt. Já, það er margs
✝ BergsveinnBreiðfjörð Gísla-
son fæddist 22. júní
1921 í Rauðseyjum á
Breiðafirði. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut 26. júlí
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 2.
ágúst.
að minnast og það er
sárt að hugsa til þess að
stundirnar með þér
verði ekki fleiri.
Síðustu daga hef ég
verið að fletta í gegnum
myndir sem teknar
hafa verið í gegnum ár-
in og lesið kort sem
fylgt hafa með gjöfum
frá þér síðustu ár, það
er alveg sama hvort það
er rithöndin þín sem ég
les eða myndir af þér
sem ég skoða, alltaf
skín hlýleikinn í gegn,
það færi ekki fram hjá nokkrum
manni sem sæi af þér myndir hversu
hlýr og góður maður þú varst, þannig
mun ég ávallt minnast þín.
Ég ætla að halda áfram að vera
sterk og ég veit að þegar minn tími
kemur muntu taka á móti mér með
opnum örmum og bros á vör, rétt
eins og þú gerðir þegar ég heimsótti
þig síðast. Ég veit að nú ertu kominn
á stað þar sem ríkir eilífur friður og
ég trúi því að við munum hittast síð-
ar.
Þangað til kveð ég þig, afi minn.
Þín dótturdóttir,
Sigurlaug Helga
Guðmundsdóttir.
BERGSVEINN
BREIÐFJÖRÐ
GÍSLASON
MORGUNBLAÐIÐ tekur minningargreinar til birtingar endurgjalds-
laust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kringlunni 1,
Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1, Akureyri. Þá er
enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í tölvu-
pósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höfundar/send-
anda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, – eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum. Mikil áhersla er
lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Birting minningargreina